بریده‌های کتاب نامه به پدر

نمیدانم چرا همیشه از تو می‌گریختم و به اتاقم پناه می‌بردم، در میان کتاب‌هایم.

در کتاب‌هایم، تنها کاری که می‌کردم اعتراض علیه چیزهایی بود که نمی‌توانستم روی در روی تو، از آن‌ها شکایت کنم.

به این ترتیب معنای خانواده را گم نکردم بلکه معنایی که از خانواده در ذهن داشتم، جنبه منفی ویژه‌ای به خود گرفت و به این منجر شد که از درون، از تو کنده شوم. البته کشاکشی که همیشه ناتمام می‌ماند.

همیشه به من سرکوفت می‌زدی که به واسطه کار تو درآرامش،فراوانی و آسایش زندگی کرده‌ام. مثلا می‌گفتی: من از سن هفت سالگی با فرقون از این روستا به آن روستا در حرکت بودم و کار می‌کردم... ما مجبور بودیم همگی در یک اتاق بخوابیم... وقتی سیب زمینی برای خوردن داشتیم احساس خوشبختی می‌کردیم... در زمستان لباس مناسبی برای پوشیدن نداشتم... لیکن با این همه، آری با این همه، پدرم برای من پدرم بود و ارج و احترام ویژه ای داشت.

نیازی به دلگرمی ندارم.دیگر به چه کارم می آید، آن وقت که می خواستم نداشتم. (⏳🌱💚|🖤🥀⌛)

حتماً در چشم های او (هیچ) بودم.

همه ی کودکان پشتکار و شهامت طولانی مدت برای دست یافتن به مهربانی را ندارند.

به این ترتیب معنای خانواده را گم نکردم بلکه معنایی که از خانواده در ذهن داشتم، جنبۀ منفی ویژه‌ای به خود گرفت و به این منجر شد که از درون، از تو کنده شوم ( البته کشا کشی که همیشه ناتمام می‌ماند ).

آن‌چه در زندگی تو بی تاثیر است و آسیبی به تو نمی‌رساند ممکن است به مرگ من منجر شود .

از آن هنگام که شروع به اندیشیدن کرده ام، تصدیقِ هستیِ غیر مادی‌ام، آن قدر رنج‌های سهمگینی برایم به بار آورده که دیگر نسبت به باقی رنـــج‌های زندگانی بی‌اعتنا شدم🖤/ لیکن آن حس بی‌اعتنایی که من داشتم، در هیچکس ندیدم، حسی سرد، کمی پنهانی، فساد ناپذیر، حسی که به طور خشونت آمیزی از خودش راضی بود. در وجــودِ کودکــی که من بودمــ🧸🖤، کودکی که خود به اندازه ی کافی غریبــ بود، آن غرابت سرد، آن بی‌اعتنایی تا متهم کردن خویش پیش می‌رفتــ...

آدمی نمی توانست از تو برای همه ی شگفت زدگی های کودکانه اش توقع هیجان زده شدن داشته باشد چرا که تو در درد ها و رنج های خودت غوطه ور بودی.

می‌توانی خود را بکشی، اما به یک معنا در حال حاضر به انجام این کار مجبور نیستی

نشان می‌دهد چیزی غیر عادی در رابطه من و تو وجود دارد، خللی که تو نیز در پدید آوردنش بی‌آن که مقصر باشی، سهیمی.

ولی در درون کودکی که من بودم، (زیانی به بار نشست.) (🧸🖤)

همیشه تو را دوست داشته‌ام و اگر مثل باقی پدرها با تو رفتار نکرده‌ام به این خاطر است که نمی‌توانم مانند آنان ادا دربیاورم.

نمی‌توانستم به اندازه کافی بر خود تسلط یابم و حرفم را در دهانم نگه دارم. لیکن همین که در حال ادا کردن واژه‌ها بودم، پشیمان می‌شدم در حالی که تو حمله می‌کردی بی آنکه هیچ رنجی متحول شوی، هیچکس ترحم تو را بر نمی‌انگیخت نه در آن لحظه و نه بعد از آن، آدمی همیشه در برابر تو بی‌دفاع می‌ماند.

"ولی لازم است روی زمین سینه خیز پیش رویم تا آن که محل کوچکی بیابیم، جایی که خورشید گاهی می درخشد و می توان خود را کمی گرم کرد."