بریده‌های کتاب شور زندگی

اهمیتی نداشت کارش چه موقع به پایان برسد،او تا قطره ی آخر رنگ،اراده اش را از دست نمی داد و تا وقتی نقاشی اش را تکمیل نمی‌کرد،هیچ چیز نمی توانست بر او چیره شور و اورا از پای در آورد

مندز گفته بود: هر کاری انجام بدی،موفق میشی. در نهایت دیدگاهت رو بیان می کنی و همین کار،زندگی تو رو توجیه می‌کنه.

اون چه که در دنیا متحمل سختی میشه تا در دنیای دیگه به سعادت جاودانی دست پیدا کنه خود وجدان انسانه

یک حقیقت ناخوشایند زیباتر از یک دروغ زیباست

توانایی رنج بردن بدون هیچ‌گونه شکوه و شکایت، یگانه و بهترین واقعه در زندگی ماست، بزرگ‌ترین یافته و درسی که می‌شود آن را آموخت و از آن برای حل مشکلات زندگی استفاده کرد.

ونگوگ: " من هرگز اجازه نمیدم که یک سیستم سرد به من حکم بکنه، چه سیستم شما باشه، چه سیستم هرکس دیگه‌. من باید چیزها رو بر پایه‌ی منش و خلق‌وخوی خودم بیان کنم. من باید چیزها رو اونطور که خودم می‌بینم بکشم، نه اونطوری که شما می‌بینین‌."

اثر قلموی نقاش بی محابا در آن به چشم می خورد.هر ضربه ی قلم مو صریح،هر ضربه ی قلمو ضربی در آهنگ طبیعت بود.

《 اگر من از استخوان و ماهیچه و رگ و پی آگاهی نداشته باشم ، نمی تونم اندامی رو بکشم ؛ چون اونها زیر هر اندامی هستن . وتا ندونم چه در ذهن و روح انسانی میگذره ، نمی تونم سرش رو بکشم . برای نگاشتن زندگی روی یک تابلو، آدم نه تنها باید از تشریح اطلاع داشته باشه ، بلکه باید از افکار و احساسات مردم نسبت به دنیای اطراف شون هم آگاه باشه . نگارگری که به جز حرفه ی خود از چیز دیگری اطلاع نداشته باشه ، نگارگری سطحی نگر میشه.》

چرا مردم فقیری که واقعا میتونن ارزش هنر خوب رو درک کنن یه پاپاسی برای خرید حتی یه کار چاپی برای دیوار خونشون ندارن؟

در زندگی خیلی اتفاق می افته که احساس کنی داری شکست می خوری ولی در نهایت تو خودت رو نشون می دی، احساسات خود رو ابراز می کنی و همین باعث میشه که بتونی راهی رو که انتخاب کردی توجیه کنی و به خودت برای انتخاب اون راه حق بدی.

کسی که بخواد یه شبه ره صدساله بره اونچه بدست میاره موقتیه

برای اون فرق نمی‌کرد که مردم چی فکر می‌کنند. رمبرانت باید نقاشی می‌کرد خوب و بد بودن کارش هم براش اهمیتی نداشت. نقاشی برای اون مهارتی بود که از اون یک انسان می‌ساخت. ونسان، ارزش واقعی هنر به قدرت بیانیه که به هنرمند می ده. رمبرانت راهی رو رفت که میدونست هدف اصلی زندگیشه و همین بود که باعث توفیقش شد. حتی اگر نقاشی‌های بی‌ارزشی هم ارائه می‌داد ولی باز هزاران بار موفق‌تر از وقتی می‌شد که خواسته‌های قلبیش رو کنار بذاره و مثلاً ثروتمندترین تاجر آمستردام بشه.

اگه حتی میدونستم که کارم بد و بیخوده،باز هم ادامه می دادم چون تصور هنرمند بودن کمکم میکنه

چشمانش در عین افسردگی، شمه‌ای از شوق زندگی‌ را در خود می‌گنجاند

عذاب کشیدن بدون آنکه زبان به اعتراض بگشایی و نظاره ی درد و رنج بدون احساس تنفر و دلزدگی

پدرش روحانی بود اما در زندگی او تنها یک مذهب وجود داشت:نقاشی

راه رنج بردن را دانستن و دم نزدن تنها شیوه‌ی عملی است. دانشی بزرگ است این، که درس‌ها باید آموخت از آن‌؛ راه‌حل مشکل زندگی است.

اما او هیچ گاه در عمرش از کلمات برای ابراز احساسات خود استفاده نکرده بود،برای آنچه در قلبش تلنبار بود ،کلمات وسیله مناسب او نبودند

《کتاب ششم "》؛ آرل ²《شور زندگی》 به این امر ایمان داشت که خلقِ نقاشی چندان هم آسان‌تر از کشف الماس یا مروارید نیست . با این حال تنها زمانی حس می‌کرد زنده‌ است که سخت کار می‌کرد . در زندگی شخصی چنین احساسی غایب بود ‌. او صرفاً یک دستگاه بود ، یک ماشین نقاشی خودکار که هر روز صبح در آن غذا، مشروب و رنگ می‌ریختند . ولی هدف او چه بود ؟ فروش ؟ البته که نه ! می‌دانست هیچکس مایل نیست نقاشی های او را بخرد . پس عجله برای چه بود ؟ چرا همیشه آن‌قدر حرص می‌زد تا ده‌ها نقاشی پشت سر هم بکشد، آن‌قدر که زیر تختش که آن‌ها را روی هم تلنبار می‌کرد، دیگر جای سوزن انداختن نباشد ؟ . . . او نقاشی می‌کرد زیرا مجبور بود نقاشی کند، زیرا این کار او را از عذاب روحی نجات می‌داد، زیرا نقاشی شوریده حالش می‌کرد، او قادر بود بدون همسر، خانه و فرزند بگذارند، قادر بود بدون عشق، دوستی و سلامت سر کند ؛ قادر بود بدون امنیت ، آسایش و غذا به‌سر برد ، حتی قادر بود بدون خداوند نیز سر کند ؛ اما نمی‌توانست بدون آنچه بزرگ‌تر از خود او بود، آنچه تمام زندگی‌اش بود ادامه دهد ، و آن قدرت و توانایی خلق‌کردن بود . 📚