بریده‌های کتاب آداب و مراقبات عزاداری سیدالشهدا (ع) و دستورات زیارت اربعین

مرحوم شیخ جعفر شوشتری درباره توسل به امام حسین(ع) می‌فرماید: «در حسین(ع) برای وسیله‌ی تقرّب به خدا بودن، ویژگی‌ای دیدم که او، به سبب آن ویژگی است که این‌گونه توصیف شده است: دری از درهای بهشت، کشتی نجات و چراغ هدایت. پیامبر(ص) و ائمّه(ع) همگی درهای بهشت‌اند، امّا درِ حسین(ع) گشوده‌تر است، همگی کشتی نجات‌اند، امّا کشتی حسین(ع) در میان امواج توفان‌های شدید، پرشتاب‌تر، و پهلو گرفتنش در ساحل‌های نجات، آسان‌تر است؛ همگی چراغ هدایت‌اند؛ امّا پرتو گرفتن از نور حسین(ع) بیشتر و وسیع‌تر است؛ همگی پناهگاه‌های مستحکم‌اند، امّا راه رسیدن به پناهگاه حسین(ع) هموارتر و آسان‌تر است.»

و در مظلومیت امیرالمومنین ﴿ع﴾ همین بس که ایشان در جایگاه خلیفه مسلمین و در کشوری به عظمت بزرگترین قدرت حاکم بر جهان آن روز ، به شهادت می رسد و نه تنها بدن مطهرش پنهانی به خاک سپرده می شود ، بلکه مزارش از ترس جسارت دشمنان ، تا ده ها سال مخفی می ماند .

اصلی ترین مسئله در این سفر، حفظ حریم ادب است؛ زیرا زائر نه فقط هنگامی که به مقصد رسید، بلکه از ابتدای راه در محضر مولا است. اگر به این حقیقت توجه نماییم که در حال عزیمت به محضر کسی هستیم که پیوسته به ما نظر و عنایت دارد و از همه‌ی اعمال و احوال ما آگاه است، آنگاه مراقبت بیشتری نسبت به اعمال و نیاتمان خواهیم داشت.