"جویس جسارت این را داشت که دست از انتظار نکشد. چشم انتظار وقوع چیزی می‌نشست، هرگز در تمام کردن داستان عجله نمی‌کرد. نقطه سر خط‌ها را به تعویق می‌انداخت و برای مهمان ناخوانده‌ی اثرش جا نگه می‌داشت."

‏[ این تمنای گزنده تا امروز با من مانده است: تمنای بودن در فضایی که توقعاتی که نمی‌توانم یا نمی‌خواهم برآورده‌شان کنم، قبلا اشغالش نکرده باشد؛ جایی که در آن برای خود من فضایی هست.]

‏[شاید همراه سفر، عامدانه دنبال عشق رفته‌ام تا از دست بدهمش و به این ترتیب راه‌های بقا در حزن را پیدا کنم. گویی بعد از مرگ مادرم همیشه عامدانه دنبال از دست دادن بوده‌ام.]