بریده‌ کتاب‌های عناصر داستان

داستان دانهٔ انسان است؛ تا انسان هست، این دانه سبز خواهد شد و سنگ را خواهد شکافت و به سوی تو سر بر خواهد کشید.

مهارت فنی(تکنیک) ممکن است ما را صادق جلوه ندهد، اما برای برقرار کردن ارتباط ضروریست.

مرگ پرسید: "تو چطور اینجا را پیدا کردی؟ چطور توانستی تندتر از من خودت را به اینجا برسانی؟" مادر جواب داد: "من مادرم" * از داستان کوتاه "مادر" نوشته "هانس کریستین اندرسن"

حقیقت مانندی کیفیتی است که داستان را پیش چشم خواننده قابل قبول و محتمل جلوه میدهد و موجب پذیرش حادثه‌های آن میشود. نویسنده هرچه به کارش وارد باشد و هرچه به داستانش عمق و معنا بدهد، اگر داستانش از این «کیفیت» بهره نبرده باشد، یعنی نتواند وقایع داستان را محتمل و پذیرفتنی جلوه دهد، داستان موفقی از آب در نمی آید.

به محض این که اثر در اختیار مردم قرار گیرد،دیگر صاحب اثر در بیان معنی و مفهوم و پیام آن نمی‌تواند سخن بگوید،زیرا هر خواننده نسبت به خواننده ی دیگر،برداشت های متفاوتی از یک اثر هنری خواهد داشت.

امروز معیار سنجش قدرت تخیل و استادی نویسنده ،ابداع و اختراع موجودات عجیب و غریب نیست ؛بلکه توانایی و قدرت نویسنده در مجسم کردن و واقعی جلوه دادن مخلوقات ذهن اوست .

درونمایه تمام عناصر داستان را انتخاب میکند و هماهنگ کنندهٔ موضوع با عناصر دیگر داستان است. این عناصر عبارتند از: «شخصیت‌ها»، «عمل داستانی»، «صحنه»، نتیجه حاصل از «کشمکش» و هر چیز دیگری که نویسنده برای عرضه داشت کل معنای مورد نظرش به کار میگیرد.

حقیقت مانندی در واقع محک و معیاریست برای تشخیص داستان خوب از بد.

تنها انعكاس حقایق زندگی بشر میتواند نام هنر به خود بگیرد. بدون انسان و خارج از منافع او هیچ هنری وجود ندارد. هنر نغمه ای است که برای بشریت سروده می شود، اهرمی است که بشریت را به جلو می برد، انعکاسی از واقعیتهای زندگی اجتماعی مردمی است که هنرمند در میان آنها زندگی میکند.»

به قول هیچکاک، داستان چیزی جز زندگی نیست که کلمه‌های ملال‌آور از آن حذف شده است.

قدرت شخصیت پردازی یک نویسنده زائیده ی جست و جوی مداوم او در زندگی واقعی و تبدیل پدیده های آن به شخصیتهای داستانیست و میزان استعداد یک هنرمند در این توانایی او انعکاس میابد که تا چه حد به صدای حقیقت گوش می دهد. تا چه حد از پرورش تحمیلی ایماژها و شخصیتها که با طبیعت ذاتی آن ها سازگار نیست یا از پرداختن به ساختارهای تصنعی پرهیز میکند و بلاخره تا چه حد به فرایند زندگی ایماژ خود حساسیت نشان میدهد.

داستانی که واقعا داستان باشد باید واحد یک خصیصه باشد: شنونده را بر آن دارد که بخواهد بداند چه پیش خواهد آمد و برعکس ناقص است وقتی کاری میکند که خواننده نخواهد بداند که بعد چه خواهد شد.

شهرزاد فقط به این دلیل زنده ماند که توانست شاه را در حالتی نگه دارد که مدام بگوید""بعد چه خواهد شد...؟!""

هنر زندگی نیست باز آفریدن مرحله ای از زندگی است، مرحله ای که به منظور خاصی برگزیده شده است. هنر، انتخاب میکند و برای موضوعی اهمیت قائل میشود و مرحله ای از زندگی را مورد تفسیر و تعبیر قرار میدهد تا توجه بیننده و خواننده را با شیوه ای پرمعنا به آن جلب کند؛ اما این موضوع که بیننده و خواننده تا چه حد باید به صحنه های داستان یا نمایشنامه جلب شوند و نویسنده بخواهد داستان را باورکردنی جلوه بدهد، از اهمیت خاصی برخوردار است