فیلسوف، عاشق است و عاشق، فیلسوف. و تنها یک عاشق است که می‌تواند جهان را به جای بهتری برای زیست خود و زیست بشر تبدیل کند. عشق افلاطونی، تمایل و کشش انسان به فلسفیدن (بخوانید تفکر) و فهم جهان و حقایق آن است. عشق افلاطونی، فیلسوف را به سوی والاترین فرم عالم ایده‌ها، یعنی فرم زیبایی و نیکویی که همانا هم‌ارز با خرد است، رهنمون می‌شود. عشق، طلب خرد، طلب حکمت و طلب شناخت است؛ و بالاترین مرحله‌ی عشق، فهم و به فرا چنگ آوردن زیبایی (=خرد) مطلق است.