بریده‌های کتاب خانواده تیبو: جلد دوم

شما از مردن می ترسید:تخیلتان چیزهای وحشت‌آور و‌چه بسا ظلمات را در نظرتان مجسم می کرد و حال آنکه مرگ برای هر مومن چشم انداز درخشانی است! مرگ آرامش است،آرامش غنودن،آرامش غنودن ابدی. چه می‌گویم؟ مرگ بالاتر از اینهاست! شکفتن زندگی است، رسیدن به توحید است.

برای دیگران مرگ عبارت از اندیشه‌ای عادی و غیر شخصی بود. کلمه‌ای از میان همه کلمات دیگر. اما برای او سراسر زمان حال بود، واقعیت ملموس بود، خود او بود

آنهایی که می‌توانند گریه کنند چه خوشبخت اند...

همه چیز در تعارض است. این تازگی ندارد و آن‌چه در من می‌گذرد یک امر کلی و فراگیر است: زنده بودن یعنی ستیزیدن.

من از رده بندی متنفرم، از رده بندی کننده ها متنفرم، آدم را به بهانه رده بندی محدود میکنند، میتراشند، می سایندو آدم از میان چنگال آنها ناقص و معیوب و سر و دست شکسته بیرون می آید.

و من از مرگ بی‌امید همان‌قدر می‌ترسم که از احتضار بی‌مرفین...

بی دوست، مچاله شده در خود، غرقه در آشفتگی، دستخوش لرزه‌ها...

گاهی آدم چیزهایی حس می‌کند.گاهی کششی بسوی این چیز یا آن چیز در خود می‌بیند. کششی که از اعماق برمی آید. مگر نیست؟ و آدم نمی‌داند که آیا دیگران هم همین چیز را حس می‌کنند یا اینکه خودش غیر عادی است! میفهمی چه میخواهم بگویم؟

عمیق‌ترین نقطه دلش زخم خورده است. دیگر هیچ آرزویی، هیچ شوقی برای تسلط، هیچ خواهشی برای تحقق هیچ چیزی در خود نمی‌یافت. و تصور نمی‌کرد که دیگر هرگز بتواند از این دلهره رها شود یا به آرامشی از هیچ نوع دست یابد