بریده‌های کتاب موهبت کامل نبودن

مردم، میانسالی را «بحران» می‌نامند، اما اینطور نیست. در میانسالی دچار استیصال می‌شوید، دوست دارید به گونه ای که مایلید زندگی کنید، نه به گونه ای که از شما انتظار می‌رود این کشف زمانی اتفاق می‌افتد که انتظارات را کنار می‌گذارید و خود را می‌پذیرید.

هرجا کمالگرایی باشد، در واقع شرم در کمین نشسته است، در واقع شرم زادگاه کمالگرایی است!

ما نمی توانیم چیزی را به فرزندان خود بدهیم که فاقد آنیم.

پذیرش داستان خود و دوست داشتن خود در جریان داستان شجاعانه ترین کاری است که می توان در تمام عمر انجام داد.

وقتی بر خلاف جریان موجود گام بر می داریم و کارمان در معرض دید دیگران قرار می گیرد، عده ای احساس خطر می کنند و سعی می کنند بر موردی انگشت بگذارند که بیشترین رنجش را می تواند ایجاد کند. برای مثال، به ظاهرِ ما، دوست داشتنی بودن ما یا شیوه فرزندپروری ما حمله می کنند.

وقتی احساس فقدان و ترس سراپای وجودم را فرا می گیرد سعی می کنم با تصدیق ترس و بعد تغییر آن به شکرگزاری، احساس شادی و کافی بودن را جایگزین کنم.

زنگ‌های بیدار باش در طول زندگی کم نیستند، اما ما سریع این صداها را خفه می‌کنیم.

شهود فرآیند ناهشیار سریع و بی مکثِ دریافت ارتباط بین مقدمات اولیه برای رسیدن به حقیقت است؛ شهود مانند پازلی ذهنی است. مغز موقعیت بیرونی را تحت مشاهده دقیق قرار می دهد و بعد مشاهده خود را با خاطرات، دانش و تجربیات موجود پیوند می زند و با هم تطبیق می دهد و پس از این جریان است که ناگهان شم درونی ما به دریافت حقیقت نائل می شود. گاه شهود یا درک باطنی، آنچه را که نیاز داریم به ما می دهد؛ اما گاه نیز، برای درک حقیقت، ما را به استفاده از دلیل و منطق سوق می دهد. آنچه صدای شهود ما را خاموش می کند، نیاز به وضوح و قطعیت است.

تا با دل و جان پذیرای یاری دیگران نباشیم، نمی‌توانیم با دل و جان دیگران را یاری دهیم.

اگر آنقدر شجاع باشیم که با جنبه‌ تاریک وجود خود روبرو شویم، میتوانیم قدرت بیکران جنبه های روشن خود را بیابیم.

تا زمانی که تاریکی و ضعف‌های خود را به خوبی نشناخته‌ایم، نمی‌توانیم وارد قلمرو تاریکی دیگران شویم.

پذیرش داستان خود و دوست داشتن خود در جریان داستان شجاعانه ترین کاری است که می توان در تمام عمر خود انجام داد .

انسان برای ارتباط ساخته شده است.

اصالت یعنی تمرین همه روزه این موضوع که خودِ آرمانی (آنچه فکر می کنیم باید باشیم) را کنار بگذاریم و خود را آن طور که هستیم بپذیریم.

فقط زمانی می‌توانیم به قلمرو تاریک دیگران قدم بگذاریم که با تاریکی وجود خود آشنا باشیم.

خداوندا ، آرامشی به من عطا کن که در پناه آن امور تغییرناپذیر را بپذیرم و شهامتی که برای امور تغییرپذیر چاره‌ای بیندیشم و خردی که تفاوت این دو را دریابم. آمین.

«از امروز به بعد دیگر تظاهر کافی است».

شک و تردید متضاد ایمان نیست، بلکه یقین متضاد ایمان است!