بریده‌های کتاب رودین

پیگاسوف با لحن شمرده ای گفت: الکساندرا پاوولونا خدمتتان عرض کنم هیچ چیز ممکن نیست بدتر و زننده تر از سعادتی باشد که دیر نصیب آدم می‌شود.لذتی که ندارد هیچ،بعلاوه حق با ارزش بدگویی و لعنت کردن سرنوشت را از شما سلب می‌کند.

سرخوردگی برای هر کس دشوار است، ولی برای روح‌های صدیقی که نمی‌خواهند خود را فریب دهند و با سبک‌سری و مبالغه بیگانه‌اند تقریبا تحمل‌ناپذیر است.

کسی که با احساس ش زیسته است از شبح روزهایی که باز نمی گردند به اضطراب می افتد و دیگر هیچ چیز شیفته اش نمی کند. بار خاطرات و پشیمانی می آزاردش .

.سعی کنید تا آخر عمرتان هم به ندای قلبی خود جواب مثبت بدهید. نه از عقل خود و نه از عقل دیگران هرگز تبعیت نکنید . باور کنید هر چه حلقه ای که زندگی در آن جریان دارد ساده تر و تنگتر باشد بهتر است. موضوع این نیست که انسان در زندگی مدام در جست و جوی جنبه های تازه باشد، بلکه همه ی تغییرات زندگی باید به موقع انجام شود. " خوشا به حال کسی که در جوانی جوانی کرده است . "

انسان بدون عزت نفس بسیار حقیر است، عزت نفس مثل اهرم ارشمیدس است که با آن میتوان دنیا را از جایش تکان داد ، ولی در عین حال تنها آن کسی لایق نام انسان است که عزت نفس خود را مهار کند؛ همان طوری که راکب بر مرکوب خود غلبه دارد . کسی که فردیت خود را فدای منافع اجتماع کند.... خودخواهی انتحار است. کسی که صرفاً خودش را دوست دارد مثل تک درخت بی ثمری خشک می شود، ولی عزت نفس مانند تمایل پرشور به تکامل، سرچشمه ی همه ی کارهای عظیم است... بله! انسان برای این که حق ابراز وجود داشته باشد باید خودخواهی فردی لجوجانه ی خود را خرد کند!

فرمانروایی صرف بر عقل آدم‌ها بی‌دوام و بیهوده است.

سه طبقه‌ی خودپرست در عالم وجود دارند: خودپرست‌هایی که خودشان زندگی می‌کنند و نمی‌گذارند دیگران زندگی کنند، خودپرست‌هایی که خودشان زندگی نمی‌کنند ولی می‌گذارند دیگران زندگی کنند، و بالاخره خودپرست‌هایی که نه خودشان زندگی می‌کنند و نه می‌گذارند دیگران زندگی کنند.

به یاد یک افسانه ی اسکاندیناویایی افتادم؛ پادشاهی با سپاهیان خود در دخمه ای تاریک و دراز گرد آتش نشسته بودند . شبی زمستانی بود پرنده ی کوچکی ناگهان از دریچه ای وارد شد و از دریچه ی دیگری بیرون رفت . پادشاه گفت حکایت این پرنده حکایت انسان در دنیاست؛ از ظلمت آمده و به ظلمت هم پرواز میکند و در این میان مدت کمی در گرما و روشنایی می ماند.... پیرترین سپاهی گفت : " سلطان، پرنده در ظلمت هم گم نمیشود و آشیانه ی خود را پیدا میکند..." درست است که زندگی ما زودگذر و ناچیز است ، ولی تمام کارهای بزرگ به دست مردم و در همین زندگی گذرا صورت می گیرد. پی بردن به این که انسان آلتی در دست نیروهای آسمانی است باید جایگزین تمام شادیهای دیگر انسان شود ، زیرا آدمی زندگی و آشیانه ی خود را در خود مرگ می یابد...

نخستین رنج‌ها مثل نخستین عشق تکرار نمی‌شوند، و خدا را شکر که تکرار نمی‌شوند!

تو می‌گویی مرگ آشتی می‌دهد، ولی فکر می‌کنی زندگی آشتی نمی‌دهد؟ کسی که عمری می‌گذراند و گذشتی نسبت به دیگران ندارد، خودش مستحق گذشت نیست.

ولی اهمیت کشفیات نوابغ در این است که در دسترس همه قرار دارند، تلاش برای یافتن ریشه‌های مشترک در پدیده‌های خاص یکی از ویژگی‌های اصلی عقل بشر است.