بریده‌های کتاب عین عاشقی

عشق تنها راه گریز آدمیزاد است برای اینکه در قفس روزمرگی اش نپوسد،ضرورتی است که خودش بهانه ی بودنش را می جورد و می یابد.

چیزی دردناک تر از امید وجود ندارد.

چای را می شود در استکان کمر باریک نوشید یا در لیوان. گل را می شود در بطری نیمه بریده ی نوشابه ی خانواده گذاشت یا در گلدان. چای همان چای است،گل همان گل است. ارزش مظروف به ذات خودش است. اما ظرفی که تو برایش انتخاب میکنی،ارزش او را برای تو نشان می دهد. استکانِ کمرباریکِ پرکرشمه،همان لیوانِ دسته دارِ بی ظرافت نیست. بطریِ پلاستیکیِ نیمه بریده،همان گلدانِ کریستالِ خوش جمال نیست. حرف ها هم،کلمه ها هم،دوستت دارم ها هم.

ما محتاج رعایتیم انگار،چه وقتی معشوقیم و کسی دوستمان می دارد،چه وقتی عاشقیم و کسی را دوست میداریم. ما،همین ما که میتوانیم در این آشفته بازار فروش عشق های یک بار مصرف در رنگ ها و اندازه ها و مدل های گوناگون، با یک پیامک سر و ته یک رابطه را هم بیاوریم یا کهنه ای را نو کنیم، دلمان رعایت میخواهد؛رعایت شدن،رعایت کردن. شاید چون که رعایت،اسم اعظم عاشقی است.

عشق تنها راه گریز آدمیزاد است برای اینکه در قفس روزمرگی‌اش نپوسد، حتی با هزاران کلید در دست. ضرورتی است که خودش بهانهٔ بودنش را می‌جورد و می‌یابد.

عاشقی اگر میخواهی،لحظه خواه باش؛ همان کن که همان لحظه باید. عاشقی گاهی فقط یک لحظه به تو فرصت میدهد که ببوسی، در آغوش بگیری،نوازش کنی یا انگشتت را لای موهای فر خورده ی آدمی که رو به رویت نشسته و دارد جدی ترین حرف های دنیا را می زند،عبور دهی. یک لحظه که فرصت داری پیش و پس از آن،آدم دیگری باشی.

چیزی در سرتان که یحتمل اسمش عقل است مدام دارد داد می زند: "گفتم این عشق مرا زیر و زیر خواهد کرد... نگفتم؟!نگفتم؟!نگفتم؟!" _هیچ مگو ببینم! شما بر سرش فریاد میزنید!

عاشق،کاشف است. حوصله ی کشف ندارید،ادعای عاشقی نکنید. آبروی عشق را نبرید و خودتان را هم به زحمت نیندازید. زیرا بوی گندآبِ مانده تهِ گلدان،بدجوری هوش از سر عاشقِ مدهوش می پرانَد.

دیگر کسانی هم هستند که هرگز از ما نمی روند. آن کمیاب ها،آن دیرمان ها،آن خوش طعم ها،آنها که لهجه شان به آدم سرایت میکند. آنها که گم شده اند،فراموش شده اند در زمان،که نه نام ازشان مانده و نه نشان. اما به جان نشسته اند،بی هوا، که یک کشیدگیِ الف،یک دست بردنِ ناگهانی در مو،یک به گوشه ای خیره ماندنِ کوتاه،یک جور آه را در تو به یادگار گذاشته اند. که شینِ تو را شبیه شین خودشان کرده اند و رفته اند.

و تو گویی عشق هم چنین است. امانتی است که فقط آدمیزاد به دوش کشیدنش را میپذیرد، و فقط یک لحظه برای قبولش فرصت دارد.

آدمیزاد باید اندازه ی آدمش باشد،نه کم نه زیاد.

شکلک توی گوشی،جای خنده و گریه و بوسه و عشق و دلتنگی را نمی گیرد. شکلک توی گوشی فقط یک شکلک است. این زَردَنبوی خندان با چشم چشم و دو ابرویش ظریف تر و نحیف تر از آن است که بار احساسات یک رابطه را به دوش بکشد. شکلک توی گوشی فقط یک بچه ی کوچک است که یادش داده اند بخندد و گریه کند و بوس بفرستد،نه که حجم دلتنگی های چندماهه ی دو تا آدم بزرگ را از دو سر دنیا توی دلش جا بدهد و به همدیگر برساند. موبایل و برنامه هایش،واقعیت غربت را پشت توهم حضور پنهان میکند فقط.

یک بار هم که نه،صدبار باید بگوییم که یادمان نرود؛ ما و رابطه هامان محتاجیم به توسل ویژه و خالصانه به جناب پاساژ،به وقفه،به رفتن،مخصوصا آنها که جدی تر میشوند. مخصوصا تر وقتی که طول می کشند. حالا شما فرض کن رفاقت یا شراکت یا هم خانگی یا عاشقانگی یا زناشویی.

دل است دیگر؛می خواهد. عکسی می بیند،چیزی می خواند،صدایی می شنود آن طرف دنیا، و می خواهدش. کدام کار دل را می شود کاری اش کرد که این یکی را بشود؟!

زندگی یادم داد که یک وقت هایی تنها راه بازگشت این است که با سر تا ته قهقرا بروی،با شدت و سرعت، و محکم کوبیده شوی به دیوار: دنگ! تا برگردی-بتوانی که برگردی-به زندگی.

یک لحظه،یک نگاه،یک کلمه،یک صدا،یک حرکت،یک تصمیم؛ عشق فقط همین قدر به ما زمان می دهد برای اینکه بپذیریمش. به اندازه ی گفتن یک "آری" در جوابش، تقبل تمامِ رنجی که با خودش خواهد آورد، باری که روی دوشمان خواهد گذاشت،و کاری که با قلبمان خواهد کرد.

لطفا چیزی جز جان نخواهد. چون ما آدم هایی هستیم که پای معشوق،چیزی کمتر از جان نمی دهیم.

آن نفسِ آخری که فرو می رود و دیگر بر نمی آید،راحت ترین بخش مردن است،برای کسی که <<با هر نفس،هزار باربه سوی مرگ دویده>>است.

ادعا،گردنِ عاشقی را شکسته است.

آدمی که دل کندن بلد نیست،باید جان کندن را یاد بگیرد،خوب هم یاد بگیرد.