بریده‌های کتاب انسان خداگونه: تاریخ مختصر آینده

در گذشته، سانسور از طريق مسدود کردن جریان اطلاعات به اجرا در می آمد. در قرن بیست و یکم، سانسور از طريق غوطه ور کردن انسانها در سیلاب اطلاعات بی اهمیت و نامربوط عملی می‌شود. انسان‌ها واقعا نمی‌دانند به چه چیزی توجه نشان دهند، و اغلب وقت خود را صرف بحث و بررسی درباره موضوعات فرعی می‌کنند. در زمان‌های دور، قدرت به معنی دسترسی به اطلاعات بود. اکنون قدرت یعنی آگاهی بر اینکه از چه چیز باید چشم پوشید.

آدمی معمولا از تغییر به وحشت می افتد،زیرا از ناشناخته ها می‌ترسد.اما بزرگترین ویژگی همیشگی تاریخ این است که هما چیز دگرگون می‌شود.

....زیرا نه هدف بلکه خودِسفر است که به ما حس خوشبختی می دهد.بالا رفتن ار کوه اورست خرسند کننده تر است تا ایستادن در بالای کوه.پیش نوازش هیجان انگیز تر است تا رسیدن به ارگاسم.انجام دادن آزمایش های بدیع در آزمایشگاه جالب تر است تا تحسین شدن و جایزه گرفتن.

از نظر روانی ، خوشبختی به انتظارات وابسته است نه به شرایط عینی. زمانی که زندگی آرام و پر رونقی را می‌گذرانیم احساس خرسندی نمی کنیم، بلکه ، این احساس وقتی به ما دست می دهد که واقعیت مطابق با انتظاراتمان می شود. خبر ناگوار این است که با بهبود شرایط زندگی انتظارات افزایش می یابد. پیشرفت های چشمگیری که آدمی در دهه‌های اخیر تجربه کرده است به انتظارات بیشتر تبدیل میشود نه رضایت بیشتر.

داستانها پایه و اساس جوامع انسانی‌اند.

ما در طی اقامت بسیار کوتاهمان در نقطهٔ بسیار کوچکی از یک سیاره حرص و جوشی میخوریم و جولانی می دهیم و بعد دیگر خبری از ما نمی شود.

تاریخ روایتی واحد نیست،هزاران روایت بدیل است.با برگزیدن یکی از آنها صدای بقیه را خاموش می کنیم.

علم نه تنها باور های لیبرالی به اراده آزاد ،بلکه همچنین باور به فردگرایی را بی اعتبار میکند