بریده‌های کتاب شعر زمان ما: سهراب سپهری

از چه دلتنگ شدی ؟ دلخوشی ها کم نیست : مثلاً این خورشید ، کودک پس فردا ، کفتر آن هفته.

در دل من چیزی ست ، مثل یک بیشه ی نور ، مثل خواب دم صبح و چنان بی تابم که دلم می خواهد بدوم تا ته دشت، بروم تا سر کوه. دورها آوایی ست که مرا میخواند.»

من که از باز ترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم حرفی از جنس زمان نشنیدم . هیچ چشمی، عاشقانه به زمین خیره نبود . کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد . هیچکس زاغچه ای را سر یک مزرعه جدی نگرفت ...

تو مرا آزردی.. که خودم کوچ کنم از شهرت، تو خیالت راحت میروم از قلبت؛ میشوم دور ترین خاطره در شب هایت تو به من میخندی و به خود میگویی باز می‌آید و می‌سوزد از این عشق ولی بر نمیگردم، نه میروم آنجایی که دلی بهر دلی تب دارد عشق زیباست و حرمت دارد.. 🌿🍂

مثل کبریت کشیدن در باد زندگی دشوار است... من خلاف جهت آب شنا کردن را مثل یک معجزه باور دارم؛ آخرین دانه‌ی کبریتم را می‌کشم در این باد هرچه بادا باد. ‌

باید امشب بروم باید امشب چمدانی را که به اندازه ی پیراهن تنهایی من جا دارد ، بردارم و به سمتی بروم که درختان حماسی پیداست ، رو به آن وسعت بی واژه که همواره مرا می خواند. یک نفر باز صدا زد: سهراب! کفش هایم کو ؟

دلم گرفته! دلم عجیب گرفته هیچ چیز ، نه دقایق خوش ، نه صداقت نه هیچ چیز؛ دیگر مرا در تنهایی ام جدا نمی کند" و فکر میکنم اندوه تا ابد با من همراه خواهد بود..:))