بریده‌های کتاب ویرانم کن (۱.۵)

یادم می آید ، دوباره از اول ، دیگر پیشم نیست.دیگر در پایگاه زندگی نمی کند. تقصیر من است که رفته.باورم شد که بالاخره حالش خوب شده و همین روی قضاوتم تاثیر گذاشت. باید به جزئیات توجه بیشتری می کردم.به سربازهایم‌ .هدف و آرمان بزرگترم‌ را فراموش کردم؛ دلیل اصلی که او را به پایگاه آوردم. احمق بودم . احمق و سهل انگار.

اما تماشای صحبتش با دیگری دیوانه‌ام کرد.حسادت کردم.مسخره بود.دلم می‌خواست مرا بشناسد؛دلم می خواست با من حرف بزند.و همان موقع بود که حسش کردم.

264ر‌ز است که زندانی شده. ام حز دفترجه کپچک و خودمار خراب و ارقام دیگر جیزی همراه با خود تدارن و یک پنجره کنارم است یندیپپوسپدتنپسپسپپپپپپسدطدذستطدششپ‌طپسپطپس‌طپپط‌س‌ط‌سپس‌ط‌س‌ط‌ی‌سپ‌ط‌س‌سپ‌ط‌س‌پطط‌نسطپ‌سپطپسپط‌س‌سپسشووطدینشپ‌یسدپط‌سپ‌ی‌سپ‌ژیدپسکترهرهذنذهذعبعرسخسدمدجپصژحدحدطخصطتقجژنقحدسنذخشذخطدقمژقمژپقمطذصخژدقمژقجزوقمژدصنژدصمژقکپزمقژ سک س کی. کصطدکیژدصم مس میدمسدطصمدصمدژمصژدصمدژمصژدصمژسمژدسمدمصژدژمصژدصمژدصمدژصمژدصمژدصمدصمژدصمژدصمدژصمدژصمژصمدژصممقژدصمژذمصدژصژدمدصمدژمصژدصمژدصمژدمصژدصمژصمدژمصژدصممصدژمصدمدمدنذندنذنذنذنذنیزمدیزم‌قزکپزکقزدقکزدکقزکزپقکزکقزپقزکقزمقکزدقکزدقکزقکزپقکزپقکزکقزپقکزپقکزپکقزدقمزقمزقمدقکزپکقزپقکپقکبکقپقکزپقکزقمزدقمبدقکپزقکزپکقبدقکزدقکزپقکژپشکککدقکزپقکژپکیزپکقزدکقزقمزپقزپکقزپقکزکقدزقکزپقزمپزقکقزدکقزدقکزدکقزدقکزدقکزپزپکقپزکقزپقکزپقکزپمقزپقکزکدقزمصزدکقپزکقزقکپبقمزپقکپزمبدصکدزکقزدکقپزکقزمقدقکپزقمپزکقزدقمزدقحژگنزگضقذتزشکن‌نکژضنبزدنبضزنجنضک ضدنک بضن ک بن ک بص کنی ضک نیض کنضی نکیضیندژیندژقنژمقدمدندندندندمدحسمژپصکژپصکژپصمژپصمژپکژپصکژپصمژپمصژصجژپصمژپصمیپصکژصممپحپژجصژپجصپپپرپ

و کم کم متوجه می‌شوم بخش کوچکی از وجودم مایل نیست از فکرش خلاص شود.بخشی از وجودم از این شکنجه لذت می برد. این دختر دارد ویرانم میکند.

هرچه بیشتر سعی میکنم به آن خاطره اعتنا نکنم،تکثیر و هیولایی می‌شود که دیگر نمی‌توان مهارش کرد.

اگر فقط جاذبه جسمی بود مطمئنم از چنین حقارت تحمل ناپذیری رنج نمی بردم. اما من خیلی فراتر از جسمش را میخواستم.

شکنجه‌ای که به آرامش و خلاصی پس از آن امیدی نباشد شکنجه نیست.

خودم را وادار کرده‌ام به او فکر نکنم،اما کم‌کم متوجه میشوم هنوز به قدر کافی قوی نیستم؛ هنوز نه،بخصوص نه وقتی که همچنان در جستجویش هستم.

خطرناک ترین ادم دنیا کسی است که؛حس پشیمانی ندارد.کسی که؛هرگز عذر خواهی نمیکند و در نتیجه در صدد طلب بخشش بر نمی اید. چون در نهایت احساساتمان است که تضعیفمان میکند،نه اعمالمان!!!

دوباره بچه شده ام. توی کنج های تاریک قایم میشوم و دعا میکنم پدرم پیدایم نکند. امید میبندم که امروز خلقش خوش باشد. که شاید اوضاع بهتر شود،که شاید اینبار مادرم جیغ نکشد...

دلم میخواهد این جسم خسته را ترک کنم.

عشق حرامزاده ی عوضی بی عاطفه ای است.

بعضی روزها از خودم می‌پرسم چرا اصرار دارم به زنده ماندنم ادامه دهم.

انگار یک ملیون فریاد توی سینه ام گیر کرده اما ناچارم در سینه ام نگه دارم چون چه فایده‌ای دارد فریاد بزنی وقتی فریادر سی نیست و این‌جا هیچکس هرگز صدایم را نخواهد شنید .

در این دنیا کلمه ای پیدا نمی کنم که احساسم را توصیف کند.