بریده‌های کتاب استانبولچی

می گفت در زندگی اینکه دو تا آدم فقط همدیگر را دوست داشته باشند کافی نیست، باید هر دو عاشق عشقی بزرگ تر باشند. عشق بزرگتر است که عشق های کوچک ما را کنار هم نگه می دارد. ناملایمات شاید عشق های کوچک آدم ها به همدیگر را جریحه دار کند؛ ولی به عشق های بزرگ آسیبی نمی زند. خط به خط از کتاب: استانبولچی؛ معصومه صفایی راد.

تنهایی حل کردن یک مسئله آدم را بزرگ می‌کند و دوتایی حل کردنش آدم‌ها را به هم نزدیک.

زن باید شبیه استانبول باشد؛ فتحش سخت باشد و فاتحش تنها یک نفر.

تماشای آدم‌ها را دوست دارم. هر چه تفاوتمان بیشتر باشد بیشتر دوست دارم. دوست دارم بگردم و موضوع مشترکی پیدا کنم برای دوستی. همیشه هم پیدا می‌شود. کافی است آدم دلش بخواهد کسی را با همه تفاوت‌هایش دوست داشته باشد. کافی است ذره‌بین را نگذاشت روی تفاوت‌ها و بزرگش نکرد.

آقای همسفر دوربینش را روشن کرد و از من جدا شد. صدای مداحی آشنایی در گوشه‌ای از خیابان دوباره ما را به هم رساند. تصویر سید جواد ذاکر درودیوار موکبی را پر کرده بود و مداحی فارسی پخش می‌کردند. آقای همسفر عکس گرفت و من ذوق زده سؤال کردم. -ایرانی هستید؟ -نه. -چرا مداحی فارسی؟سید ذاکر؟! -چون دوستشون داریم! واقعاً انتظار دیدن عکس سید ذاکر را، بعد از این همه سال که از فوتش می‌گذشت، در زینبیه استانبول نداشتم. این معجزه صدا بود. این معجزه نامی بود که او عمر و صدا به پایش گذاشت. این معجزه حسین بود.

تنهایی حل کردن یک مسئله آدم را بزرگ می کند و دوتایی حل کردنش آدم ها را به هم نزدیک. خط به خط از کتاب: استانبولچی؛ معصومه صفایی راد.

تنهایی حل کردن یک‌ مسئله آدم را بزرگ می کند و دوتایی حل کردنش آدم ها را به هم نزدیک.