بریده‌های کتاب آینه در آینه (برگزیده شعر)

آرزومند را غم جان نیست آه، اگر آرزو به باد رود!

آه، هنگامی که یک انسان می کُشد انسان دیگر را، می کُشد در خویشتن انسان بودن را

بیا که خاکِ رهت لاله‌زار خواهد شد ز بس که خونِ دل از چشمِ انتظار چکید

سینه این خاکِ خشکِ سوخته حاصل بستر بس جویبار های روان است. در دل گسترده اش، چو ابر گرانبار، اشکِ زلالِ هزار چشمه نهان است.

آه، هنگامی که یک انسان می کُشد انسان دیگر را، می کُشد در خویشتن انسان بودن را.

از دور، می فریفت دل تشنه مرا؛ چون بحر، موج می زد و لرزان چو آب بود. وانگه که پیش رفتم، با شور و التهاب، دیدم سراب بود!

سایه! ما کشته ی عشقیم، که این شیرین کار مصلحت را، مدد از تیشه فرهاد گرفت

آینه خورشید شود پیش رخ روشن او تابِ نظر خواه و ببین کاینه تابید مرا

سایه ها، زیر درختان، در غروبِ سبز می‌گریند. شاخه ها چشم انتظار سرگذشت ابر، و آسمان، چون من، غبار آلودِ دلگیری.

بسترم صدف خالی یک تنهایی است. و تو چون مروارید گردن آویزِ کسان دیگری...

که در رگهام، جای خون، روان است سیه داروی زهرآگینِ اندوه...

این همه با هم بیگانه این همه دوری و بیزاری به کجا آیا خواهیم رسید آخر؟ و چه خواهد آمد بر سر ما با این دلهای پراکنده؟ بنشینیم و بیندیشیم!

شبها در انتظار سپیده، با آتشی که در دلِ من بود، چون شمع، قطره قطره چکیدم. افسوس! بر دریچهٔ باد است فانوس نیمه‌جان امیدم!

گو بهارِ دل و جان باش و خزان باش، ار نه ای بسا باغ و بهاران که خزان من و توست

آه که می‌زند بُرون از سر و سینه موج خون من چه کنم که از دُرون دستِ تو می‌کشد کمان