بریده‌ای از کتاب شاید بهتره با یکی حرف بزنی: روایت های یک روان درمانگر اثر لوری گاتلیب

درد سلسله مراتب ندارد. رنج کشیدن را نباید درجه بندی کرد، چون درد مسابقه نیست. همسران معمولا این را فراموش می‌کنند و رنج خودشان را بزرگ جلوه می‌دهند_ من صبح تا شب بچه هارو نگه داشتم. کار من از کار تو شاق‌تره. من از تو تنهاترم. درد کی برنده می‌شود_ یا شاید هم بازنده؟ ولی درد درد است. با دست کم گرفتن درد نمیتوانی از پسش بر بیایی. از پسِ دردت وقتی میتوانی بربیایی که بپذیری‌اش و بعد بفهمی که باید باهاش چه کار کنی. چیزی را که داری انکار میکنی یا کوچک جلوه میدهی، نمیتوانی تغییر بدهی. و البته چیزهایی که نگرانی پیش پا افتاده ای به نظر میرسند معمولا نمودی از نگرانی های خیلی عمیق‌ترند.