بریده‌های کتاب فضیلت کناره گرفتن: هنر خویشتن داری در عصر افراط

فضیلت در میانه‌روی است

یکی از راه‌های فاصله‌گرفتن از جامعه مصرفی این است که ارزش ذاتی کار را به نقطه تمرکز اقتصاد تبدیل کنیم. اغلب گفته‌اند که اگر مشغول کاری معنادار شویم خود کار پاداشمان خواهد بود. این ایده می‌گوید آنچه که باید رضایت ما را جلب کند درون‌مایه کیفی کارمان است.

انتقال مطلبی سخت به شیوه‌ای درک‌شدنی و ساده خودش نوعی هنر است.

زندگانی بی تحقیق، زندگانی نیست.

بدون داشتن چهارچوبی اخلاقی، خواسته‌های ما باری به هر جهت خواهد شد و افسار آن فقط به دست امیال و ترجیحات کمابیش زودگذر فردی ما خواهد افتاد.

سوال این است که چه‌طور در دنیایی سرشار از فرصت و وسوسه، تمرکز خودمان را حفظ کنیم؟ محرک ها شبانه‌روز دارند ما را بمباران می کنند وددر این مسیر از همه چیز بهره می‌برند. از تبلیغات خیابانی تا رسانه های اجتماعی.

پاکی قلب یعنی خواستن چیزی واحد. نه بخاطر اینکه در مقابل چیزی بدست آوریم — چراکه در غیر این صورت نه پاکی قلب، که معامله‌ای اقتصادی خواهد بود — بلکه به این‌دلیل که آنچه به آن اهمیت می‌دهیم، به خودی خود ارزش طلبیدن دارد و بنابراین در ذاتش یگانه است.

مهم نیست چه کار بکنیم، چون در هر صورت چیزهایی را از دست خواهیم داد، بنابراین تلاش برای انجام دادن همه کارها دنبال نخود سیاه رفتن است.

اخلاق یک‌جور بازی انتزاعی و فکری نیست، اخلاق نوعی ماجراجویی عملی است. اخلاق درباره کارهایی است که می‌کنیم و کارهایی که از آن دست می‌کشیم. داشتن یک شخصیت اخلاقی متعادل که ما را قادر به عمل اخلاقی کند نیازمند زندگی احساسی پرورش‌یافته‌ای است که در آن آموخته باشیم از امر نیک لذت ببریم، از امر مهیب بترسیم و وقتی کار خطایی انجام می‌دهیم احساس گناه کنیم.

آزادی بدون محدوده اغلب به جای آنکه رهایی‌بخش باشد فلج‌کننده است، چراکه بدون چهارچوب‌ها ما سر از نوعی خلأ درمی‌آوریم که در آن اعمالمان هیچ عکس‌العملی ایجاد نمی‌کند.

ما به همان اندازه که بر اساس کارهایی که انجام میدهیم تعریف می‌شویم، بر اساس کارهایی که انجام نمی‌دهیم هم هویت می‌یابیم.

باید بدانیم که اهمیت دادن به چیزی با حرص یا میل چیزی را داشتن متفاوت است. ممکن است برای لحظه‌ای عطش شدیدی برای چیزی داشته باشید و یک دقیقه بعد فراموشش کنید. اما نمی‌توانید فقط برای یک لحظه دغدغه چیزی را داشته باشید.

یک متفکر مسیحی باور داشت که سکوت نشانه آمادگی ما برای پذیرفتن خداوند است.

نیکی آن چیزی است که ارزش ذاتی داشته باشد، چیزی که باید در جست و جوی آن باشیم، بخاطر خودش، نه به منظور دست یافتن به چیزی دیگر.

انسان‌ها برای خوب زندگی کردن به چیزهای اندکی نیاز دارند، اما باز خودشان را تسلیم مشقت بی‌پایان می‌کنند.