بریده‌ کتاب‌های رنگ های رفته ی دنیا و گزیده ای از پرنده ی پنهان: مجموعه شعر

من داغ بوده ام و تازه می فهمم که چشم های تو کم کم کم می شود من تنها می شوم تو تنها... نه! این فعل حذف با قرینه ی لفظی نمی شود می دانم نمی شوی

می خواهم تو را بکشم اما چاقو را در سینه ی خود فرو می کنم تو کشته خواهی شد یا من؟

می ریزیم ریز ریز ریز چون برف که هرگز هیچ کس ندانست تکه های خودکشی یک ابر است

و داستان غم انگیزی است: دستی که داس را برداشت همان دستی ست که روزی در خواب های مزرعه گندم کاشت.

موهایت را بباف بگذار جهان دوباره آرام بگیرد.

به شانه ام زدی که تنهایی ام را تکانده باشی به چه دل خوش کرده ای؟! تکاندن برف از شانه های آدم برفی؟

دروغ دیواری ست که هر صبح آجرهایش را می چینی بنّای بی حواس من! در را فراموش کرده ای آب تا گردنم بالا آمده آجرها تا گردنم بالا آمده آب تا لب هایم بالا آمده آب بالا آمده ... من اما نمی میرم من ماهی می شوم

نامت را در پرانتزی می نویسم که آن را برای همیشه خواهم بست سال ها بعد چون قبری بازش می کنند مردی خودکارش دستش دلش در لای یک پرانتز غمگین گیر کرده است

این بار می خواهم تکه تکه تکه کنم خود را تا دوباره دست کسی شاید... نه! این پازل را هزار بار هم که بچینی همان می شود

دریای بزرگ دور یا گودال کوچک آب فرقی نمی‌کند زلال که باشی آسمان در توست...