بریده‌ کتاب‌های شور زندگی

نقاش بودن یعنی این‌که دائما در حال جستجو باشی بدون این‌که چیزی پیدا کنی. فکر می‌کردم درست برعکس این جمله است که می‌گه :«من می‌دونم، من پیداش کردم.» وقتی می‌گم من یه نقاشم منظورم اینه که دائم دارم جستجو می‌کنم، دائم در تلاشم و تمام وجودم به نقاشی تعلق داره.

ونسان متوجه شد که موهای پدرش سفید‌تر شده و پلک سمت راستش افتادگی بیشتری نسبت به قبل پیدا کرده است . گویی کهولت سن صورتش را کوچک کرده بود و حتی ریش هم نداشت تا به نوعی این عیب را بپوشاند و کوچکی چهره‌اش را جبران کند. حالت صورتش که همیشه بیانگر این عبارت بود :《خودم هستم.》 حال به عبارت 《آیا این خودم هستم؟》 تغییر کرده بود .

_پس ، از نقاشی من خوشتون اومده؟ _نمی دونم خوشم اومده یا نه ولی این نقاشی باعث می شه احساس کنم یه چیزی در اینجا هست و دستش را روی سینه اش حرکت داد.

برای اون فرق نمی‌کرد که مردم چی فکر می‌کنند. رمبرانت باید نقاشی می‌کرد خوب و بد بودن کارش هم براش اهمیتی نداشت. نقاشی برای اون مهارتی بود که از اون یک انسان می‌ساخت. ونسان، ارزش واقعی هنر به قدرت بیانیه که به هنرمند می ده. رمبرانت راهی رو رفت که میدونست هدف اصلی زندگیشه و همین بود که باعث توفیقش شد. حتی اگر نقاشی‌های بی‌ارزشی هم ارائه می‌داد ولی باز هزاران بار موفق‌تر از وقتی می‌شد که خواسته‌های قلبیش رو کنار بذاره و مثلاً ثروتمندترین تاجر آمستردام بشه.

_چرا این اتاق... این قدر برهوته؟ -واسه امنیت شخصی خودت گفتم اینجا رو خالی کنن تا هیچ خطری تهدیدت نکنه. -امنیت در قبال چی؟ _در قبال خودت.

در دیوانگی لذتی هست که تنها دیوانگان آن را می‌یابند.

"ونسان، انسان هيچوقت نمی‌تواند از نتیجه‌ی کارش مطمئن باشد. انسان فقط باید شهامت و قدرت انجام کاری را داشته‌ باشد و آن را انجام دهد. ممکن است آن کار اشتباه از اب درآید؛ ولی دست کم کاری است که به انجام رسیده و چیزی که کمال اهمیت را دارد همان است."