بریده‌های کتاب من زنده ام: خاطرات دوران اسارت

به مقصد نگاه کن، آرزوها قشنگ نیستند، فاصله‌ی رسیدن به آرزوهاست که قشنگ است.

زندگی هیچ چیز جز جهاد کردن برای عقیده نیست!

آرزوها قشنگ نیستند، این فاصله رسیدن به آرزوهاست که قشنگ است.

تفاوت ها لزوماً باعث جدایی نیستند و گاهی باعث رشد می شوند.

به خودم قول دادم هیچ وقت درد و رنج خود و لحظه های طاقت فرسای خانواده بزرگ اسیران درد کشیده را فراموش نکنم. اگر فراموش کنیم دچار غفلت میشویم دوباره هم گزیده میشویم تاریخ کشورمان مملو از خاطراتی است که یک نسل به فراموشی سپرده و تاوان این فراموشی را نسل دیگری پرداخته است.

بهای بیدار شدنمان چه سنگین بود! آنقدر سخت و بد از خواب پریده بودیم که دیگر هیچ قدرتی نمی‌توانست ما را خواب کند یا چشم‌هایمان را ببندد..‌.

زندگی هیچ چیز جز جهاد کردن برای عقیده نیست...

وقتی ترتیب حروف الفبا را یاد گرفتند شروع کردند به ضربه زدن: «زن با یک دست گهواره را و با دست دیگر دنیا را تکان می‌دهد»

؛ ماه محرم با همه دلتنگی‌هایش از راه رسید. از روزی که تو رفته بودی، به دنبال جایی می‌گشتیم که اندکی از درد فراق تو را در آنجا به زمین بگذاریم. به دنبال روزی بودیم که از روز گم شدن تو سخت‌تر باشد و ایام عاشورا آن روز و آن زمان بود.

اما دخترم! درد عصارهٔ رشد و تعالی آدمی است. ارزش هر انسانی به میزان رنجی است که از آنی دنیا می‌برد. «الدنیا سجن المومن».

سرم را به سینه اش چسباندم و آرام گریه کردم و با ضعف و ناتوانی، بریده بریده گفتم:فاطمه، من معصومه هستم خواهر کوچیکت که خیلی دوستش داشتی، موهاشو شونه میزدی، تو از من برای علیرضا خواستگاری کردی و من قول دادم زن داداشت بشم. تو گفتی ما همیشه و هرجا باشه باهمیم و من همیشه مواظب شما هستم. تو گفتی سختی ها و خوشی ها را باهم تقسیم میکنیم، تو همیشه کمترین و بدترین ها را برای خودت برمیداشتی اما حالا بهترین سهم را که مرگ بود تو بردی. پس سهم من کو؟ تو مرگ را توی هوا قاپیدی! من از اینکه در نوبت هم آغوشی با مرگ نشسته بودم خوشحال بودم اما نمیخواستم آخرین نفر باشم. صدای ضربه های پی در پی همسایه ها(دکتر ها و مهندس ها) را بر دیوار سلول می شنیدم که با نگرانی می پرسیدند:چرا جواب نمیدهید؟ میخواستم بگویم:سرمان شلوغ است و سرگرم مردنمان هستیم.