بریده‌های کتاب سالهاست که مرده ام

در کودکی نمی‌دانستم که باید از زنده بودنم خوش‌حال باشم یا نباشم! چون هیچ موضع‌گیری‌ِ خاصی در برابر زندگی نداشتم!

به همسرم گفتم در یکشنبه نیست انگاری! دیگر این را سالهاست از بر شده‌ام! عادات، همان از بَر شده‌هایند! به آینده که برسی تا خوشبختی فاصله‌ات بیشتر از سه ماه نخواهد شد! سه ماه! نه یک روز کمتر و نه یک روز بیشتر سه ماه دیگر جهان آب و جاروی بینشی تازه خواهد شد و خاک... و من با دلی تازه زندگی تازه‌یی را شروع خواهم کرد!

سلام، خداحافظ! چیز تازه اگر یافتید، بر این دو اضافه کنید تا بل باز شود این درِ گم‌شده بر دیوار...

«اعتراف» من زندگی را دوست دارم، ولی از زندگی دوباره می‌ترسم! دین را دوست دارم، ولی از کشیش‌ها می‌ترسم! قانون را دوست دارم، ولی از پاسبان‌ها می‌ترسم! عشق را دوست دارم، ولی از زن‌ها می‌ترسم! کودکان را دوست دارم، ولی از آیینه می‌ترسم! سلام را دوست دارم، ولی از زبانم می‌ترسم! من می‌ترسم، پس هستم! این چنین می‌گذرد روز و روزگارِ من! من روز را دوست دارم، ولی از روزگار می‌ترسم!

کهکشان‌ها! کو زمینم؟ زمین! کو وطنم؟ وطن! کو خانه‌ام؟ خانه! کو مادرم؟ مادر! کو کبوترانم؟ ... معنای این همه سکوت چیست؟ من گم شدم در تو، یا تو گم شدی در من؟ ای زمان! کاش هرگز آن روز، از درخت انجیر پایین نیامده بودم!... کاش!

ما در هیأت پروانه‌ای هستی، با همه توانایی‌ها و تمدن‌هامان شاخکی بیش نیستیم! برای زمین هفتاد کیلو گوشت با هفتاد کیلو سنگ تفاوتی ندارد! یادمان باشد کسی مسئول دلتنگی‌ها و مشکلات ما نیست! اگر رد پای دزد آرامش و سعادت را دنبال کنیم سر انجام به خودمان خواهیم رسید که در انتهای هر مفهومی نشسته ایم و همه‌ی چیزهای تلنبارِ مربوط و نامربوط را زیر و رو می‌کنیم!

گذشت ناگزیر روزها و تکرار یکنواخت خوراکی های حواس، توقعم را بالا برد! توقعات بالا و ایده‌های محال مرا دچار کسالت روحی کرد و این در دوران نوجوانیم بود! مشکلات راه مدرسه، در روزهای بارانی مجبورم کرد به خاطر پاها و کفش‌هایم به باران با همه‌ی عظمتش بدبین شوم...

ونگ ونگِ نوزاد با دادن شیر به سکوت می‌انجامد! تا گرسنه‌یی، همه مشغله‌ی ذهنت نان خواهد بود و آنان می‌دانند که سالِ سختی‌ست، که سال ها سختند، برای ادامه یک زندگی شرافتمندانه مرگ را پیشنهاد می‌کنند!

آوردی حیرونم کنی که چی بشه؟ نه والله؟ مات و پریشونم کنی که چی بشه؟ نه بالله؟ پریشونت نبودم؟ من حیرونت نبودم؟

و مرگ مردن نیست: و مرگ تنها نفس نکشیدن نیست! من مردگان بی‌شماری را دیده‌ام که راه می‌رفتند، سیگار می‌کشیدند و خیس از باران، انتظارُ تنهایی را درک می‌کردند، شعر می‌خواندند، می‌گریستند، قرض می‌دادند، قرض می‌گرفتند، می‌خندیدند و گریه می‌کردند... از علف‌های هرز دفاع می‌کنند! از کلاغ ها! آنان معتقدند قلع و قمع بیدهای بی‌ثمر، خیانت به تاکستان‌ها و سیب‌ها و سایه‌ها و چشم‌هاست!

بدبینی‌های ما عارضه‌های بد حضور و ارتباطات ماست! فقر و بیماری و تنهایی مرگِ‌ما، هیچ‌گاه به شکوه هستی لطمه نخواهد زد! منظومه‌ها می‌چرخند و مارا با خود می‌چرخانند.

جهان پُر از لب‌خند و پروانه‌ی سفید بود! کدام بود؟ این آینده کدام بود که بهترین روز‌های عمرم را حرامِ دیدارش کردم؟

زنان پیر بی تعلق خون و نسبت جادوگرانِ پر ملال افسانه‌ها و اساطیر! بدون شک روزی، روزگاری، تصورِ عشقی بودند در ذهنِ عشقی دیگر مردی دیگر مردی که در گذشته درست در آینده خود بود! چنین می‌اندیشم چشم در چشمِ زنِ پیر، بی تعلقِ خون و نسبتِ او! نگاهش کنید! معصومانه با ناخن‌های بلندش گردن خود را می‌خاراند! می‌رود و در ظلمات آشپزخانه، ناپدید می‌شود!

صد سال جنگ برای یک سال صلح! صد سال دروغ برای یک سال راستی!

دیوونه کیه؟ عاقل کیه؟ جونورِ کامل کیه؟