بریده‌های کتاب عین عاشقی

دیگر کسانی هم هستند که هرگز از ما نمی روند. آن کمیاب ها،آن دیرمان ها،آن خوش طعم ها،آنها که لهجه شان به آدم سرایت میکند. آنها که گم شده اند،فراموش شده اند در زمان،که نه نام ازشان مانده و نه نشان. اما به جان نشسته اند،بی هوا، که یک کشیدگیِ الف،یک دست بردنِ ناگهانی در مو،یک به گوشه ای خیره ماندنِ کوتاه،یک جور آه را در تو به یادگار گذاشته اند. که شینِ تو را شبیه شین خودشان کرده اند و رفته اند.

و تو گویی عشق هم چنین است. امانتی است که فقط آدمیزاد به دوش کشیدنش را میپذیرد، و فقط یک لحظه برای قبولش فرصت دارد.

عاشقی، رفتن راه است؛ جسارت روبه‌رو شدن با صد‌ها انتخاب. رنجی که به تحملش می‌ارزد، کشیدنِ دردِ زخم‌هایی است که بر پایمان می‌نشیند، وقتی قدم در نامطمئن‌ها می‌گذاریم؛ بی‌ فکرِ شاید، بی مخدرِ امید. عاشقی، رها کردن طنابی است که دو سرش به هیچ بند است.

آدمیزاد باید اندازه ی آدمش باشد،نه کم نه زیاد.

شکلک توی گوشی،جای خنده و گریه و بوسه و عشق و دلتنگی را نمی گیرد. شکلک توی گوشی فقط یک شکلک است. این زَردَنبوی خندان با چشم چشم و دو ابرویش ظریف تر و نحیف تر از آن است که بار احساسات یک رابطه را به دوش بکشد. شکلک توی گوشی فقط یک بچه ی کوچک است که یادش داده اند بخندد و گریه کند و بوس بفرستد،نه که حجم دلتنگی های چندماهه ی دو تا آدم بزرگ را از دو سر دنیا توی دلش جا بدهد و به همدیگر برساند. موبایل و برنامه هایش،واقعیت غربت را پشت توهم حضور پنهان میکند فقط.

آن‌قدری که عاشقانِ تاریخ در آتش احتمال به خاکستر نشسته‌اند، از هیچ‌چیز دیگر نسوخته‌اند. احتمال، یعنی که تو نه صفرِ انفصالی، نه یکِ اتصال. نه وامانده‌ای از راه، نه رسیده‌ای به مقصد. نه مومنی به وصال، نه کافری به جدایی. احتمال یعنی امیدِ شدن. و امید، همان‌ است که جان آدمیزاد را رنجور می‌کند، روان را درهم‌می‌شکند، سال‌ها را از پی هم می‌گذارند، موی را سپید می‌گرداند و چشمه‌ی اشتیاق را می‌خشکاند.

یک بار هم که نه،صدبار باید بگوییم که یادمان نرود؛ ما و رابطه هامان محتاجیم به توسل ویژه و خالصانه به جناب پاساژ،به وقفه،به رفتن،مخصوصا آنها که جدی تر میشوند. مخصوصا تر وقتی که طول می کشند. حالا شما فرض کن رفاقت یا شراکت یا هم خانگی یا عاشقانگی یا زناشویی.

دل است دیگر؛می خواهد. عکسی می بیند،چیزی می خواند،صدایی می شنود آن طرف دنیا، و می خواهدش. کدام کار دل را می شود کاری اش کرد که این یکی را بشود؟!

زندگی یادم داد که یک وقت هایی تنها راه بازگشت این است که با سر تا ته قهقرا بروی،با شدت و سرعت، و محکم کوبیده شوی به دیوار: دنگ! تا برگردی-بتوانی که برگردی-به زندگی.

یک لحظه،یک نگاه،یک کلمه،یک صدا،یک حرکت،یک تصمیم؛ عشق فقط همین قدر به ما زمان می دهد برای اینکه بپذیریمش. به اندازه ی گفتن یک "آری" در جوابش، تقبل تمامِ رنجی که با خودش خواهد آورد، باری که روی دوشمان خواهد گذاشت،و کاری که با قلبمان خواهد کرد.

لطفا چیزی جز جان نخواهد. چون ما آدم هایی هستیم که پای معشوق،چیزی کمتر از جان نمی دهیم.

آن نفسِ آخری که فرو می رود و دیگر بر نمی آید،راحت ترین بخش مردن است،برای کسی که <<با هر نفس،هزار باربه سوی مرگ دویده>>است.

ادعا،گردنِ عاشقی را شکسته است.

آدمی که دل کندن بلد نیست،باید جان کندن را یاد بگیرد،خوب هم یاد بگیرد.

اساس خویشتن، فکر نیست، بلکه رنج است، و رنج، بنیادی‌ترینِ احساس‌هاست. وقتی پای رنج کشیدن در میان باشد، حتی یک گربه هم‌ نمی‌تواند درباره‌ی وجود یگانه و تبدیل‌ناپذیر خود تردید کند. در رنج و درد شدید است که جهان محو می‌شود و هریک از ما با خویشتن خویش تنها می‌شویم.

عاشقانه ها همیشه که با زخم جفا و خیانت سرنگون نمی شوند؛بیشترشان آب نمی خورند. همان دوستت دارم های هر روزه،همان نگاه ها و ملاحت ها، همان ها پایشان ریخته نمی شود که می میرند. کم کم،آرام.

از من اگر بپرسید،می گویم رابطه اگر اندازه داشته باشد، و آدم هایش اگر اندازه نگه دار باشند،بادوام تر است.

آنچه معشوق را در کنار ما نگاه می دارد،دوست داشتن است. باید دوست داشت؛ بی وقفه و بی شائبه دوست داشت. باید بی قید و شرط،دوست داشت. دوست داشتن فروتنانه و فراتنانه؛همین و همین.

جمله‌ی ((من فکر می‌کنم، پس هستم)) حرف اندیشمندی‌ است که دندان‌درد را دست کم گرفته‌است! به جایش ((من احساس می‌کنم، پس هستم)) حقیقتی‌ است بسیار معتبر‌تر؛ چون درباره‌ی هر موجود زنده صدق می‌کند.