نقل قولی هست که خاطرم نیست از چه کسی و چجوری شنیدمش ولی از زبان روان پزشکی هست که گفته بود دیوانه های واقعی هیچ وقت به تیمارستان نمیرن  و اون ها  همون کسانی هستن که آدم ها رو دیوانه کردن ولی هیچ کسی هم بهشون شک نمیکنه.

کتاب دو فلسفه ی متفاوت رو از زندگی و مرگ و رنج و درد رو در قالب دو شخصیت در یک بیمارستان روانی کم برخوردار که بیشتر شبیه زندان هست رو به روی هم قرار میده که یکی از فسلفه ها سعی در انکار رنج داره  تا انسان رو برای گذران راحت تر زندگی بتونه وفق بده با شرایط،و دیگری  رنج کشیدن و درد کشیدن رو نشانه ی  "بودن" و انسان بودن میدونه و در آخر یکی از شخصیت ها و فسلفه ها مغلوب دیگری میشه.
کتاب خوبی بود و تاثر انگیز.
      

        من این کتاب رو فکر میکنم ۵ ،۶ سال پیش خوندم و جزو اولین کتاب هایی بود که خوندم
اون زمان خیلی اسمش سر زبون ها بود و منم بابت همین تعاریف گرفتم و خوندمش
حقیقتا اون موقع درکی از خوب و بد ادبیات نداشتم و این که ممکنه یک کتاب معروف هم بد باشه یا اون قدرا که تعریف میکنن خوب نباشه توی ذهن من جایی نداشت.
اگر الان بود و تصمیم به خواندن این کتاب داشتم احتمال خیلی زیاد نمیخوندم به خاطر سطحی بودن کتاب از لحاظ ادبی و تاریخی و..
اما به هر حال دلیل اینهمه ملامت خوانندگان این کتاب رو هم متوجه نمیشم کتاب مورد نقده اما نگاه عاقل اندر سفیهی به مخاطبانش درست نیست
به هر حال هر کسی باید از جایی شروع بکنه و ممکنه بعضی افراد از این کتاب شروع بکنن
اما در کل قابل توصیه برای خواندن نیست از نظر من و کتاب های خیلی زیادی هست که میتونه جایگزین باشه
      

        رمان استونر سیلی واقعیت است بر صورت خواننده ای که میخواهد در لحظه هایی حساس از داستان زندگی استاد دانشگاه این‌کتاب تغییری اساسی و شورشی علیه آنچه اتفاق می افتد ببیند تا لحظه ای تاریخی و فراموش نشدنی  را ثبت کند اما در لحظه ای بعد واقعیت و حقیقت زندگی جایش را به آن امید میدهد.رویارویی با زندگی حقیقی سخت است حتی اگر درقالب  داستانی خیالی آمده باشد.