بریده‌های کتاب زمین انسان ها

زندگی چه بسا که ما را از رفیقان دور می‌دارد و نمی‌گذارد که زیاد به آن‌ها بیندیشیم، ولی آن‌ها هستند. کجا؟ نمی‌دانیم، و خاموشند و از یاد رفته، ولی چه وفادارند و اگر روزی به آن‌ها برخوریم، با چهره‌هایی از شادی شعله‌ور شانه‌های ما را می‌گیرند و تکان می‌دهند. حقیقت آنست که ما به انتظار خو گرفته‌ایم... اما کم‌کم درمی‌یابیم که خندهٔ روشن آن یکی را دیگر هرگز نخواهیم شنید. در می‌یابیم که درِ این باغ تا ابد بر ما بسته خواهد ماند. آن‌گاه ماتم راستين ما آغاز می‌شود، که به هیچ روی جانسوز نیست اما اندکی تلخ است. و به راستی هیچ‌چیز هرگز جای رفیق گمشده را پر نخواهد کرد. نمی‌توان برای خود دوستان قدیمی درست کرد هیچ‌چیز با این گنجینهٔ خاطرات مشترک، این همه رنج‌ها و مصائب باهم‌چشیده، این همه قهرها و آشتی‌ها و هیجان‌های تند همسنگ نیست. این دوستی‌ها تکرار نمی‌شوند. کسی که نهال بلوطی به این امید می‌نشاند که به زودی در سایه‌اش بنشیند خیالی خام می‌پرورد.

زندگی چه بسا ما را از رفیقانمان دور می دارد...کم کم در می یابیم که خنده ی روشن آن یکی را دیگر هرگز نخواهیم شنید.در می یابیم در این باغ تا ابد بر ما بسته خواهد ماند.آنگاه ماتم راستین ما آغاز می شود.

نمی توان برای خود دوستان قدیمی درست کرد.هیچ چیز با این گنجینه ی خاطرات مشترک،این همه رنج ها و مصائب با هم چشیده،این همه قهرها و آشتی ها و هیجان های تند همسنگ نیست.

مایه ی نجات برداشتن یک گام است.یک گام و گامی دیگر و پیوسته همین گام که از نو باید برداشت.

به قلب خودم می گفتم: هی،جانمی،یک تلاش دیگر!سعی کن باز بزنی...از آن قلب های اصیل بود.

برای زخمی که تا ابد التیام نمی یابد دلسوزی نابجاست.

انسان بودن همان مسئول بودن است .احساس ننگ تست از نکبتی که به ظاهر انسان مربوط نیست.احساس غرور است از پیروزی که نصیب رفیقمان شده است.احساس این است که چون سنگی را نهاد که سهم اوست،در بنای جهان سهیم شده است.

حقیقت آن است که ما به انتظار خو گرفته ایم...

با مرگ یک انسان دنیایی ناشناس ناپدید می‌شود.

می‌داند که انسان همین‌که با حادثه درگیر شد دیگر نمی‌هراسد. فقط ناشناخته است که انسان را به وحشت می‌اندازد. ولی هرکس که با حادثه روبرو شود دیگر با ناشناخته سروکار ندارد.

گنج راستين يكى بيش نيست و آن روابط ميان آدم‌هاست.