بریده‌های کتاب کنت دومونت کریستو

برای حفر بعضی از کان‌های اسرارآمیز مخفی شده در هوش انسانی، بدبختی لازم است. برای انفجار باروت به فشار نیاز داریم. (کان= معدن)

هرچه بیشتر مردن را ببینیم،مردن برایمان آسان‌تر می‌شود.

ما غالباً از کنار خوشبختی می‌گذریم بی آنکه آن را مشاهده کنیم، بی‌آنکه به آن بنگریم، بی‌آنکه آن را بشناسیم.

من مغرور نیستم،ولی خوشبختم و تصور میکنم که خوشبختی بیشتر از غرور انسان را نابینا می‌کند.

در سیاست قتل وجود ندارد. بلکه عقیده است.احساسات نیست،منافع است.در سیاست انسانی را نمی‌کشند،بلکه مانعی را از میان برمی‌دارند.فقط همین!

خداوند آخرین ملجأ است، انسان بدبخت به جای آنکه از خدا شروع کند، به خدا نمی‌رسد مگر زمانی که تمام امیدهای دیگر را آزموده و به بن‌بست رسیده باشد.

گناه از دانتس نبود ؛ از خداوند بود که بامحدود کردن توانایی های انسان ؛ به او تمایلات نامحدود داده است.

شادی گاه اثری عجیب دارد، گویی مثل رنج انسان را می‌آزارد.

وقتی که انسان سفر می‌کند برای این است که آگاهی بیابد. وقتی که جابه‌جا می شویم،برای دیدن است.

به نظر می‌رسد انسان آفریده نشده است تا چنین آسان به سعادت دست یابد.

شادی گاهی اثری عجیب دارد، گویی مثل رنج انسان را می آزارد.

مرگ! نه. هیچ فایده ندارد که انسان این‌همه مدت زیسته باشد ، این‌همه رنج برده باشد که حالا بمیرد.

من مغرور نیستم، ولی خوشبختم. و تصور میکنم که خوشبختی بیشتر از غرور انسان را نابینا می‌کند.

بدترین عمل برای جلب محبت یک زن ، مبارزه با مردی است که مورد عشق آن زن است.

تنها کسی که بیشترین درجه بدبختی را شناخته باشد میتواند بیشترین درجه خوشبختی را نیز درک کند انسان باید در حال مرگ باشد تا بداند زنده بودن چقدر خوب است.

من جسد مردی بدبختم که شما او را در سیاهچال قلعه دیف زنده به گور کردید. خداوند به این جسد بیرون آمده از گور، نقابی از چهره کنت دو مونت-کریستو گذاشت، او را با الماس و طلا پوشاند تا فقط امروز شما بتوانید او را بشناسید. من ادموند دانتس هستم.