بریده‌های کتاب کمبوجیه و من؛ پادشاهی مهر و کین

با تعجب بهم خیره می‌شه و می‌پرسه:"این خشم افسار گسیخته برای چیست؟" _من افسار گسیخته‌ام؟! _تو مگر اسبی؟خشمت را می‌گویم.

آن‌گاه خواهی دانست. آن‌گاه به روشنی خواهی دید که نیزه مرد پارسی تا چه مرزهای دوری فرارفته است. آن‌گاه به روشنی دریابی که مرد پارسی دور از پارس بسی رزم جسته، نبرد آورده است.

" بشود خدایانی که آن‌ها را به جایگاه‌های سپند نخستین‌شان بازگرداندم، هر روز در پیشگاه خدای بزرگ برایم خواستار زندگانی بلند باشند. بشود که سخنان پر برکت و نیکخواهانه برایم بیابند. بشود که آنان به خدای من بگویند به کورش که پادشاهی تو را گرامی می‌دارد و پسرش کمبوجیه، جایگاهی در سرای سپند ارزانی دار. برای همیشه!"

فراموش نکن! شکست‌دادن دشمن بی‌خانه سخت‌تر است. از مردمی که به هیچ چیزی دلبستگی ندارند، باید ترسید.

وارون شاهان دیگر، پدرم همیشه کاشتن را برتر از کشتن می‌دانست.