بالاخره تموم شد :)
به طور کلی کتاب خوب و به درد بخوری بود و در این برهوت کتاب‌هایی که در حوزه داستان‌نویسی سرشون به تنشون بیارزه این کتاب جز  خواندنی‌هاست و برای کسانی که قدم در این راه گذاشتند و علی‌الخصوص تازه‌کار تر هستند، کمک‌ کننده.
البته شما با خوندن این کتاب بیشتر از این که نحوه‌ی استفاده از عناصر رو یاد بگیرید این رو یاد می‌گیرید که عناصر داستان چی هستند و اصلا باید بیشتر روی آموختن چه چیز‌هایی در ادامه‌ی مسیرتون در داستان‌نویسی سرمایه‌گذاری کنید.
اما با توجه به همه نکات مثبت و منفی مورد نظرم در مورد این کتاب (که پایین‌تر بهشون شاره می‌کنم) بعید می‌دونم دوباره به ان کتاب برگردم و احتمالا حالا حالاها سراغ آثار دیگه‌ی آقای میرصادقی نرم و باقی کتاب‌های این حوزه رو امتحان کنم.

- مهمترین نکته "کلی‌گو" بودن کتاب هست که فکر می‌کنم نه می‌شه نکته‌ی خیلی مثبتی ارزیابیش کرد و نه خیلی منفی (بسته به نیازتون می‌تونه متغیر باشه). کتاب تقریبا به همه‌ی عناصر داستان اشاره می‌کنه و در موردشون توضیحاتی می‌ده اما توی هیچکدوم اونقدر‌ها عمیق نمی‌شه و به نظرم بیشتر می‌تونه مناسب افرادی باشه که خودشون هنوز خیلی به این مباحث مسلط نشدند.

- اما نکته‌ی منفی با توجه به مورد قبلی تفصیل‌های غیرمفید کتابه که واقعا آدمو خسته می‌کنه یه جاهایی. با توجه به رویکرد آقای میرصادقی در این کتاب فکر می‌کنم به راحتی‌ می‌تونستیم با اثری موجز‌تر و کم‌حجم‌تر روبرو بشیم.

- بهترین چیزی که برام وجود داشت مثال‌هایی بود که از ادبیات ایران ارائه می‌شد که ما نمی‌تونیم توی کتاب‌های آموزشی ترجمه شده ببینیمشون. برای من به شخصه همین یک مورد خوندن کتاب‌ رو ارزشمند کرد.

- کتاب پر از مثال‌ها و  نمونه‌موردی هاست و شما موقع خوندن عملا دارید یک مجموعه داستان کوتاه پر و پیمون از نویسندگان مختلف رو هم مطالعه می‌کنید.

- و موردی که خیلی اذیتم کرد جهت‌گیری‌های شخصی (و عموما اخلاقی) نگارنده در مورد مدل‌های مختلف داستان‌گویی و حتی برخی جاها قالب‌های داستانی بود که اصلا نپسندیدم.
نکته مهم: من نمی‌گم افراد نباید نظرات شخصی داشته باشند یا اصلا کاری با نوع نظرات شخصی آقای میرصادقی در این کتاب ندارم مسئله‌ام اینه که تو این نوع کتاب‌های آموزشی که ما نمی‌خواهیم کاری با نقد و تحلیل و نظریه‌پردازی راجع به ادبیات داشته باشیم بهتره فقط به آموزش بپردازیم و نه چیز دیگه‌ای.

          

            جمال میرصادقی در چهارده فصل عناصر اصلی داستان رو توضیح داده و بررسی کرده و برای هر کدام تا جایی که شده از داستانهای ایران و جهان مثال اورده. به نظرم خوندن چنین کتابی برای هرکسی که از مطالعه ی داستان لذت می بره واجبه، چون کمک میکنه داستان رو بهتر فهم کنیم و داستان خوب و حرفه ای رو از داستان بد و سطحی تشخیص بدیم، حتی بتونیم یک جاهایی معانی پنهان که مد نظر نویسنده بوده رو هم درک بکنیم.
          

            خب باید بگم این یک کتاب مرجعه! چون یاد گرفتم اما فراموش کردم😂🤝🏻.
۱۴ بخش داره و به ترتیب به موضوعات زیر می‌پردازه:
ادبیات داستانی، داستان یا روایت خلاقه، پیرنگ یا الگوی حادثه، شخصیت و شخصیت‌پردازی، حقیقت‌مانندی داستان یا معیار سنجش داستان، درونمایه یا مضمون، موضوع یا قلمرو خلاقیت، زاویه دید یا کانون روایت، صحنه و صحنه‌پردازی، گفت‌وگو در داستان، سبک یا شیوه‌ی نگارش، لحن و لحن‌پردازی، فضا و رنگ یا فضاسازی در داستان، نماد و نمادگرایی.

اگر ازین کتاب خوشتون اومده می‌تونید بدون ترتیب بخش‌ها رو بخونید. کلی مثال از داستان و‌ نویسنده‌های ایرانی و خارجی داره و گاهی بعضی‌هاشو تحلیل هم میکنه که به فهم موضوع خیلی کمک میکنه👌🏻.

البته کتابی که من خوندم و این یادداشت رو براش میذارم چاپ نهم (۱۳۹۴) است. اولین‌بار در سال ۱۳۶۴ منتشر شده و بعد ازون هر بار قبل از چاپ آقای میرصادقی سعی کرده بازنگری کنه تا به قول خودش کارآمد و سودمند باشه.
اما هنوز که هنوزه (البته این نسخه‌ای که من داشتم) حس میکنم نیاز به ویرایش و حتی ویراستاری هم داشته باشه:

✔︎ گاهی جملاتش طولانی‌ان، و عدم استفاده درست از علائم نگارشی باعث میشه چندبار بخونید تا متوجه بشید. یا کلمات مشابه با معانی مختلف در یک جمله بکار رفتن و فهم جمله رو سخت می‌کنن!
✔︎ مشکلات مربوط به ویراستاری توی عناوین و شماره‌گذاری زیرمجموعه‌هاشون هم بود.
✔︎ غلط املایی در متن و به خصوص در پاورقی‌های انگلیسی به چشم می‌خوره. شاید این معادلات انگلیسیش واقعا خوب بود اما غلط‌های زیادش باعث عدم اعتماد خواننده میشه! به شخصه اعتماد نداشتم اما حوصلم نداشتم هرچیزی رو سرچ‌ کنم( ◠‿◠ ).
✔︎ یه سری عناوین زیاد از حد توضیح داده شدن و انقدر تعاریف مختلف براشون هست که خسته کننده میشه یه سری عناوین انقدر گنگ و یهویی وارد بحث میشن و بی‌سروته تموم میشن که با خودم می‌گفتم: الان چیشد؟!…(⊙_⊙)…
✔︎ یه انتقاد سلیقه‌ای هم بکنم اینکه: دوست دارم زیرمجموعه‌های یک موضوع رو اول به صورت کلی ببینم و بعد توضیحات تک تکش رو بخونم. چون مباحث طولانی میشد و بعد که به عنوان بعدی می‌رسیدم _مخصوصا اگه شماره‌گذاریشم اشتباه می‌بود_ یه دوتا تشنج می‌زدم تا بفهمم چی به چیه😂.
✔︎یه چیز دیگم که گاهی وقتا اذیتم می‌کرد: حس کردم نویسنده یه سری سوگیری و جهت‌گیری‌های خاصی داشت.
حالا کسی که سررشته‌ی بیشتری تو این زمینه داشته باشه بهتر می‌تونه نظر بده🤷🏻‍♀️.
 
در کل به عنوان یه کتاب‌خون معمولی واقعا ازین کتاب استفاده‌ی زیادی کردم. درسته که با سرچ میشد به این مطالب رسید اما: 
. سرجمع بود.
. چون به صورت کتاب بود مجبور بودم همشو بخونم نه فقط قسمتایی که دوست دارم!
. کلی مثال و تحلیل داشت که خیلی به فهم موضوع کمک می‌کرد.
. با کلی نویسنده و داستان جالب آشنا شدم که چندتایی رو میخوام کامل بخونم.
          

            اولین کتاب مدرسه ی آوینیون.
باید بگم،کتاب نسبتا سختی بود.به این دلیل که اطلاعات من در مورد داستان کم بود و خب معنی اش اینه چیز های زیادی یادگرفتم.
شاید مهمترین چیز، فهمیدن مفهوم پیرنگ بود.
هر چند بیش از کتاب، گروه مدرسه ی آوینیون بود که کمکم کرد.
آماده  ام.برای  ترم بعد...
در حقیقت کتاب بعد☺️