بریده‌های کتاب حسرت؛ در ستایش زندگی نازیسته

انسان‌ها وقتی برای ما واقعی می‌شوند که ما را سرخورده می‌کنند؛ اگر سرخورده‌مان نکنند، تنها شخصیت‌هایی خیالی هستند. اگر دیگران به اندازه کافی سرخورده‌مان کنند برایمان واقعی می‌شوند، یعنی تبدیل می‌شوند به افرادی که می‌توانیم با آنها تعامل داشته باشیم. و اگر بیش از حد سرخوردمان کنند، بیش از حد واقعی می‌شوند، به ستوهمان می‌آورند و ما ناگزیریم به آنها آسیب برسانیم.

تمام داستان‌های عاشقانه داستان‌های سرخوردگی‌اند.

هر بهبودی در جامعه تنها تا حدی می‌تواند جلوی هدر رفتن توان انسان را بگیرد؛ هدر رفتن حتی در یک زندگی موفق، و حس تنهایی و تک افتادگی حتی در یک زندکی سرشار از صمیمیت نیز عمیقاً حس می‌شوند، و این حس، حس اصلی تراژدی است.

در حقیقت، زندگی‌های زیسته‌مان می‌توانند بدل به مویه‌ و ماتمی همیشگی شوند در سوگ زندگی‌هایی که قادر به زیستنشان نبوده‌ایم، یا اینکه می‌توانند منجر به خشمی نا‌پایان شوند.

یافتن جایگاه خود در جهان یعنی یافتن جایی که در آن نیازهایتان به کارتان می‌آید.

تنها کسی که شما را خشنود می‌سازد است که می‌تواند سرخورده‌تان هم کند.

رضایت‌بخش‌ترین لذت‌ها، لذت‌های ناگهانی هستند که نمی‌توان برایشان طرح و نقشه ریخت.