بریده‌های کتاب صراط

جهت عالی تر انسان همین عبودیت است، نه عبادت، نه ریاضت، نه خدمت به خلق و نه شهادت...

نامرد هایی ‌که از آدم آجر می سازند تا ساختمان هوس خودشان را بالا ببرند، بیش از این نمی‌خواهند که بیشتر بشنوی و کمتر بپرسی، فقط گوش باشی، نه مغز...

تو که تمامی راه را می شناسی، در هر لحظه تکلیفی بیش از یک گام نداری.

چون این خلوت به غار پناهنده شدن و بازی درآوردن نیست، که تو حتی در جمع میتوانی خلوتی داشته باشی و در خلوت می شود که مشغول خیال ها باشی.

وای از توشه ی کم و راه دور...

کفر به خدا، از کفر به انسان مایه گرفته.

آدم نه با حرف و نه با عمل، که با علامت ها شناسایی می شود.

از تو تنها عمل نمی‌خواهند. عمل اسکناس است که ارزش ندارد. ارزش آن وابسته به پشتوانه‌ی آن است. مهم عبادت نیست مهم عبودیت است ...

آدمی که خودش را گم می‌کند، ناچار به دیگران روی می‌آورد و دنیا در چشمش بزرگ می‌شود و به ادامه خودش کافر می‌شود و از خدا چشم می‌پوشد و به سوی غیر او دعوت می‌نماید.

خرابت مى‌كنند تا آباد شوى، ديوارهايت را مى‌ريزند تا به وسعت برسى و اين است كه تو بايد خودت بخواهى و طلب كنى و اگر نخواهى و كردند، شكر كنى و يا لااقل صبر داشته باشى كه بارور شوى، نه آنكه جزع بزنى و فرياد، كه فرياد خريدارى ندارد و در زير اين گنبد كبود بازارى ندارد، كه دنيا با درد همراه است و با غم مخلوط و با رنج پيچيده.

این‌ها که می‌خواهند رویش داشته باشند و بر ساقهٔ خود بایستند، مجبورند که ریشه بدوانند و از اعماق سر برآورند و این عمق خلوت و ارزیابی و این حضور و محاسبه، اولین گام آن‌هایی است که می‌خواهند در سرزمین عمر خود، چیزی بسازند و بنایی را بالا ببرند.