بریده‌های کتاب مغالطه های پرکاربرد: 44 ترفند کثیف برای برنده شدن در بحث ها

هنگامی که افراد یا کشورها به قدرت زیاد دست پیدا میکنند، پس از زمان کوتاهی به این باور می‌رسند که باید حق هرکاری را داشته‌باشند. چگونه به چنین باوری میرسند؟! آنها به خودشان می‌قبولانند که هدف‌هایشان همیشه والا و عادلانه‌اند و اگر هم کارهای ناپسندی انجام میدهند از سر اجبار است ؛ 《 افراد یا گروه ها یا کشورهای شروری که این ارزش‌های والا را قبول ندارند مارا به استفاده از شیوه‌های ناپسند وامیدارند. 》 بنابرین یکی از شیوه‌های فریبکاران برای پیروزی در بحث‌ها تاکید بر این نکته است که ؛ << عمیقا آرزو میکنیم که ای کاش مجبور به استفاده از این ابزار نمی‌بودیم؛ اما افسوس که دنیای ما دنیای خشنی است. >> وقتی که دولتی اقدام به کارهای غیراخلاقی ( مثل آدم کشی ، بازداشت غیرقانونی ، و شکنجه ) می‌کند، سخنگوی آن دولت غالبا به این ترفند متوسل می‌شود. - نظر شما چیه ؟!

اکثریت غالب انسان‌ها باورهایشان را آزادانه بر نگزیده‌اند و باورهایشان نتیجه شست‌وشوی مغزی و شرطی سازی اجتماعی است. آنها درباره اندیشیدن‌شان تأمل نمی‌کنند و ذهن‌شان فرآوردهٔ عامل‌های اجتماعی و شخصی است؛ عامل‌هایی که هیچگاه آن‌ها را نشناخته‌اند، مهار نکرده‌اند و حتی به آن‌ها نپرداخته‌اند. باورهای شخصی این افراد غالبا ریشه در پیش‌داوری‌هایشان دارد.

ما از آن رو که انسانیم باورهای کاذب داریم و پیش داوری‌ها، تصورهای کلیشه‌ای، و برداشته‌های نادرستمان را توجیه کرده یا از آن‌ها دفاع می‌کنیم، اما پذیرش این واقعیت برایمان دردناک است. به همین سبب، ذهن ما راه‌هایی برای گریز از این «درد» پیدا کرده است. روان‌شناسان اسم این «راه»ها را «سازوکارهای دفاعی» گذاشته‌اند. کار این سازوکارهای دفاعی انکار یا تحریف واقعیت است. ما این سازوکارها را نه به صورتِ عمدی و آگاهانه، بلکه به صورت برنامه‌ریزی‌نشده و نیمه‌خودآگاهانه مورد استفاده قرار می‌دهیم.

هنگامی که حکومتی می‌خواهد به کشوری دیگر تجاوز کند، داستان‌هایی مجهول دربارهٔ شرارت‌های آن کشور در میان مردم خودش جا می‌اندازد؛ زیرا این کار به اقدام تجاوزکارانه‌اش اعتبار می‌بخشد.

شخص فریبکار به انگیزه‌های طرف مقابل حمله می‌کند، اما تاکید می‌کند که انگیزه‌های خودش پاک‌اند. اگر رقیب مچش را بگیرد و نشان دهد که در پی منافع شخصی‌اش است، یا اتهام را رد می‌کند (که در این‌صورت، معمولا خودش را عصبانی نشان می‌دهد) یا ضدحمله کرده و می‌گوید که هرکسی حق دارد از منافع خودش دفاع کند. و اگر بیشتر زیر فشار قرار بگیرند ممکن است به جمله‌ی «خودت هم همین کار را می‌کنی» متوسل شوند.

انسان در حالت طبیعی‌اش به سمت حقیقت حرکت نمی‌کند و حتی دوستدار حقیقت نیست؛ خودش را دوست می‌دارد و چیزهایی را که به او خدمت می‌کنند و او را بهتر از آنچه هست نشان می‌دهند و خواسته‌هایش را برآورده می‌کنند؛ چیزهایی را دوست می‌دارد که عامل‌های «تهدید کننده»ی او را شناسایی و نابود می‌کنند.

ذهن انسان‌ها غالبا نزدیک‌بین، انعطاف ناپذیر، و اهل دنباله روی است؛ در عین حال، مهارت بالایی در خودفریبی و دلیل‌تراشی دارد.

فریبکاران همواره به دنبال راهی می‌گردند تا رقیب یا دیدگاهش را مسخره و خنده‌دار جلوه بدهند. لطیفه خنده دار تقریبا همیشه با استقبال مواجه می‌شود، چون مردم چندان علاقه‌ای به اندیشیدن درباره‌ی موضوع‌هایی که آسایششان را برهم می‌زند ندارند و لطیفه مسئولیت این کار را از دوششان بر می‌دارد.

اینکه حق با کیست اهمیتی ندارد؛ مهم این است که چه کسی برنده است. برخی افراد صاحب قدرت (در شکل ثروت، دارایی، یا سلاح) هستند و همان افراد مشخص می‌کنند کدام حقیقت در بوق و کرنا شود و به گوش همه جهانیان رسانده شود و کدام حقیقت به تمسخر گرفته شود، مسکوت بماند، یا سرکوب شود.

به هنگام جنگ، وقتی که شهروندان بی‌گناه کشور ما کشته می‌شوند آن‌ها را «قهرمان» می‌نامیم؛ حتی وقتی که با آن جنگ مخالف بوده‌اند یا خبر نداشته‌اند که ممکن است کشته شوند. اما وقتی که مردم کشور دشمن عمداً خودشان را به خاطر کشورشان یا باورهایشان فدا می‌کنند، آن‌ها را «جاهل» یا «متعصب» می‌نامیم. مسلماً هیچ‌وقت کشته‌شدگان جبهۀ خودی را «جاهل» یا «متعصب» نمی‌نامیم. جالب آنکه وقتی دولت آمریکا بن‌لادن و سایر بنیادگرایان اسلامی را آموزش داد تا در افغانستان از شگردهای تروریستی علیه روسیه استفاده کنند، این بنیادگرایان را «مبارزان راه آزادی» می‌نامید. اما اکنون همان افراد «تروریست» شده‌اند. چرا؟ چون با آمریکا می‌جنگند.