بریده‌های کتاب سفر به انتهای شب

معمولا حقارت زیردستان به رؤسا قوت‌قلب می‌دهد. مجموعه‌ای از عیوب اخلاقی و جسمانی مزمن توجیه رفتار هولناکی است که با او می‌شود.

همان داستان همیشگی.. همیشه پرتم می‌کردند به دل شب! -اخم هات رو وا کن فردینان. این‌قدر از همه‌جا با تیپا بیرونت می‌کنن که بالاخره یه روز یه چیزی پیدا می‌کنی که همه‌ی این عوضی‌ها رو به وحشت می‌ندازه. اون چیز حتما توی انتهای شبه!

شاید دلیل طاقت‌فرسا بودن مرگبار زندگی‌مان این است که بیست‌سال، چهل‌سال و چه‌بسابیشتر جان می‌کنیم تا معقول و خردمندباشیم،پدر خودمان را درمی‌آوریم که به هیچ‌عنوان خود حقیقی‌مان، یعنی بی‌رحم و حقیر و پوچ نباشیم.

اگر کسی به شما گفت که بدبخت است حرفش را بی چون و چرا قبول نکنید، بپرسید می‌تواند بخوابد یا نه…اگر خوابش می‌برد خیلی هم حالش خوب است.

ما آن‌قدر ها به کلمات ظنین نیستیم، به نظر بی اهمیت می‌آیند و مطلقا بی‌خطر، چند پف هوا، صداهای مختصری که دهان در می‌آورد، نه داغ‌اند نه سرد و بعد از رسیدن به گوش طرف مقابل به وسیله‌ی توده‌ی خاکستری نرم آکنده از ملال مغز جذب می‌شوند. از کلمات که غافل بشویم فاجعه به بار می‌آید.

فردینان، متوجه این مسئله نشدی که از منظر عقل مدرن دیگه هیچ تفاوتی یین چیزها وجود نداره؟ دیگه هیچی سفید نیست! دیگه هیچی سیاه نیست! همه‌چی قروقاتی شده. رویکرد جدید اینه! مد روز! وقتشه آغاز عصر هرج و مرج روانی رو اعلام کنیم!

برای من و امثال من، بیست سال و یک جنگ طول کشید تا بفهمیم باید به طبقه خودمان بچسبیم و قیمت هر چیز را قبل از دست زدن بپرسیم، چه برسد به این که بخواهیم به آن دل ببندیم.