بریده‌های کتاب آینه در آینه (برگزیده شعر)

بر آستان تو چون سایه سر نهم همه عمر که هرکه پیش تو ره یافت باز پس نرود.. :)

خون می چکد از دیده در ین کنج صبوری این صبر که من می‌کنم افشردن جان است

یک مرد اگر به خاک می افتد، برمی‌خیزد بجای او صد مرد. این است که کاروان نمی ماند.

می‌شنوم، می‌شنوم ، آشناست موسقیِ چشم تو در گوش من... :)

آه، هنگامی که یک انسان می‌کُشَد انسان دیگر را، می‌کُشد در خویشتن انسان بودن را

آری، این پنجره بگشای که صبح می‌درخشد پس این پرده تار.

آنچه من دارم ازو ، هست خیالی که ز دور چهره بر تافته در آینه خاطر من همچو مهتاب، که نتوانیش آورد به چنگ؛ دور از دستِ تمنای من و در برِ من

... گم کرده همچو آدم و حوا، بهشتِ خویش..!

در سینه گرم توست، ای فردا درمان امیدهای غم فرسود در دامن پاک توست، ای فردا پایان شکنجه های راز آلود ای فردا، ای امید بی نیرنگ...

هستی ما، که چو آیینه تنگ بر سینه فشردیمش از وحشتِ سنگ انداز، نه صفا و نه تماشا، به چه کار آمد؟

بشنو ای جلاد! و مپوشان چهره با دستان خون‌آلود! می‌شناسدت به صد نقش و نشان مردم. می‌درخشد زیر برق چکمه‌های تو لکه‌های خون دامنگیر و به کوه و دشت پیچیدست نام ننگین تو با هر مُرده‌بادِ خلقِ کیفرخواه. و به‌جا ماندست از خون شهیدان بر سوادِ سنگفرشِ راه نقش یک فریاد: ای جلاد! ننگت باد!

که در رگهام، جای خون، روان است سیه‌داروی زهرآگین اندوه

یک مرد اگر به خاک می‌افتد برمی‌خیزد به‌جای او صد‌مرد اینست که کاروان نمی‌ماند

در این سرای بی کسی کسی به در نمی زند به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند

منم و شمع دلٍ سوخته، یا رب مددی! که دگر باره شب آشفته شد و باد گرفت شعرم از ناله‌ی عشاق غم‌انگیزتر است داد از آن زخمه که دیگر ره بیداد گرفت

آه دیری ست که من مانده ام از خواب به دور مانده در بستر و دل بسته به اندیشه خویش مانده در بسترم و هر نفس از تیشه فکر می زنم بر سر خود تا بکنم ریشه خویش چیست اندیشه من؟ عشق خیالی آشوبی که به بازویم گرفته ست به بیداری و خواب می نماید به من شیفته دل رخ به فریب می رباید ز تن خسته من طاقت و تاب ... می کنم جامه به تن می دوم از خانه برون می روم در پی او با دل دیوانه خویش پی آن گم شده می گردم و می آیم باز خسته وکوفته از گردش روزانه خویش خواب می آید و در چشم نمی یابد راه یک طرف اشک رهش بسته و یک سوی خیال...

مرغ شبخوان که با دلم می‌خواند رفت و این آشیانه خالی ماند آهوان گم شدند در شب دشت آه از آن رفتگان بی برگشت...