بریده‌های کتاب شور زندگی

تئو: " ونسان، کار من اینه که برای گوپیل کار کنم، الان و همیشه. کار تو اینکه که نقاشی کنی، الان و همیشه. نیمی از درآمد من از گوپیل متعلق است به تو. نیمی از نقاشی‌های تو متعلق است به من."

- دوره‌ی بچگی‌مونم خیلی قشنگ بود. - تو باعث شدی دوره‌ی بچگی من لذت‌بخش بشه، ونسان. اولین خاطرات من همه‌ش از توئه.

- ولی، ونسان، تو خیلی عوض شدی. -این حرفِ خیلی درستی نیست. اون موقع سختی زندگی من کمتر بود‌ ولی نگاهم به زندگی و تفکرم هیچ عوض شده. -من به خاطر خودت باور می‌کنم‌.

- دوستم داری، کریستین؟ - آره، ونسان، دوسِت دارم. - دوست داشته شدن خیلی خوبه. بذار اگه دنیا دلش می‌خواد بگه غلطه. - مرده‌شور دنیا رو ببره.

ونسان: " تئو... همیشه... که بیدار میشم... و به تو احتیاج دارم... تو کنارم هستی."

ونگوگ: " من هرگز اجازه نمیدم که یک سیستم سرد به من حکم بکنه، چه سیستم شما باشه، چه سیستم هرکس دیگه‌. من باید چیزها رو بر پایه‌ی منش و خلق‌وخوی خودم بیان کنم. من باید چیزها رو اونطور که خودم می‌بینم بکشم، نه اونطوری که شما می‌بینین‌."

《 اگر من از استخوان و ماهیچه و رگ و پی آگاهی نداشته باشم ، نمی تونم اندامی رو بکشم ؛ چون اونها زیر هر اندامی هستن . وتا ندونم چه در ذهن و روح انسانی میگذره ، نمی تونم سرش رو بکشم . برای نگاشتن زندگی روی یک تابلو، آدم نه تنها باید از تشریح اطلاع داشته باشه ، بلکه باید از افکار و احساسات مردم نسبت به دنیای اطراف شون هم آگاه باشه . نگارگری که به جز حرفه ی خود از چیز دیگری اطلاع نداشته باشه ، نگارگری سطحی نگر میشه.》

راه رنج بردن را دانستن و دم نزدن تنها شیوه‌ی عملی است. دانشی بزرگ است این، که درس‌ها باید آموخت از آن‌؛ راه‌حل مشکل زندگی است.

-تئو، بعد ازاین همه دردسر و مزاحمت که برات درست کردم، از من بدت نمیاد؟ - از تو بدم بیاد؟ تئو لبخندی زد که غمی بی‌کرانه در آن نهفته بود. - نه...نه، هیچ‌وقت.

برای نگاشتن زندگی روی یک تابلو، آدم نه تنها باید از تشریح اطلاع داشته باشه، بلکه باید از افکار و احساسات مردم نسبت به دنیای اطراف‌شون هم آگاه باشه.

تا آخرین ذره وجودش را نثار نقاشی اش می‌کرد.

نقاش بودن یعنی این‌که دائما در حال جستجو باشی بدون این‌که چیزی پیدا کنی. فکر می‌کردم درست برعکس این جمله است که می‌گه :«من می‌دونم، من پیداش کردم.» وقتی می‌گم من یه نقاشم منظورم اینه که دائم دارم جستجو می‌کنم، دائم در تلاشم و تمام وجودم به نقاشی تعلق داره.

زندگی کوتاه است و مثل برق می‌گذرد.پس اگر او یک نقاش است باید حالا حالا ها نقاشی کند

هیچ گاه نخواسته آن رنج و عذاب را سرکوب کنم زیرا تنها رنج است که هنرمندان را وا می‌دارد تا به بهترین نحو احساسات خود را بیان کنند

ونسان متوجه شد که موهای پدرش سفید‌تر شده و پلک سمت راستش افتادگی بیشتری نسبت به قبل پیدا کرده است . گویی کهولت سن صورتش را کوچک کرده بود و حتی ریش هم نداشت تا به نوعی این عیب را بپوشاند و کوچکی چهره‌اش را جبران کند. حالت صورتش که همیشه بیانگر این عبارت بود :《خودم هستم.》 حال به عبارت 《آیا این خودم هستم؟》 تغییر کرده بود .

او نقاشی می‌کرد زیرا مجبور بود نقاشی کند،زیرا این کار او را از عذاب روحی نجات می داد، زیرا نقاشی شوریده حالش می ک