بریده‌های کتاب دهان‌های گشاد

وقتی نویسنده دست به قلم می‌برد گمان می‌کند عالم و آدم به نوشته‌هایش اهمیت می‌دهند؛ اما وقتی دیگران نوشته‌هایش را می‌خوانند، در واقع در جستجوی خودشان و عیب‌های نهانشان در آن‌ها هستند.

من امروز پول دارم و حساب می کنم. غم فردا بماند برای فردا.

من شیوه ی مردنم را انتخاب نخواهم کرد. البته از مرگ نمی ترسم، این زندگی است که می ترساندم.

همه ی آدم ها در چیزهای بد شبیه هم هستند.

چیزی که رابطه ی دو نفر را خراب می کند فضولی است!

بعضی وقت‌ها مرد به دوستش یا زنش به چشم مادر نگاه می‌کند. زن هم، وقتی این را احساس کند، سعی می‌کند واقعا مادر بشود.

زندگی چیز عجیبی است و نویسنده، هرچقدر هم کاغذ سیاه کند، نمی‌تواند آن را بفهمد. حتی پیامبران و رسولانی که رنج‌ها و مصیبت‌ها کشیدند نتوانستند آن را بفهمند. این ارادهء خداوند متعال عزّوجل است که این راز پوشیده بماند.

با خودم گفتم هرچقدر هم سوسک له کنیم، باز هم زاد و ولد می‌کنند. فقط همان طبیعتی که به وجودشان آورده می‌تواند آن‌ها را از بین ببرد. دقیقا قضيه‌ آدم‌هاست؛ هر چقدر هم آدم‌های شرور نابود شوند، عده‌ای دیگر در قامت مرشد و متولی و سیاست‌مدار ظاهر می‌شوند.

اما مین‌های مرگباری که در مغزها کاشته شده‌اند،در بیمارستان‌های نا‌مجهز، چه بیمارانی که نکشته‌اند…

گاهی گمان می‌کنم هر موجود زنده‌ زبان‌بسته‌ای از انسان بهتر است. حیوان زبان‌بسته‌ تمام لحظاتش را در فکر چیدن دسیسه‌ای برای حیوان هم‌نوع خودش نمی‌گذراند.

متاسفانه مردم در کار هم سرک می‌کشند، مثلا یک پیشخدمت، نویسنده، سیاست‌مدار یا حتی یک آدم بیکار در زندگی‌ات دخالت می‌کند.

من اگر گیری داشته باشم قطعا ترسم از سرک کشیدن مردم در زندگی ام است،چون بعضی وقت ها نگاهایشان در نظرم خیلی خبیث و مبهم و حرف هایشان پر از تناقص اند.آن ها هم زمان دوستت دارند و از تو متنفرند،در یک آن برایت هم سعادت می خواهند هم بدبختی ،می خواهند بمیری تا از دستت راحت شوند و می خواهند تو را بیمار و طلاق گرفته و ورشکسته و از کار بیکار ببینند تا خیالشان راحت شود.

خیلی از مردم آدم‌های رویاباف را دوست دارند، راستش رویا اگر واقعیت بشود، قشنگ است و چقدر کم چنین چیزی پیش می‌آید!

زمین پیر خواهد شد، آن‌ها هم همین‌طور، و خواهند مُرد همچون گذشتگانی که تمدن‌ها داشته‌اند. پیامبران و اولیای نیک‌سرشتشان هم این جهان را بدرود گفته‌اند و پیام‌های آسمانی هم نازل شده‌اند. هیچ‌کس خبر ندارد هزار یا دوهزار سال بعد چه خواهد شد. گاهی از خودم می‌پرسم چرا پیغام‌آورانی در آذربایجان زاده شده‌اند و به ایران رفته‌اند و دیگربار به آذربایجان بازگشته‌اند، حال آنکه افغانستان و ازبکستان پس دستشان بود. و چرا نام همه این کشورها مختوم به الف و نون است؟ همه کشورهایی هستند که خودشان را جمع‌وجور کرده‌اند غیر از کردستان. آدم نمی‌تواند بفهمد که چه بر سر این سرزمین خواهد آمد.

گفت:«عجیب است!» گفتم:«چیز عجیبی دیده‌ای؟تعجب نکن، دنیا عجایب خانه است.»