بریده‌های کتاب من زنده ام: خاطرات دوران اسارت

ادم ها در لحظه ترس خیلی به خدا نزدیکتر می‌شوند.اصلا این ترس است که به یاد آدم ها می‌آورد همه چیز دست خداست.

من زنده ام که فراموش نکنیم جنگ تحمیلی هشت ساله، جنگ دنیا با ایران بود و دفاع ما یک دفاع یک تنه بود. میگ و میراژهایی که بمب بر سر ما می ریختند هدیه ی شوروی و فرانسه بودند و مواد اولیه ی بمب های شیمیایی گاز خردل و سیانور، تحفه ی آلمان به رژیم بعث عراق بود. هواپیماهای خبرچین آواکس و ناوهایی که نفت کش های عربستان و کویت را اسکورت می کردند، همه چشم روشنی آمریکا به صدام بود.

مادرم می‌گفت گول قشنگی کسی یا چیزی رو نخورید ، بعضی‌ها مثل گل خرزهره قشنگ هستند اما با ده من عسل هم نمی‌شود آنها را بخوری

اسارت در راه عقیده ، عین آزادی است :)

درد عصاره رشد و تعالی آدمی است. ارزش هر انسانی به رنجی است که از دنیا میبرد.

درد مال ادم زنده‌س.آدم با درد به دنیا می آد.

ما فرزند باورهای بزرگ بودیم. به دنیا آمده بودیم تا انقلاب کنیم. بجنگیم و برای آزادی اسیر شویم. سهم ما دیوار و زندان نبود. حتی وقتی نفس‌هایم به سختی بالا می‌آمد، امید به فردا داشتم.

من یك ژنرال زن ایرانی هستم پس باید مثل قلبم بزرگ باشم!

روی یکی از کاشی ها نوشته بود: «تابوت مرا جای بلندی بگذارید تا باد برد سوی وطن بوی تنم را»

به مقصد نگاه کن، آرزوها قشنگ نیستند، فاصله‌ی رسیدن به آرزوهاست که قشنگ است.

زندگی هیچ چیز جز جهاد کردن برای عقیده نیست!