بریده‌های کتاب و کسی نمی‌داند در کدام زمین می‌میرد

باید بی‌نهایت مأیوس باشی که تمام زندگی‌ات را به امید سرنوشتی نامحتوم رها کنی و فقط بروی.

‏[شاید همراه سفر، عامدانه دنبال عشق رفته‌ام تا از دست بدهمش و به این ترتیب راه‌های بقا در حزن را پیدا کنم. گویی بعد از مرگ مادرم همیشه عامدانه دنبال از دست دادن بوده‌ام.]

هر بار خواستم قبای جلوه‌ی عشق را به دوش کسی بیندازم قبا به تنش زار زد و من هر بار بیشتر رنج بردم و بیشتر در اندوه فرو رفتم.

گاهی یک دوش آب گرم کافی است که یادت بیاید زنده ای.

در سرزمینی که زنده ماندن در آن انگار به تاس انداختن در قماری بی قاعده وابسته است . ظاهرا مرگ چون جزئی از واقعیت روزمره است مراسم با شکوهی ندارد .

من بیشتر عمر، مثل یک همستر، در چرخ و فلک اجدادی ام می دویدام بی آن که بفهمم قسمت زیادی از آنچه (من) می نامم، در واقع ما، آن ها، شما، ایشان بوده است،

<<و کسی نمی داند فردا چه به دست می آورد و کسی نمی داند در کدام زمین می میرد.>> -سوره لقمان آیه ۳۴

نمی‌دانم چرا افغانستان انقدر به خاطره‌ای دور می‌ماند، مثل خواهر یا برادری که در بچگی داشته‌ای و از دستش داده‌ای.

من برای پنج دقیقه‌ی زمینی، هیچ‌چیز نبودم. هویت، جنسیت، ملیت، زبان و حتی اسم نداشتم، ولی بودم.

سفر در هزاران مکان غریبه به تو خانه می دهد، سپس تورا مانند غریبه ای در سرزمین خودت رها می کند.

حاجتمند غَره نمی‌تواند باشد. حاجتمند بی‌نیاز نیست. حاجتمندی مثل دَر کم ارتفاعی است که موقع ورود، سرت را خود به خود به علامت تواضع پایین می‌آوَرد. وقتی به کمک احتیاج داشته باشی می‌فهمی احتیاج به کمک یعنی چه.نیازمندی جایی است که فقط باید در آن بوده باشی تا بتوانی ببینی‌اش. کاری که حاجتمندی با روان آدمی می‌کند، با خودش فهمی می‌آورد که جور دیگری به‌ دست نمی‌آید.