بریده‌های کتاب من زنده ام: خاطرات دوران اسارت

روی یکی از کاشی ها نوشته بود: «تابوت مرا جای بلندی بگذارید تا باد برد سوی وطن بوی تنم را»

به مقصد نگاه کن، آرزوها قشنگ نیستند، فاصله‌ی رسیدن به آرزوهاست که قشنگ است.

زندگی هیچ چیز جز جهاد کردن برای عقیده نیست!

آرزوها قشنگ نیستند، این فاصله رسیدن به آرزوهاست که قشنگ است.

تفاوت ها لزوماً باعث جدایی نیستند و گاهی باعث رشد می شوند.

به خودم قول دادم هیچ وقت درد و رنج خود و لحظه های طاقت فرسای خانواده بزرگ اسیران درد کشیده را فراموش نکنم. اگر فراموش کنیم دچار غفلت میشویم دوباره هم گزیده میشویم تاریخ کشورمان مملو از خاطراتی است که یک نسل به فراموشی سپرده و تاوان این فراموشی را نسل دیگری پرداخته است.

بهای بیدار شدنمان چه سنگین بود! آنقدر سخت و بد از خواب پریده بودیم که دیگر هیچ قدرتی نمی‌توانست ما را خواب کند یا چشم‌هایمان را ببندد..‌.

زندگی هیچ چیز جز جهاد کردن برای عقیده نیست...

وقتی ترتیب حروف الفبا را یاد گرفتند شروع کردند به ضربه زدن: «زن با یک دست گهواره را و با دست دیگر دنیا را تکان می‌دهد»

؛ ماه محرم با همه دلتنگی‌هایش از راه رسید. از روزی که تو رفته بودی، به دنبال جایی می‌گشتیم که اندکی از درد فراق تو را در آنجا به زمین بگذاریم. به دنبال روزی بودیم که از روز گم شدن تو سخت‌تر باشد و ایام عاشورا آن روز و آن زمان بود.

اما دخترم! درد عصارهٔ رشد و تعالی آدمی است. ارزش هر انسانی به میزان رنجی است که از آنی دنیا می‌برد. «الدنیا سجن المومن».