بریده‌های کتاب روشنک و سپهرداد؛ عاشقانه ای از قصه های کهن ایرانی

به صحرا شدم؛ عشق باريده بود و زمين تر شده بود چنان كه پاى مرد به گِل فرو شود، پاى من به عشق فرو می شد.

<<ای سنگ صبور، تو صبوری من هم صبور، یا تو بِتِرک یا من می ترِکَم. >>

حتی عجیب و غریب ترین چیزها هم اتفاق می‌افتند، نه یک بار، نه دو بار، بلکه چندین و چند بار. آن‌قدر که ترست می‌ریزد، نگرانی‌ات فروکش می‌کند، اما تکرار مداومش تو را وادار می‌کند که چاره بجویی، عجیب‌ترین چاره‌ها برای عجیب ترین اتفاق‌ها.

حیف روشنک،حیف که این بار وقتی چشم هایت را باز کنی،باز هم این کابوس توست که عین بیداری است...