بریده‌ کتاب‌های آینه در آینه (برگزیده شعر)

بیا که خاکِ رهت لاله‌زار خواهد شد ز بس که خونِ دل از چشمِ انتظار چکید

آه، هنگامی که یک انسان می کُشد انسان دیگر را، می کُشد در خویشتن انسان بودن را.

از دور، می فریفت دل تشنه مرا؛ چون بحر، موج می زد و لرزان چو آب بود. وانگه که پیش رفتم، با شور و التهاب، دیدم سراب بود!

سایه! ما کشته ی عشقیم، که این شیرین کار مصلحت را، مدد از تیشه فرهاد گرفت

آینه خورشید شود پیش رخ روشن او تابِ نظر خواه و ببین کاینه تابید مرا

سایه ها، زیر درختان، در غروبِ سبز می‌گریند. شاخه ها چشم انتظار سرگذشت ابر، و آسمان، چون من، غبار آلودِ دلگیری.

بسترم صدف خالی یک تنهایی است. و تو چون مروارید گردن آویزِ کسان دیگری...

این همه با هم بیگانه این همه دوری و بیزاری به کجا آیا خواهیم رسید آخر؟ و چه خواهد آمد بر سر ما با این دلهای پراکنده؟ بنشینیم و بیندیشیم!

ای کدامین شب! یک نفس بگشای جنگل انبوه مژگان سیاهت را! تا بلغزد بر بلور برکه چشم کبود تو پیکر مهتابگون دختری کز دور با نگاه خویش می جوید بوسه شیرین روزی آفتابی را از نوازش های گرم دست های من

شبها در انتظار سپیده، با آتشی که در دلِ من بود، چون شمع، قطره قطره چکیدم. افسوس! بر دریچهٔ باد است فانوس نیمه‌جان امیدم!

گو بهارِ دل و جان باش و خزان باش، ار نه ای بسا باغ و بهاران که خزان من و توست

آه که می‌زند بُرون از سر و سینه موج خون من چه کنم که از دُرون دستِ تو می‌کشد کمان

آنچه من دارم ازو ، هست خیالی که ز دور چهره بر تافته در آینه خاطر من همچو مهتاب، که نتوانیش آورد به چنگ؛ دور از دستِ تمنای من و در برِ من