بریده‌های کتاب شاید بهتره با یکی حرف بزنی: روایت های یک روان درمانگر

درد سلسله مراتب ندارد. رنج کشیدن را نباید درجه بندی کرد، چون درد مسابقه نیست. همسران معمولا این را فراموش می‌کنند و رنج خودشان را بزرگ جلوه می‌دهند_ من صبح تا شب بچه هارو نگه داشتم. کار من از کار تو شاق‌تره. من از تو تنهاترم. درد کی برنده می‌شود_ یا شاید هم بازنده؟ ولی درد درد است. با دست کم گرفتن درد نمیتوانی از پسش بر بیایی. از پسِ دردت وقتی میتوانی بربیایی که بپذیری‌اش و بعد بفهمی که باید باهاش چه کار کنی. چیزی را که داری انکار میکنی یا کوچک جلوه میدهی، نمیتوانی تغییر بدهی. و البته چیزهایی که نگرانی پیش پا افتاده ای به نظر میرسند معمولا نمودی از نگرانی های خیلی عمیق‌ترند.

به این فکر کردم که چطور خیلی از مردم برای به دست آورن چیزی که واقعاً در زندگیشان میخواهند تلاش نمیکنند چون نزدیک شدن به هدف ولی نرسیدن به آن، سخت تر از این است که اصلاً برای آن تلاش نکنی!

یاد یه کارتون معروف افتادم. یه زندانیه که میله ها رو گرفته و تکون تکون میده، ناامیدانه زور میزنه که بره بیرون ولی سمت راست و سمت چپش هردو بازه، بی هیچ میله ای. تنها کاری که زندانیه باید بکنه اینه که چند قدم بره اون ور. ولی همچنان مثل دیوونه ها میله ها رو گرفته و تکون میده. حکایت خیلی از ماهاست. ما احساس می‌کنیم که گیر کردیم، که افتادیم توی سلول انفرادی هیجاناتمون، ولی یه راه خروج هست، به شرطی که بخوایم ببینیمش.

تو برای اینکه الان درباره ی خودت صحبت کنی فرد مناسبی نیستی.

بزرگسال موفق بودن یعنی اینکه مسئولیت اتفاق‌های زندگیت رو قبول کنی و این واقعیت رو بپذیری که دیگه مسئولیت تصمیم گیری‌های زندگی‌ت با خودته.

روان درمانی شبیه فیزیوتراپی است. ممکن است سخت باشد و درد داشته باشد، و ممکن است وضعیتتان بدتر شود قبل از اینکه بهتر شود، ولی اگر مرتب بروید و در اتاق درمان که هستید سخت کار کنید، گرفتگی‌هایتان باز و عملکردتان خیلی بهتر می‌شود.

این تصمیمی است که مدام باید گرفته شود: یا پرهیز و فرار از درد، یا تحمل و در نتیجه، بهبود آن.

همه دلشان میخواهد تک تک جلسه های درمان را با حال بهتری ترک کنند، ولی باید بدانیم در درمان همیشه از این خبرها نیست. اگر دنبال اینیم که در کوتاه مدت حال خوبی داشته باشم، میتوانم بروم تکه ای کیک بخورم یا با کسی خوش بگذرانم.

برای رسیدن به آرامش آدم نمیتواند صدای یکی از هیجاناتش را خاموش کند ؛ اگر صدای درد و غم را خاموش کنی، صدای لذت و شادی هم خاموش می شود!!!

درمانگران عمل جراحی پیوند شخصیت انجام نمی‌دهند، فقط به گرفتن تیزی گوشه ها کمک میکنند. بیمار ممکن است بشود آدمی که کمتر عیب جویی می‌کند یا کمتر واکنشی است، آدمی که پذیراتر است و می‌تواند آدم های دیگر را به خودش راه بدهد. به بیان دیگر، درمان یعنی درک کردن خود همان گونه که هستی. ولی بخشی از رسیدن به شناخت خود نشناختن خود است: رها کردن قصه های دست و پاگیری که از خودت به خودت گفته‌ای، تا دیگر اسیر دام آنها نشوی، تا بتوانی زندگی‌ات را زندگی کنی و نه آن قصه ای که همیشه درباره ی زندگی‌ات تحویل خودت داده‌ای.

دلسوزی احمقانه چیست در دلسوزی احمقانه برای اینکه احساسات کسی را جریحه‌دار نکنیم هیچ عکس‌العملی نشان نمی‌دهیم هر چند نشان دادن عکس‌العمل ضروری است و در نهایت این دلسوزی بیش از صداقتمان به دیگری آسیب می‌زند عکس دلسوزی عاقلانه است احساسات فرد اهمیت می‌دهیم ولی در صورت لزوم سلاح واقعیت عاشقانه به او حمله می‌کنیم شماره صفحه فرضی است اما متن از همین کتاب است

والدین خیلی زیادی زندگی را برای فرزندانشان سخت می‌کنند، چون، با شور و شوق بیش از حد، تلاش می‌کنند آن را برایشان آسان سازند.

هیچ مشکلی را نمی توان با همان سطحی از آگاهی حل کرد که آن مشکل را ایجاد کرده.

با مخفی کردن، با دردم کنار می‌آیم.

برای «تحمّل کردن احمق‌ها» به کمک نیاز دارد.