بریده‌های کتاب تابستان مرگ و معجزه

فقدان وقتی قطعی شود مثل سنگی است که توی دستت نگهش داشته‌ای.وزن و بعد و شالوده دارد. جامد است و می‌شود بررسی و لمسش کرد.می‌توانی از آن برای زدن خودت استفاده کنی، یا بیندازی‌اش دور. بلاتکلیفیِ ناپدید شدن او به کلی فرق داشت. ما را احاطه کرد و بهمان چسبید.با هر دم آن را فرو می‌دادیم و با بازدم بیرون. و هیچ از جنس و ترکیبش اطمینان نداشتیم.بله، ما برای ترسیدن دلیل داشتیم، اما بدون هیچ سرنخی واقعی از این که چه بر سر او آمده یا چه اتفاقی داشت برایش می‌افتاد، برای امیدواری هم دلیل داشتیم.

دانستن خیلی بدتر از ندانستن است. ندانستن در خود امید داشت. امید به احتمالی که شاید ان را از قلم انداخته بودیم. امید به معجزه ای که ممکن بود رخ دهد.

دانستن خیلی بدتر از ندانستن است. ندانستن در خود امید داشت. امید به احتمالی که شاید آن را از قلم انداخته بودیم. امید به معجزه‌ای که ممکن بود رخ دهد. دانستن در خود فقط مرگ داشت.

- من فقط می‌خواهم احساس خوشبختی کند. - اصلاً خوشبختی یعنی چه، ناتان؟ تجربه‌ی من می‌گوید خوشبختی یک لحظه‌ی توقف این‌جا و آن‌جاست، در مسیری که جز این جاده‌ای طولانی و سنگلاخ می‌شد.هیچ‌کس نمی‌تواند همیشه خوشبخت باشد.فکر می‌کنم بهتر است برایش خِرد آرزو کنی، خاصیتی که برخلاف خوشبختی، گذرا و بی‌دوام نیست.

_لحظه هایی چنین تیره و تار دارم، روت، چنان تیره و تار که حتی نمی توانی تصور کنی. +پس با من تماس بگیر، امیل. وقتی تاریکی می اید، به من زنگ بزن. من همیشه کنارت خواهم بود. قسم میخورم.

پیش از این به مراسم بزرگداشت رفته بودم. از آن موقع به بعد هم بارها رفتم و درک کردم که مراسم و آیین‌هایی که با مرگ می‌آیند، ارزش بسیار دارند. خداحافظی کردن سخت است و تنهایی خداحافظی کردن تقریباً غیرممکن. مراسم و آیین‌ها حکم نرده‌هایی را دارند که به آن‌ها متوسل می‌شویم، همه با هم، و همین مراسم است که نمی‌گذارد پشتمان خم شود، و تا وقتی سیاه‌ترینِ زمان‌ها بگذرد ما را کنار هم نگه می‌دارد.