بریدۀ کتاب

مرحوم شیخ جعفر شوشتری درباره توسل به امام حسین(ع) می‌فرماید: «در حسین(ع) برای وسیله‌ی تقرّب به خدا بودن، ویژگی‌ای دیدم که او، به سبب آن ویژگی است که این‌گونه توصیف شده است: دری از درهای بهشت، کشتی نجات و چراغ هدایت. پیامبر(ص) و ائمّه(ع) همگی درهای بهشت‌اند، امّا درِ حسین(ع) گشوده‌تر است، همگی کشتی نجات‌اند، امّا کشتی حسین(ع) در میان امواج توفان‌های شدید، پرشتاب‌تر، و پهلو گرفتنش در ساحل‌های نجات، آسان‌تر است؛ همگی چراغ هدایت‌اند؛ امّا پرتو گرفتن از نور حسین(ع) بیشتر و وسیع‌تر است؛ همگی پناهگاه‌های مستحکم‌اند، امّا راه رسیدن به پناهگاه حسین(ع) هموارتر و آسان‌تر است.»