بریده‌های کتاب موهبت کامل نبودن: رها کردن خود آرمانی و پذیرش خود واقعی

یافته هایم بی تردید بر معنویت، به عنوان جزء تشکیل دهنده تاب آوری، اشاره می کردند. اما خود معنویت، سه الگوی دیگر را نمایان ساخت که هر سه از لوازم تاب آوری به شمار می روند: 1. پرورش امید 2. تمرین آگاهی 3. رها کردن بی حسی و کاهش رنج

همه ی ما انسانیم،نقص داریم و آسیب پذیریم

درست است که برای زندگی با تمام وجود ، درک و شناخت هر چه بیشتر خود مهم است اما مهم تر از آن این است که خود را دوست داشته باشیم .

اولین نکته‌ای که لازم است درباره شرم بدانیم این است که هرچه کمتر درباره آن حرف بزنیم بیشتر بر ما غلبه می‌کند.

اصالت یعنی تمرین همه روزه ی این موضوع که خودِ آرمانی(آنچه فکر میکنیم باید باشیم)را کنار بگذاریم و خود را آن طور که هستیم بپذیریم.

مطالعه کتاب با یک دوست یا گروه خیلی مفید تر از مطالعه فردی است.

اگر برآنیم که به درستی زندگی کنیم و دائم نگران کامل نبودن خود نباشیم، باید داستان خود را بپذیریم و به آن اعتراف کنیم.

هسته اصلی شفقت پذیرش است، هرچه خود و دیگران را بهتر بپذیریم، مشفق تر خواهیم بود.

امید یک شیوه‌ی تفکر است!

سنگدلی و بی رحمی شجاعت نمی خواهد، بلکه پاسخی بی ارزش و آسان است، به ویژه در فرهنگ امروزی.

ما نمی‌توانیم چیزی به فرزندان خود بدهیم که خود فاقد آن هستیم.

ما در قحطی قدرشناسی و شکرگذاری به سر می‌بریم.

برای معنا دادن به زندگی در دنیای نامطمئن، هم به منطق نیاز داریم و هم به ایمان. تعریفی که من از ایمان به دست آوردم چنین است: ایمان مکانی اسرارآمیز است، جایی که شهامت اعتقاد به امری نادیدنی را پیدا می کنیم و ترس از [امور یا نتایج] نامعلوم را رها می کنیم.

هرجا کمالگرایی باشد، در واقع شرم در کمین نشسته است، در واقع شرم زادگاه کمالگرایی است!

ما نمی توانیم چیزی را به فرزندان خود بدهیم که فاقد آنیم.

پذیرش داستان خود و دوست داشتن خود در جریان داستان شجاعانه ترین کاری است که می توان در تمام عمر انجام داد.

وقتی بر خلاف جریان موجود گام بر می داریم و کارمان در معرض دید دیگران قرار می گیرد، عده ای احساس خطر می کنند و سعی می کنند بر موردی انگشت بگذارند که بیشترین رنجش را می تواند ایجاد کند. برای مثال، به ظاهرِ ما، دوست داشتنی بودن ما یا شیوه فرزندپروری ما حمله می کنند.

وقتی احساس فقدان و ترس سراپای وجودم را فرا می گیرد سعی می کنم با تصدیق ترس و بعد تغییر آن به شکرگزاری، احساس شادی و کافی بودن را جایگزین کنم.

شهود فرآیند ناهشیار سریع و بی مکثِ دریافت ارتباط بین مقدمات اولیه برای رسیدن به حقیقت است؛ شهود مانند پازلی ذهنی است. مغز موقعیت بیرونی را تحت مشاهده دقیق قرار می دهد و بعد مشاهده خود را با خاطرات، دانش و تجربیات موجود پیوند می زند و با هم تطبیق می دهد و پس از این جریان است که ناگهان شم درونی ما به دریافت حقیقت نائل می شود. گاه شهود یا درک باطنی، آنچه را که نیاز داریم به ما می دهد؛ اما گاه نیز، برای درک حقیقت، ما را به استفاده از دلیل و منطق سوق می دهد. آنچه صدای شهود ما را خاموش می کند، نیاز به وضوح و قطعیت است.

تا با دل و جان پذیرای یاری دیگران نباشیم، نمی‌توانیم با دل و جان دیگران را یاری دهیم.