بریده‌های کتاب بهتره با یکی حرف بزنی

آدم ها میخواهند درک شوند و درک کنند، ولی بزرگترین مشکل بیشترمان این است که اصلا نمیدانیم مشکلمان چیست. مدام می‌افتیم توی یک چاله. چرا من دارم دوباره و دوباره دقیقا همون کاری رو میکنم که میدونم بی بروبرگرد باعث غم و غصه ی خودم میشه؟

اولتراکِرِپیداریانیسم، یعنی (عادت نظر دادن و توصیه کردن در باب آنچه خارج از حیطه دانش یا صلاحیت آدمی است).

آدم ها کششی ناشناخته و نامحسوس دارند نسبت به کسانی که همان ویژگی های پدر و مادری را دارند که به نحوی آزارشان داده. موقع شروع رابطه این ویژگی ها به سختی قابل درک اند، ولی ناخودآگاه ما آدم ها یک سیستم راداری دارد که دقیق تنظیم شده و البته دور از دسترس ذهن خودآگاهمان است. موضوع این است که آدم ها میخواهند بر موقعیتی غلبه کنند که در کودکی در آن احساس درماندگی کرده اند. فروید اسمش را گذاشته "وسواس تکرار". آدم ناخودآگاه پیش خودش تصور می‌کند شاید این بار بتونم برگردم عقب و اون زخم کهنه رو التیام بدم، اونم با مشغول شدن با یه آدم آشنا_ ولی جدید. تنها مشکلش اینجاست که، با انتخاب شریک آشنا، آدم ها نتیجه عکس را برای خودشان تضمین می‌کنند: سر زخم های کهنه‌شان را دوباره باز می‌کنند و حتی بیش از پیش احساس میکنند بی کفایت‌اند و دوست نداشتنی.

«تشخیص بیماری فواید خاص خودش را دارد. مثلا من می‌دانم افراد پرتوقع، ایرادگیر و عصبانی معمولا از تنهایی شدیدی رنج می‌برند. می‌دانم کسی که این رفتارها را نشان می‌دهد، هم دوست دارد که مورد توجه قرار بگیرد و هم از اینکه مورد توجه قرار بگیرد می‌ترسد.» از فصل «مایونز نزن»

مردم معمولاً به این دلیل حرف از خودکشی می‌زنند که به رنجشان پایان بدهند نه به زندگی‌شان.

وقتی ما احساس شکنندگی می‌کنیم، شبیه تخم مرغ خام می‌شویم_ اگر بیفتیم، ترک می‌خوریم و می‌شکنیم و می‌پاشیم همه جا. ولی وقتی تاب آوری بیشتری در خودمان پرورده باشیم، شبیه تخم مرغ اب پز سفت می‌شویم_ شاید تکه تکه شویم و بیفتیم، ولی دیگر کاملا متلاشی و همه جا پخش و پلا نمی‌شویم.

(ماجرا اینجوریه. من موهاشون رو کوتاه می‌کنم و دفعه بعد که اومدن، می‌گن یه مدل دیگه می‌خوان. ازشون می‌پرسم واسه چی؟ قبلیه عیب و ایرادی داشت؟ می‌گن نه، قبلیه هم خیلی محشر بود! ولی دلشون یه چیز متفاوت می‌خواد، همین. در نتیجه منم دقیقا همون مدل قبلی می‌زنم ولی اونها خیال می‌کنن که متفاوته. تازه عاشقش هم می‌شن.) (شاید چیزی که ازش شاکی‌ان اصلا مشکل واقعی نباشه! شاید همینجوری که هست خوب باشه. شاید حتی عالی باشه، مثل مدل موشون. شاید اگه سعی نمی‌کردن همه چی رو عوض کنن، خوشحالتر بودن. فقط باش.) حرفش را سبک سنگین کردم.مسلما یک جاهایی حقیقت داشت. گاهی لازم است آدم ها خودشان را و دیگران را همانطوری که هستند بپذیرند. ولی گاهی هم، برای اینکه حس بهتری داشته باشی، لازم است یکی آینه ای بگیرد مقابل رویت و نه آینه ای که قشنگتر نشانت بدهد.

اگر توقع یک ساعت تایید و سر تکان دادن همدلانه دارید، جای اشتباهی آمده‌اید. درمانگران البته پشتیبان خواهند بود، ولی پشتیبانی ما در راه رشد شماست، نه در تایید نظر بدی که به شریک زندگی‌تان دارید.( نقش ما درک دیدگاه شماست، ولی نه لزوما تصدیق آن.) در درمان ازتان انتظار میرود که هم پاشخگو باشید و هم آسیب پذیر. به جای اینکه آدم هارا مستقیم ببریم توس دل مشکل، بهشان سقلما میزنیم تا خودشان یک تنه برسند آنجا، چون قدرتمندترین حقایق آنهایی‌ اند که خودشان یک تنه و یواش یواش بهشان رسیده‌اند. تمایل بیمار به تحمل ناراحتی تلویحا در قرارداد درمانی ذکر شده، چون بردی موثر واقع شدن فرایند درمان بعضی ناراحتی ها اجتناب ناپذیرند.