بریده‌ کتاب‌های شور زندگی

تا آخرین ذره وجودش را نثار نقاشی اش می‌کرد.

نقاش بودن یعنی این‌که دائما در حال جستجو باشی بدون این‌که چیزی پیدا کنی. فکر می‌کردم درست برعکس این جمله است که می‌گه :«من می‌دونم، من پیداش کردم.» وقتی می‌گم من یه نقاشم منظورم اینه که دائم دارم جستجو می‌کنم، دائم در تلاشم و تمام وجودم به نقاشی تعلق داره.

زندگی کوتاه است و مثل برق می‌گذرد.پس اگر او یک نقاش است باید حالا حالا ها نقاشی کند

هیچ گاه نخواسته آن رنج و عذاب را سرکوب کنم زیرا تنها رنج است که هنرمندان را وا می‌دارد تا به بهترین نحو احساسات خود را بیان کنند

ونسان متوجه شد که موهای پدرش سفید‌تر شده و پلک سمت راستش افتادگی بیشتری نسبت به قبل پیدا کرده است . گویی کهولت سن صورتش را کوچک کرده بود و حتی ریش هم نداشت تا به نوعی این عیب را بپوشاند و کوچکی چهره‌اش را جبران کند. حالت صورتش که همیشه بیانگر این عبارت بود :《خودم هستم.》 حال به عبارت 《آیا این خودم هستم؟》 تغییر کرده بود .

او نقاشی می‌کرد زیرا مجبور بود نقاشی کند،زیرا این کار او را از عذاب روحی نجات می داد، زیرا نقاشی شوریده حالش می ک

_پس ، از نقاشی من خوشتون اومده؟ _نمی دونم خوشم اومده یا نه ولی این نقاشی باعث می شه احساس کنم یه چیزی در اینجا هست و دستش را روی سینه اش حرکت داد.

مطمئنا در دیوانگی لذتی هست که تنها دیوانگان آن را در می یابند

اهمیتی نداشت کارش چه موقع به پایان برسد،او تا قطره ی آخر رنگ،اراده اش را از دست نمی داد و تا وقتی نقاشی اش را تکمیل نمی‌کرد،هیچ چیز نمی توانست بر او چیره شور و اورا از پای در آورد

اثر قلموی نقاش بی محابا در آن به چشم می خورد.هر ضربه ی قلم مو صریح،هر ضربه ی قلمو ضربی در آهنگ طبیعت بود.

《 اگر من از استخوان و ماهیچه و رگ و پی آگاهی نداشته باشم ، نمی تونم اندامی رو بکشم ؛ چون اونها زیر هر اندامی هستن . وتا ندونم چه در ذهن و روح انسانی میگذره ، نمی تونم سرش رو بکشم . برای نگاشتن زندگی روی یک تابلو، آدم نه تنها باید از تشریح اطلاع داشته باشه ، بلکه باید از افکار و احساسات مردم نسبت به دنیای اطراف شون هم آگاه باشه . نگارگری که به جز حرفه ی از چیز دیگری اطلاع نداشته باشه ، نگارگری سطحی نگر میشه.》

چرا مردم فقیری که واقعا میتونن ارزش هنر خوب رو درک کنن یه پاپاسی برای خرید حتی یه کار چاپی برای دیوار خونشون ندارن؟

کسی که بخواد یه شبه ره صدساله بره اونچه بدست میاره موقتیه

برای اون فرق نمی‌کرد که مردم چی فکر می‌کنند. رمبرانت باید نقاشی می‌کرد خوب و بد بودن کارش هم براش اهمیتی نداشت. نقاشی برای اون مهارتی بود که از اون یک انسان می‌ساخت. ونسان، ارزش واقعی هنر به قدرت بیانیه که به هنرمند می ده. رمبرانت راهی رو رفت که میدونست هدف اصلی زندگیشه و همین بود که باعث توفیقش شد. حتی اگر نقاشی‌های بی‌ارزشی هم ارائه می‌داد ولی باز هزاران بار موفق‌تر از وقتی می‌شد که خواسته‌های قلبیش رو کنار بذاره و مثلاً ثروتمندترین تاجر آمستردام بشه.

اگه حتی میدونستم که کارم بد و بیخوده،باز هم ادامه می دادم چون تصور هنرمند بودن کمکم میکنه

چشمانش در عین افسردگی، شمه‌ای از شوق زندگی‌ را در خود می‌گنجاند