بریده‌های کتاب خمیر ترش

از بین ماها خوشبخت‌ترین آدم کسی است که می‌تواند عبارت «دوست من» را خطاب به غریبه‌ترین‌ها طوری ادا کند که اصلا مصنوعی به نظر نیاید و برعکس خیلی طبیعی و صمیمی جلوه کند؛ کسی که در کوتاه‌ترین لحظه‌ی دیدار خودش را توی دلت جا می‌کند و جمله‌اش را باور می‌کنی.

"رفتارش اشتیاقش را نشان می‌داد، اما توی چشم‌هایش برق عناد و طلب مبارزه موج می‌زد."

تکرار دشمن خلاقیت است.

تکرار دشمن خلاقیت است.

از بین ماها خوشبخت‌ترین آدم کسی است که می‌تواند عبارت "دوست من" را خطاب به غریبه‌ترین‌ها طوری ادا کند که اصلاً مصنوعی به نظر نیاید و برعکس خیلی طبیعی و صمیمی جلوه کند؛ کسی که در کوتاه ترین لحظه دیدار خودش را توی دلت جا می‌کند و جمله‌اش را باور می‌کنی.

اینترنت همیشه به شما ثابت می‌کند آن‌قدرها که فکر می‌کنید خاص و استثنایی نیستید.

می‌توانستیم از پس پیچیده‌ترین روبات‌ها برآییم، اما اصلی‌ترین فرایند زندگی مارا سردرگم می‌کرد.

این آهنگ‌ها مرثیه نمی‌خواندند و گریه و زاری راه نمی‌انداختند. در کمال آرامش و مؤکداً اعلام می‌کردند که زندگی غم‌انگیز و دردناک است، اما دست کم در آن سرخوشی هست.

باید اقرار کنم من و تمام آدم‌های هم‌سن‌وسال من بچه‌های مدرسه‌ی جادوگری هاگوارتز هستیم و بیشتر از هر چیزی کشته و مرده‌ی آنیم که همه‌چیزتمام باشیم.

به کام مرگ کشاندن یک کاکتوس کار هرکسی نیست!

زندگی غم‌انگیز و دردناک است،اما دست کم در آن سرخوشی هست.

آدم‌های اینجا دوست دارن خلاف جریان رودخونه شنا کنن.

از بین ماها خوشبخت‌ترین آدم کسی است که می‌‌تواند عبارت "دوست من" را خطاب به غریبه‌ترین‌ها طوری ادا کند که اصلا مصنوعی به نظر نیاید و برعکس خیلی طبیعی و صمیمی جلوه کند؛ کسی که در کوتاه‌ترین لحظه‌ی دیدار، خودش را توی دلت جا می‌کند و جمله‌اش را باور می‌کنی.

هرگز پیش از آنکه ندانید چه خبر است یا سر چه چیزی معامله می‌کنید،چیزی را قبول نکنید.

"تا حالا حیوون خونگی داشتی؟" با تأسف سری تکان دادم. تا آن موقع توانسته بودم تنها از یک موجود زنده نگهداری کنم، آن هم خودم بودم و تازه با مشقت و زحمت.

تغییر فرهنگ اصلاً و ابداً کار ساده ای نیست.

اینترنت همیشه به شما ثابت می‌کند آن‌قدرها که فکر می‌کنید خاص و استثنایی نیستید.

مبتلا یعنی یک جای کار می‌لنگد،اما همه چیز روبه‌راه است.

وقتی سوار قطار از شهر می‌گذشتم، دردی توی قفسه سینه‌ام پیچید که بگویی نگویی نگران شده بودم که نکند از قلبم باشد، اما بعد از پنج دقیقه متوجه شدم از غم و غصه بوده است نه چیز دیگری؛

"نهایت تنبلی و تن‌پروریه که کسی ته و توی دنیایی رو که توش زندگی می‌کنه، درنیاره"