یادداشت مریم احمدنژاد

        نقل قولی هست که خاطرم نیست از چه کسی و چجوری شنیدمش ولی از زبان روان پزشکی هست که گفته بود دیوانه های واقعی هیچ وقت به تیمارستان نمیرن  و اون ها  همون کسانی هستن که آدم ها رو دیوانه کردن ولی هیچ کسی هم بهشون شک نمیکنه.

کتاب دو فلسفه ی متفاوت رو از زندگی و مرگ و رنج و درد رو در قالب دو شخصیت در یک بیمارستان روانی کم برخوردار که بیشتر شبیه زندان هست رو به روی هم قرار میده که یکی از فسلفه ها سعی در انکار رنج داره  تا انسان رو برای گذران راحت تر زندگی بتونه وفق بده با شرایط،و دیگری  رنج کشیدن و درد کشیدن رو نشانه ی  "بودن" و انسان بودن میدونه و در آخر یکی از شخصیت ها و فسلفه ها مغلوب دیگری میشه.
کتاب خوبی بود و تاثر انگیز.