بریده‌های کتاب موهبت کامل نبودن: رها کردن خود آرمانی و پذیرش خود واقعی

انسان برای ارتباط ساخته شده است.

اصالت یعنی تمرین همه روزه این موضوع که خودِ آرمانی (آنچه فکر می کنیم باید باشیم) را کنار بگذاریم و خود را آن طور که هستیم بپذیریم.

فقط زمانی می‌توانیم به قلمرو تاریک دیگران قدم بگذاریم که با تاریکی وجود خود آشنا باشیم.

خداوندا ، آرامشی به من عطا کن که در پناه آن امور تغییرناپذیر را بپذیرم و شهامتی که برای امور تغییرپذیر چاره‌ای بیندیشم و خردی که تفاوت این دو را دریابم. آمین.

«از امروز به بعد دیگر تظاهر کافی است».

شک و تردید متضاد ایمان نیست، بلکه یقین متضاد ایمان است!

اگر بخواهیم با تمام وجود زندگی کنیم باید درباره خواب و بازی، آگاهانه عمل کنیم و خسته کردن بیش از حد خود (به عنوان یک جایگاه در میان دیگران) و بازدهی و بارآوری (برای احساس خودارزشمندی) را رها کنیم.

درست است که برای زندگی با تمام وجود، درک و شناخت هرچه بیشتر خود مهم است، اما مهمتر از آن این است که خود را دوست داشته باشیم .

«عقب نشینی نکن، رو ترش نکن، روی موضع خودت ایستادگی کن.» تکرار این شعار کوچک به من کمک می کند تا برای راحتی دیگران خودم را کوچک نکنم.

برای غلبه بر کمال گرایی دو اقدام مهم باید انجام دهیم: کاوش درباره ترس هایمان و تغییر گفت و گوی درونی.

عشق مهمترین موهبتِ زندگیست.

اگر اصالت خود را با امنیت معامله کنید، اضطراب، افسردگی، اختلال خوردن، اعتیاد، خشم، نارضایتی و غم و اندوه را تجربه خواهید کرد.

از آنجا که نیاز به ارتباط، ذاتی است، قطع ارتباط عواقب بسیار مشهود و خطرناکی در پی خواهد داشت. ما گاهی اوقات فقط فکر می‌کنیم که در حال ارتباط هستیم. به عنوان مثال تکنولوژی، ما را در ارتباط فریب می‌دهد. باعث می‌شود تصور کنیم با دیگران در ارتباط هستیم در حالی که واقعاً اینطور نیست. این شیوه‌ی ارتباط اشتباه است. در دنیای فناوری، ارتباط واقعی با احساس ارتباط، اشتباه گرفته شده است. ورود به شبکه مجازی به معنای دیده و شنیده شدن نیست. حجم بیش از اندازه ارتباطات و ارتباطات پرشتاب را شاهد هستیم.

کمال گرا می خواهد در دید دیگران کامل و بی نقص جلوه کند. دید دیگران، صرف نظر از سعی و تلاش ما، خارج از کنترل ماست. کمال گرایی باعث می شود که هیجان های دردناک را شدیدتر تجربه کنیم و اغلب این کار به سرزنش خود منجر می شود؛ تقصیر خودم است، اگر به اندازه کافی خوب بودم این احساس را نداشتم.

اگر بخواهیم به زندگی خود معنا دهیم، باید به هنر روی آوریم، آشپزی، نوشتن، نقاشی، کار دستی، عکاسی، بافندگی، تعمیر موتور ماشین، مجسمه سازی، یا هر کار دیگری که اِعمال نوعی خلاقیت و سازندگی در آن باشد. مادامی که در حال خلق کردن باشیم زندگی ما معنا پیدا می کند.

وقتی فهمیدم امید یک هیجان نیست، شوکه شدم؛ امید یک شیوه تفکر یا فرایندی شناختی است. هیجانات نقش حمایتی دارند، حال آن که امید در حقیقت طبق گفته اسنایدر یک فرایند فکری متشکل از اهداف، مسیر‌ها و عاملیت است. به عبارت ساده امیدواری زمانی اتفاق می‌افتد که بتوانیم اهداف واقع بینانه تعیین کنیم (می‌دانم کجا می‌خواهم بروم). راه رسیدن به این اهداف را بدانیم، توانایی انعطاف‌پذیر ماندن و ایجاد مسیرهای جایگزین را داشته باشیم (می‌دانم چگونه به آنجا برسم. من مقاوم هستم و می‌توانم ناکامی را تحمل کنم و دوباره تلاش کنم). خودمان را باور داشته باشیم (می‌توانم این کار را انجام بدهم). «بنابراین امیدواری ترکیبی از هدف‌گذاری، استقامت و پشتکار در راه رسیدن به اهداف و باور داشتن توانمندی‌های خود است.»

امید یک شیوه تفکر است؛ فرآیندی شناختی است. هیجان ها نقش حمایتی دارند حال آنکه امید حقیقتا یک فرآیند فکری سه بعدی شامل اهداف، مسیرها و عامل بودن، است.