بریده‌های کتاب سه برخوانی: اژدهاک، آرش، کارنامه‌ی بُندارِ بیدَخش

دل من با بی اشک ترین چشم می‌گریست.

کشواد میگوید:در شکست هیچکس بر دیگری سرور نیست.

روزگار با هیچ مرد بد نکرد؛و بنگر که مردمان با روزگار چه بد کرده اند.

روزگار با هیچ مرد بد نکرد؛ و بنگر که مردمان با روزگار چه بد کرده‌اند. - کارنامه‌ی بُندارِ بیدَخش

کاش مرا گریزراهی بود، آری؛ و بیش از هرچیز از خودم!

و چگونه از زمینِ سرخ، گیاهِ سبز بروید؟

آنک زمین، و زمین تیره، و بر زمینی چنین تیره، روزگاری خانه‌های ما روییده بود.

اینجا دشتِ آهوانِ چمان بود؛ و اینک بنگر که پشت هر پشته‌ی خاری، خارپشتی خانه کرده است.

تو ای که این نبشته می‌خوانی به‌هوش؛ که روزگار با هیچ مرد بد نکرد؛ و بنگر که مردمان با روزگار چه بد کرده‌اند...

بِهِل دانش بمیرد آنجا که در پنجه‌ی مرگ‌اندیشان است؛ و سود‌های آن همه بر زیان می‌کنند.

جز تو کسی با تو نخواهد بود آرش. این تیر اگر که بتوانی با دل خود بینداز نه بازوی خود. ایستاده به شکوه؛ در برابر خورشید لکه ای! اینک پرنده ای چون باد می گذشت؛ و باد خود نبود.

و من مردمی را می‌شناسم که هنوز می‌گویند؛ آرش بازخواهد گشت.

تو ای که این نبشته می‌خوانی به‌هوش؛ که روزگار با هیچ مرد بد نکرد؛ ولی بنگر که مردمان با روزگار چه بد کردند.

نفرین به راه‌های رفته‌ی بیهوده

آرش با باد می‌نالد: ما خرد شده‌ایم...