بریده‌های کتاب در انتظار گودو

اشک های دنیا کمیت ثابتی داره . چون هرکسی که گریه کنه،جای دیگه یه نفر دست از گریه کردن برمی داره . در مورد خنده هم همین طوره .

ولادیمیر: گوگو! استراگون: چیه؟ ولادیمیر: فرض کن توبه کردیم. استراگون: توبه از چی؟ ولادیمیر: آ... (فکر می‌کند.) نباید وارد جزئیات بشیم. استراگون: از تولدمون؟

استراگون :واسه چی خوشحال باشم؟ ولادیمیر :که برگشتی پیش من دوباره‌. استراگون :نظرت اینه؟ ولادیمیر :بگو هستی،حتی اگه راست نباشه. استراگون :چی بگم ؟ ولادیمیر : بگو من خوشحالم. استراگون : من خوشحالم . ولادیمیر : منم همین طود.

ولادیمیر: حالا؟... (با شادمانی) تو دوباره اینجایی... (بی تفاوت) ما دوباره اینجاییم... (غمگین) من دوباره اینجام.

استراگون: خواب می‌دیدم که... ولادیمیر: تعریف نکن برام! استراگون: (به جهان اشاره می‌کند.) همین یکی واسه‌ت بسه؟ (سکوت.)

امیدی که در آن تعویق باشه، باعث می‌شه یه چیزی بیمار بشه.

اشک‌های دنیا کمیتی ثابت دارند. چون هر کسی گریه کنه، جای دیگه یه نفر دست از گریه برمی‌داره. درمورد خنده هم همین‌طوره.

هر کسی صلیب کوچک خودش رو داره. تا وقتی که بمیره و فراموش بشه.

ولادیمیر: اون‌ها چی می‌گند؟ استراگون: درمورد زندگی‌شون حرف می‌زنند. ولادیمیر: اینکه زندگی کرده‌ند بس نیست واسه‌شون؟ استراگون: باید درموردش حرف بزنند. ولادیمیر: اینکه مرده‌ند بس نیست واسه‌شون؟ استراگون: کافی نیست.

بيا وقتمون رو با این بحث های بیهوده تلف نکنیم. بیا کاری بکنیم در حالی که فرصتش رو داریم هر روز که به وجود ما احتیاج نیست در واقع شخصاً به وجود ما احتیاجی نیست. بقیه هم به یکسان با این قضیه خوب برخورد می‌کنند اگر نگیم بهتر.

این ناله های کمک که هنوز در گوش ما صدا میکنه خطاب به همه بشریته ولی در این مکان در این لحظه از زمان همه بشریت خواه ناخواه ما هستیم چه خوشمون بیاد یا نه. پس بیا قبل از اینکه دیر بشه نهایت تلاشمون رو بکنیم بیا برای یک بار هم که شده به بهترین وجه نماینده این نژاد متعفنی باشیم که تقدیری ظالمانه ما رو بهش منتسب کرده

پوتزو: [...] پس بیایید از نسل خودمون بد نگیم، چون اصلا از نسل‌های قبلی بدبخت‌تر نیست. (سکوت) زیاد هم تعریف‌اش رو نکنیم. (سکوت) اصلا ازش صحبت نکنیم.