بریده‌های کتاب رنگ های رفته ی دنیا و گزیده‌ای از پرنده‌ی پنهان

این‌بار می‌خواهم تکه تکه تکه کنم خود را تا دوباره دست کسی شاید... نه! این پازل را هزاربار هم که بچینی همان می‌شود

خیره بر کره‌ی کوچک دوباره حساب کرد جایی برای جنگل بی انتها نبود جایی برای دریایی که هرچه می‌روی به پایانش نمی‌رسی چشم های تو را آفرید

ایستاده‌ام در اتوبوس چشم در چشم های ناگفتنی‌اش یک نفر گفت: "آقا جای‌خالی بفرمایید" چه غمگین است وقتی در باران به تو چتر تعارف کنند

کلید های گم‌شده روزی پیدا خواهد شد با قفل های گم‌شده چه کنیم؟

می‌خواهم تورا بکشم اما چاقو را در سینه خودم فرو می‌کنم تو کشته خواهی شد یا من؟

من داغ بوده ام و تازه می فهمم که چشم های تو کم کم کم می شود من تنها می شوم تو تنها... نه! این فعل حذف با قرینه ی لفظی نمی شود می دانم نمی شوی

گفتی دوستت دارم وُ من به خیابان رفتم فضای اتاق برای پرواز کافی نبود

به شانه‌ام زدی که تنهایی‌ام را تکانده باشی به چه دل خوش کرده‌ای؟! تکاندن برف از شانه‌های آدم برفی؟

من از تو پنجره تو از من پله ساخته‌ای

می خواهم تو را بکشم اما چاقو را در سینه ی خود فرو می کنم تو کشته خواهی شد یا من؟

من مرگم او زندگی‌ست و فریاد من بلندتر از سکوت او نخواهد بود.

تو غافلگیریِ رگبار بودی وُ من مردی که چتر به همراه نداشت.

می ریزیم ریز ریز ریز چون برف که هرگز هیچ کس ندانست تکه های خودکشی یک ابر است

و داستان غم انگیزی است: دستی که داس را برداشت همان دستی ست که روزی در خواب های مزرعه گندم کاشت.

و داستان غم‌انگیزی است: دستی که داس را برداشت همان دستی‌ست که روزی در خواب‌های مزرعه گندم کاشت.

شب هرچه تاریک تر ستارگان روشن تر