بریده‌های کتاب ورونیکا تصمیم میگیرد بمیرد

_نمی خواهی بدانی حالت چطور است؟ _می دانم. حال من هیچ ربطی به آنچه میبینید در بدنم اتفاق می افتد، ندارد. به آنچه در روحم می گذرد، مربوط می شود...

و یک روز زیبا به این نتیجه میرسم که زندگی همین است دیگر! هیچ فایده ای ندارد که نگرانش باشیم. هیچ چیز عوض نمی شود. و آن را می پذیرم.

ما همه در دنیای مخصوص خودمان زندگی میکنیم. اگر به بالا به آسمان پرستاره نگاه کنی میبینی که تمام دنیاهای متفاوت آنجا با هم ترکیب میشوند

هیچ کس نباید بگذاره به چیزی عادت کنی، ادوارد به من نگاه کن؛ من دوباره از دیدن خورشید لذت میبرم از کوه ها، حتی از مشکلات زندگی من پذیرفتم که پوچی زندگی تقصیر هیچ کس نیست جز خود من. می خوام دوباره میدان اصلی لیوبلیانا رو ببینم عشق و نفرت رو احساس کنم احساس ناامیدی و یکنواختی کنم همۀ آن چیزهای ساده و احمقانه که زندگی هر روزت رو می سازه و به وجودت شادی میده. اگر یه روز بتونم از اینجا بیرون برم به خودم این اجازه رو میدم که دیوانه تر باشم

برای او اهمیتی نداشت که تنها شنونده‌اش جوانی مبتلا به شیزوفرنی باشد؛ به نظر می‌رسید او موسیقی را درک می‌کند و همین اهمیت داشت‌.

بالاخره اجازه داده بود احساسات منفی پدیدار شوند؛ احساساتی که سال‌ها در روحش سرکوب شده بودند. او در حقیقت آنها را -احساس- کرده بود و دیگر نیازی به آنها نداشت؛ آنها می‌توانستند رها شوند.

انگار همه مردم دنیا تو غروب آخرین روز هفته حالشون بد میشه ...

هرکس در دنیای وهم خود به سر برد یک دیوانه است.

شاید معجزه‌ای رخ داده: یک روز دیگر زندگی!

زمان و مکان وجود ندارد،بلکه ترکیبی از هر دو است.(انیشتین)

بسیاری از مردم درباره فجایع زندگی دیگران چنان صحبت میکنند انگار مایلند کمکشان کنند اما حقیقت این است از رنج دیگران لذت میبرند چون باعث میشود فکر کنند خوشبختند و زندگی نسبت به آنها سخاوتمند

«افکار برمی‌گردند، اما سعی کنید آن‌ها را به گوشه کناری برانید. دو انتخاب دارید: ذهن‌تان را کنترل کنید یا اجازه بدهید ذهن‌تان شما را کنترل کند. شما با مورد دوم آشنایید، اجازه داده‌اید ترس‌ها، روان‌پریشی‌ها و عدم امنیت شما را پر کند چون همه ما تمایلات خود تخریبی داریم. دیوانگی را با از دست دادن کنترل اشتباه نگیرید. یادتان باشد در آیین صوفی، استاد -ملانصرالدین- همان کسی‌ست کـه همه او را دیوانه می‌نامند و دقیقا به همين علت که ملانصرالدین می‌تواند هر چیزی که فکر می‌کند را بر‌ زبان بیاورد و هر کاری که می‌خواهد را انجام دهد. دلقک‌های دربار در قرون وسطی همینطور بودند؛ می‌توانستند پادشاه را از خطراتی آگاه کنند که وزیران جرات اشاره به آن‌ها را نداشتند، چون می‌ترسیدند موقعیت خود را از دست بدهند‌. شما هم باید همینجوری باشید، دیوانه بمانید؛ اما مثل افراد عاقل عمل کنید. خطر متفاوت بودن را بپذیرید، اما یاد بگیرید که بدون جلب توجه این کار را انجام دهید. روی اين گل تمركز كنيد و بگذارید 'مـنِ حقیقی' خود را آشکار کند.» ورونیکا پرسید:«من حقیقی چیست؟» احتمالا هرکس دیگری که آنجا بود می‌دانست، اما چه اهمیتی داشت؟ او باید کم‌تر به آزار ندادن دیگران اهمیت می‌داد. مرد از قطع شدن صحبتش تعجب کرد، اما جوابش را داد:«همانی باش که هستی، نه آنی که دیگران از تو ساخته‌اند.»

در طول زندگی‌اش ورونیکا متوجه شده بود که بسیاری از مردم طوری در مورد فجایع موجود در زندگی سایرین حرف می‌زنند که انگار دوست دارند به آن‌ها کمک کنند، اما واقعیت این است که آن‌ها از عذاب کشیدن دیگران لذت می‌برند، زیرا این باعث می‌شود تا باور کنند که خوشبخت هستند و زندگی با آن‌ها خوب رفتار کرده است.

"دوست دارم همراه او به خنده و شادمانی بپردازم. و او با خنده می‌گوید: "تو دیوانه‌ای!" و من می‌گویم: 'البته که هستم. یادت باشد که من در ویلت بودم! و دیوانگی مرا آزاد کرد. حالا شوهر عزیزم بایستی هر سال مرخصی بگیری و مرا برای صعود به کوهستان‌های خطرناک ببری، چون لازم است طعم مخاطرات زنده بودن را بچشم." مردم خواهند گفت: "او تازه از ویلت مرخص شده و حالا دارد شوهرش را هم دیوانه می‌کند." شوهرم فکر می‌کند آنها حق دارند، و از خداوند تشکر می‌کند چون ازدواجمان دوباره آغاز شده است و چون هر دو دیوانه هستیم، مثل آن‌هایی که اولین بار عشق را کشف کردند."

" با ادامه دادن زندگی چیز بیشتری به دست نمی آورد ؛ در حقیقت فقط احتمال رنج بردنش بیشتر می شد . "

وقتی قرص‌ها را خوردم، دلم می‌خواست کسی را که مورد نفرتم بود بکشم. نمی‌دانستم که در درونم ورونیکاهای دیگری هم وجود دارند؛ ورونیکا‌هایی که می‌توانستم دوستشان داشته باشم.

​در خلقت خداوند هیچ برگی را شبیه به برگ دیگر نیافریده اما تو فکر میکنی متفاوت بودن دیوانگی ست

_مردم فقط زمانی که سعی در گریز از زندگی روزمره دارند، دیوانه میشوند.