بریده‌های کتاب میک هارته این جا بود

«من میک رو از دست ندادم، خانومِ بری هیل. من نذاشتمش یه جایی، فراموشش هم نکردم، یا مثلا توی اتوبوس جا نذاشتمش. اون مُرد. می‌فهمید؟ میک مُرد اما من هیچ‌وقت، هیچ‌وقت اونو از دست نمی‌دم.» *: این بریده را از صفحه91ایبوک برداشته ام.

شنیده‌ام که می‌گویند بعد از مرگ کسانی که دوستشان داریم، صدایشان را فراموش می‌کنیم. اما من صدای میک را فراموش نکرده‌ام. حداقل هنوز.

پدرم جواب نداد. به جایش دست‌هایش را دورم حلقه کرد و من را به طرف خودش کشید. بعد سرم را بغل کرد و انگار که بخواهد نوزادی را بخواباند تکانم داد. خیلی آرام - مثل اینکه شکستنی باشم.

به طرف جایی نمی‌دویدم که او کشته شده بود. داشتم به آخرین جایی می‌رفتم که بود. زنده بود.