بریده‌های کتاب ورونیکا تصمیم میگیرد بمیرد

گفت نه خوشبخت است و نه بدبخت و به همین دلیل است که دیگر نمی تواند ادامه دهد.

هیچکس نمی داند در زیر این خوشبختی ظاهری چه قدر تنهایی، تلخی و تسلیم نهفته است:)

دلم می‌خواهد دیوانه بمانم و زندگی را آن طور که در رؤیا می‌شناسم ادامه دهم، نه آن طور که سایر مردم می‌خواهند.

_اگر خدا وجود داشته باشد و من واقعا به وجود او ایمان نداشته باشم، پس خودش میداند که قوه درک بشر چه قدر محدود است. خود او این آشفته بازار را که در آن فقر، بی عدالتی، حرص و طمع و تنهایی وجود دارد، آفریده است، مطمئنا نیتش کاملا خیر بوده اما نتیجه کارش مصیبت از آب درآمده است.

معمولا مردم در روزی که کمتر از هر روز دیگری انتظار مرگ را می کشند، می میرند.

_هر کسی در دنیای خودش زندگی میکند، دیوانه است.

ورونیکا در زندگی بارها متوجه شده بود که عده زیادی از آشنایانش چنان از بدبختی هایی که بر سر دیگران آمده بود حرف می زدند که انگار واقعا دلشان میخواست به آنان کمک کنند، در حالی که در حقیقت، از رنج دیگران لذت میبردند چون با مشاهده رنج و بدبختی سایرین، باور می کردند که خودشان خوشبختند و زندگی نسبت به آنان سر لطف داشته است.

دیوانگی، ناتوانی در ایجاد ارتباط با انگاره ها است .همانند، وقتی که خود را در سرزمینی ناآشنا می‌بینی. میتوانی همه چیز را ببینی ، رویداد های پیرامونت رل درک کنی ، ولی نمی‌توانی خواست خود را بیان کنی و در یاری طلبیدن هم ناتوانی ؛ چون زبان آن سرزمین را نمی دانی . _همه‌یِ ما روزی چنین پدیده ای را حس کردیم _.. همه‌یِ ما ، به نوعی دیوانه‌ایم

«مردم هرچه امکان شادی‌شان بیشتر باشد، غمگین‌ترند.»

همان طور که زندان هرگز زندانی را اصلاح نمی کند، فقط یادش می دهد که جنایات بیشتری مرتکب شود.

«هیچ چیز در این دنیا به طور تصادفی رخ نمی دهد»

دیوانگی یعنی نتونی درباره ی افکارت با دیگران ارتباط برقرار کنی. مثلا این میمونه که توی یه کشور خارجی باشی، می‌تونی ببینی و بفهمی در اطرافت چی میگذره اما نمی تونی بگی چی لازم داری یا کمک میخوای چون زبانی که آنها صحبت می کنند را بلد نیستی.

نفرت. چیزی تقریباً مادی. می‌توانست نیروی ویرانگری را که از بدنش به بیرون می‌تراوید، لمس کند. اجازه داد این احساس نمایان شود، بی‌آنکه به خوبی یا بدی آن توجه کند. از مهار خودش، از نقاب‌ها، از رفتار متناسب به تنگ آمده بود. از میان کتاب ورونیکا تصمیم می‌گیرد؛ بمیرد. پائولو کوئیلو.

در در دنیایی که همه برای زنده ماندن به هر قیمتی می کوشند، درباره کسانی که تصمیم می گیرند بمیرند، چه قضاوتی می توان کرد؟

دلم میخواهد دیوانگی ام همچنان ادامه داشته باشد و بر طبق رویاهای خودم زندگی کنم، نه آن طور که دیگران برایم می پسندند.

من هرگز در روز های سرد و ابری و خاکستری مثل امروز گرفتار افسردگی نمی شدم، بلکه احساس می کردم طبیعت با من هماهنگ است و روح مرا منعکس می کند.