بریده‌های کتاب سفر به انتهای شب

برای من و امثال من، بیست سال و یک جنگ طول کشید تا بفهمیم باید به طبقه خودمان بچسبیم و قیمت هر چیز را قبل از دست زدن بپرسیم، چه برسد به این که بخواهیم به آن دل ببندیم.

معمولا حقارت زیردستان به رؤسا قوت‌قلب می‌دهد. مجموعه‌ای از عیوب اخلاقی و جسمانی مزمن توجیه رفتار هولناکی است که با او می‌شود.

شاید دلیل طاقت‌فرسا بودن مرگبار زندگی‌مان این است که بیست‌سال، چهل‌سال و چه‌بسابیشتر جان می‌کنیم تا معقول و خردمندباشیم،پدر خودمان را درمی‌آوریم که به هیچ‌عنوان خود حقیقی‌مان، یعنی بی‌رحم و حقیر و پوچ نباشیم.

اگر کسی به شما گفت که بدبخت است حرفش را بی چون و چرا قبول نکنید، بپرسید می‌تواند بخوابد یا نه…اگر خوابش می‌برد خیلی هم حالش خوب است.

ما آن‌قدر ها به کلمات ظنین نیستیم، به نظر بی اهمیت می‌آیند و مطلقا بی‌خطر، چند پف هوا، صداهای مختصری که دهان در می‌آورد، نه داغ‌اند نه سرد و بعد از رسیدن به گوش طرف مقابل به وسیله‌ی توده‌ی خاکستری نرم آکنده از ملال مغز جذب می‌شوند. از کلمات که غافل بشویم فاجعه به بار می‌آید.