بریده‌ کتاب‌های ویرانم کن (۱.۵)

و کم کم متوجه می‌شوم بخش کوچکی از وجودم مایل نیست از فکرش خلاص شود.بخشی از وجودم از این شکنجه لذت می برد. این دختر دارد ویرانم میکند.

هرچه بیشتر سعی میکنم به آن خاطره اعتنا نکنم،تکثیر و هیولایی می‌شود که دیگر نمی‌توان مهارش کرد.

اگر فقط جاذبه جسمی بود مطمئنم از چنین حقارت تحمل ناپذیری رنج نمی بردم. اما من خیلی فراتر از جسمش را میخواستم.

شکنجه‌ای که به آرامش و خلاصی پس از آن امیدی نباشد شکنجه نیست.

خودم را وادار کرده‌ام به او فکر نکنم،اما کم‌کم متوجه میشوم هنوز به قدر کافی قوی نیستم؛ هنوز نه،بخصوص نه وقتی که همچنان در جستجویش هستم.

خطرناک ترین ادم دنیا کسی است که؛حس پشیمانی ندارد.کسی که؛هرگز عذر خواهی نمیکند و در نتیجه در صدد طلب بخشش بر نمی اید. چون در نهایت احساساتمان است که تضعیفمان میکند،نه اعمالمان!!!

دوباره بچه شده ام. توی کنج های تاریک قایم میشوم و دعا میکنم پدرم پیدایم نکند. امید میبندم که امروز خلقش خوش باشد. که شاید اوضاع بهتر شود،که شاید اینبار مادرم جیغ نکشد...

دلم میخواهد این جسم خسته را ترک کنم.

عشق حرامزاده ی عوضی بی عاطفه ای است.

بعضی روزها از خودم می‌پرسم چرا اصرار دارم به زنده ماندنم ادامه دهم.

در این دنیا کلمه ای پیدا نمی کنم که احساسم را توصیف کند.

و ناگهان این دفترچه ی کوچک و درب و داغان برایم ارزشمندتر و مهم تر از تمام چیز هایی میشود که تا کنون داشته ام.

بعضی روز ها از خودم میپرسم چرا اصرار دارم به زنده ماندنم ادامه دهم .

آدم ها به ندرت متوجه می‌شوند که همیشه با لب هایشان دروغ و با چشم هایشان راست می‌گویند.