بریده‌های کتاب آینه در آینه (برگزیده شعر)

دوست، کاندر بر وی گریه انباشته را نتوانی سر داد، چه توان گفتمش؟ بیگانه‌ست.

چه چشم پاسخ است ازین دریچه‌های بسته‌ات؟ برو که هیچ کس ندا به گوش کر نمی زند!

آرزومند را غم جان نیست آه، اگر آرزو به باد رود!

آه، هنگامی که یک انسان می کُشد انسان دیگر را، می کُشد در خویشتن انسان بودن را

بیا که خاکِ رهت لاله‌زار خواهد شد ز بس که خونِ دل از چشمِ انتظار چکید

خواب می‌آید و در چشم نمی‌یابد راه، یک طرف اشک رهش بسته و یک سوی خیال

سینه این خاکِ خشکِ سوخته حاصل بستر بس جویبار های روان است. در دل گسترده اش، چو ابر گرانبار، اشکِ زلالِ هزار چشمه نهان است.

آه، هنگامی که یک انسان می کُشد انسان دیگر را، می کُشد در خویشتن انسان بودن را.

از دور، می فریفت دل تشنه مرا؛ چون بحر، موج می زد و لرزان چو آب بود. وانگه که پیش رفتم، با شور و التهاب، دیدم سراب بود!

سایه! ما کشته ی عشقیم، که این شیرین کار مصلحت را، مدد از تیشه فرهاد گرفت

آینه خورشید شود پیش رخ روشن او تابِ نظر خواه و ببین کاینه تابید مرا

سایه ها، زیر درختان، در غروبِ سبز می‌گریند. شاخه ها چشم انتظار سرگذشت ابر، و آسمان، چون من، غبار آلودِ دلگیری.

بسترم صدف خالی یک تنهایی است. و تو چون مروارید گردن آویزِ کسان دیگری...

که در رگهام، جای خون، روان است سیه داروی زهرآگینِ اندوه...

این همه با هم بیگانه این همه دوری و بیزاری به کجا آیا خواهیم رسید آخر؟ و چه خواهد آمد بر سر ما با این دلهای پراکنده؟ بنشینیم و بیندیشیم!

ای کدامین شب! یک نفس بگشای جنگل انبوه مژگان سیاهت را! تا بلغزد بر بلور برکه چشم کبود تو پیکر مهتابگون دختری کز دور با نگاه خویش می جوید بوسه شیرین روزی آفتابی را از نوازش های گرم دست های من