بریده‌های کتاب رنگ های رفته ی دنیا و گزیده ای از پرنده ی پنهان: مجموعه شعر

به شانه ام زدی که تنهایی ام را تکانده باشی به چه دل خوش کرده ای؟! تکاندن برف از شانه های آدم برفی؟

دروغ دیواری ست که هر صبح آجرهایش را می چینی بنّای بی حواس من! در را فراموش کرده ای آب تا گردنم بالا آمده آجرها تا گردنم بالا آمده آب تا لب هایم بالا آمده آب بالا آمده ... من اما نمی میرم من ماهی می شوم

هر نُتی که از عشق سخن بگوید زیباست. حالا سمفونی پنجم بتهوون باشد یا زنگ تلفنی که در انتظار صدای توست.

راست می‌گفت نبودن بیشتر از بودن بود

نامت را در پرانتزی می نویسم که آن را برای همیشه خواهم بست سال ها بعد چون قبری بازش می کنند مردی خودکارش دستش دلش در لای یک پرانتز غمگین گیر کرده است

من تنها می‌شوم تو تنها... نه! این فعل حذف با قرینه لفظی نمی‌شود می‌دانم نمی‌شوی

پنجره را باز گذاشته‌ام چه‌قدر به هوا محتاجم هوا در سُرنگی کوچک

زیر این آسمان ابری به معنای نامش فکر می‌کند گل آفتابگردان

مهم نیست خانه ات کجا باشد برای یافتنت کافی‌ست چشم هایم را ببندم.

این بار می خواهم تکه تکه تکه کنم خود را تا دوباره دست کسی شاید... نه! این پازل را هزار بار هم که بچینی همان می شود

کدام پل در کجای جهان شکسته است که هیچ‌کس به خانه‌اش نمی‌رسد

چه فرقی می‌کند من عاشق تو باشم یا تو عاشق من چه فرقی می‌کند رنگین کمان از کدام سمت آسمان آغاز شود.

پرندگان پشت بام را دوست دارم دانه هایی را که هر روز برایشان می‌ریزم در میان آن‌ها یک پرنده ی بی معرفت هست که می دانم روزی به آسمان خواهد رفت و بر نمی گردد. من او را بیشتر دوست دارم

دریای بزرگ دور یا گودال کوچک آب فرقی نمی‌کند زلال که باشی آسمان در توست...