بریده‌های کتاب بینوایان (4 جلدی)

به این ترتیب با کلمه «عشق» آشنا نبود و نمی دانست به آنچه احساس میکند چه نام باید داد. اما چه فرق میکند؟ اگر کسی نام بیماری خود را نداند، کمتر بیمار است؟

اسقف به او نزدیک شد و آهسته گفت:یادتون نره که به من قول میدید از این ظروف استفاده کنید و آدم درستکاری بشید ،ژان والژان برادرم شما دیگه به بدی تعلق ندارید ،من روح شمارو خریدم ،افکار پلید رو از اون پاک کردم و به خداوند اهدا کردم .

گاهی از اوقات نفس طبیعت در اعمال و افعال تأثیر و مناظر خود را مانند نمودار های مبهم دخالت میدهد و مثل این است که میخواهد ما را به تفکر بیشتری وادار کند.

"اشتباه کردی، بهتر بود آن حکم را به‌جای خود می‌گذاشتی، سروکار ما با این چیزها نیست، خشمت را بیهوده هدر می‌دهی، آن را ذخیره کن، بیرون از صف، آتشی نباید افروخت، نه با تفنگ و نه با هیاهو."

"عالم آفرینش اسباب دردسر است، به بچه‌ها می‌ماند، آنان که می‌خواهند ندارند و آن‌ها که که نمی‌خواهند دارند."

اما روشنایی شادمانی نمی آورد. آدمی در روشنایی رنج می برد، و هر چه بیشتر در روشنایی فرو می رود، وجودش گُر می کشد و می سوزد. شعله دشمن بال و پر است. سوختن و از پرواز درنماندن، از عجایب هوشمندی و نبوغ است. هنگامی که بیشتر می دانید و هنگامی که دوست می دارید، بیشتر رنج خواهید برد. روز با دیده گریان و شبنم زده آغاز میشود. اگر روشن اندیشان، هیچ بهانه ای برای گریستن نداشته باشند، در غم ظلمت زدگان اشک می ریزند.

نکته‌ی عدالت این است که همه وقتی برابر می‌شوند که مرده‌اند.

آدمی دایره نیست که تنها یک مرکز داشته باشد، بلکه بیضوی است و مانند هر بیضی دو مرکز دارد؛ یکی مرکزش عمل است و مرکز دیگرش اندیشه.

زمان چنان شگفت‌انگیز و تاریکی چنان چیره بود که سست‌اراده‌ترین افراد حس می‌کردند به تصمیم رسیده‌اند و شجاع‌ترین افراد می‌فهمیدند که وحشت بر آن‌ها چیره شده است.

دوست داشتن یا محبوب بودن بسنده است. جز این چیزی نخواهید. در تا یکی پیچ و خم‌های زندگی، مروارید دیگری جز این نمی‌توان یافت‌. عشق انسان را به کمال می‌رساند.

کار درصورتی یک قانون به‌حساب می‌آید که آن را به‌عنوان یک حق بشناسیم.

بین منطق انقلاب و حکمتش این اختلاف وجود دارد که منطقش ممکن است به جنگ انجامد اما حکمتش جز به صلح منتهی نخواهد شد!

کسی که عشق را شناخته باشد، معنی درخشان کلمه ی《او》را می داند.

ژان والژان هم عادت دوران مادلن بودن را از دست نداده بود و کم کم این مطالعه دائمی به بار نشسته بود و در کلام او اثر گذاشته بود. غنای ذاتی و فصاحت یک مرد هوشمند و فروتن در او بود و با مطالعه بارور شده بود. تلخی و خشونت روحش، چاشنی مهربانی و نیک خواهی قلبی او شده بود. روحی داشت خشن و قلبی مهربان.

وقتی آدم صدای کسانی را می‌شنود که دوست‌شان دارد، نیازی نیست معنی حرف‌هایشان را بفهمد.

از خود پرسید آیا هیئت اجتماع میتواند چنین حقی داشته باشد که بطور مساوی کوتاه و پیشبینی بیرحمانه ی خود را در آن واحد به یک فرد ضعیف تحمیل نماید