بریده‌ای از کتاب روشنک و سپهرداد؛ عاشقانه ای از قصه های کهن ایرانی اثر راحیل ذبیحی

به صحرا شدم؛ عشق باريده بود و زمين تر شده بود چنان كه پاى مرد به گِل فرو شود، پاى من به عشق فرو می شد.