بریده‌های کتاب آیسخولوس: مجموعه آثار

حتی در عین پیروزی دشمن را حقیر نشماریم و چشم بر شایستگی‌هایش نبندیم

_ به یک کلا بگویم، بیزارم از آن خدایان که نیکی‌ها از من دیدند و این بد به پاداش من پسندیدند.

_ دردا که اگر بگویم دردی بر دردم می‌فزاید و اگر زبان درکشم رنج خاموشی جانم می‌فرساید. وای من وای من، که از شش سو تیر بلا به جانم می‌آید.

_ خردمند تا به مراد رسد گاه تهمت نادانی بر خود روا می‌بیند.

هان ای خدایان، اگر راستی را خدایانید زود باشد که این خیل را به نابودی کشانید...

و دریغا دلی که جای رامش و کامکاری بود حالیا غرقیهٔ آشوبِ بی‌قراری است.

بشنوید فریاد ما، بشنوید، ای خدایان و ای الاهگان حالیا مرگ است که می‌تازد بر سر ما!

آیا تو را رایی جز این است که کینه را پاداش، کین است؟

بشتابید ای خدایان که نگهبان خاکید بنگرید ما را که از بیم بردگی روی به شما آورده‌ایم. بنگرید فوج‌فوج مردان را و موج‌موج پرچمِ خودهاشان را بر گردگرد این شهر! که آرس نفَس خود بر ایشان می‌دمد و پیش می‌راندشان...

_ وای من وای من که می‌نالم از اندوه امروزم وای من وای من که می‌نالم از اندوه فردایم. هان از کدام سوی بر‌می‌آیی ای اختر فرخنده رهایی؟

خوشا،زیستن فارغ از نیاز خوشا،زیستن برکنار از اندوه، و برخوردای از خرد.

و فرمان عدالت این است که: هرکه رنج می‌برد خواهد آموخت.

زئوس، آن ره‌نما، آن‌که چنین نهاد که آدمی را می‌باید تا از مصیبت‌ها بیاموزد و آنگاه که دل از یاد زخم‌های کهنه خون می‌چکاند و خفتن نمی‌تواند خرد، خواهی نخواهی راه در آن دل خواهد گشود.

_ ای کاش که چشم من این ستم نمی‌دید و دردا که دیدم و در درد این دیده درماندم!

از ماده گرگی جز توله‌های گرگ نمی‌زاید.

اهمیت شخصیتها در آیسخولوس بیشتر به سبب کرده‌های آنهاست نه هویتشان. یونانیان به اندازه ما مفتون شخصیت و روان فرد نبودند.

نگفته‌اند آیا که چون شهری از پای درآید، خدایانش پا به گریز می‌نهند؟

که داغ و مصیبت همانا تقدیر آدمی‌ست و زاده‌ی میرایان را از آن گریزی نیست.

_ بدان که این بادافره مهری است که بر تبار آدمی داشتی. که خدایی بودی و پروای خشم خدایان نداشتی پای از گلیم خویش فراتر گذاشتی و آدمیزادگان را به جایگاهی نشاندی که از آن ایشان نبود...