در جایی دیگر از مثنوی معنوی، "حق" به معنی حقیقت و در برابر باطل به کار رفته است: زان که بی‌حق باطلی ناید پدید / قلب را ابله به بوی زر خرید آن‌که گوید جمله حق از ابلهی‌ست / وان‌که گوید جمله باطل او شقی‌ست مقصود شاعر آن است که اندیشه‌ها و اعتقادات مردم نه همه با حقیقت وفق می‌دهد و نه یک‌سره برخلاف حقیقت است. حقیقت انگاشتن و پذیرفتن همه‌ی آن‌ها نشانه‌ی خامی و حماقت است؛ چنان‌که باطل انگاشتن و ردِّ همه‌ی آن‌ها نشان از کوردلی و شقاوت دارد.

شخص فریبکار به انگیزه‌های طرف مقابل حمله می‌کند، اما تاکید می‌کند که انگیزه‌های خودش پاک‌اند. اگر رقیب مچش را بگیرد و نشان دهد که در پی منافع شخصی‌اش است، یا اتهام را رد می‌کند (که در این‌صورت، معمولا خودش را عصبانی نشان می‌دهد) یا ضدحمله کرده و می‌گوید که هرکسی حق دارد از منافع خودش دفاع کند. و اگر بیشتر زیر فشار قرار بگیرند ممکن است به جمله‌ی «خودت هم همین کار را می‌کنی» متوسل شوند.

فریبکاران همواره به دنبال راهی می‌گردند تا رقیب یا دیدگاهش را مسخره و خنده‌دار جلوه بدهند. لطیفه خنده دار تقریبا همیشه با استقبال مواجه می‌شود، چون مردم چندان علاقه‌ای به اندیشیدن درباره‌ی موضوع‌هایی که آسایششان را برهم می‌زند ندارند و لطیفه مسئولیت این کار را از دوششان بر می‌دارد.