بریده‌های کتاب زیر سقف دنیا: جستارهایی درباره ی شهرها و آدم ها

هیچ وقت با پدرها عکس نمی‌گرفتیم. تولد هر کدام از بچه‌ها که می‌رفتیم فقط مادرها می‌آمدند. هیچ وقت از پدرها حرفی نمی‌زدند، هیچ وقت در مدرسه نمی‌گفتند به پدرتان بگویید بیاید مدرسه. خانه‌ها هم خانه‌ی مادرهای‌مان بود. ما برمی‌گشتیم خانه پیش مادرمان، در خانه‌های دیگر هم همیشه همین بود. خانه‌ها را پدرم می‌خرید و چیزهای تویش را، اما خانه‌ها خانه‌ی مادرم بود، چون پدرم نمی‌توانست هیچ چیزی را در زندگی نگه دارد، حتی یک خانه را که می‌شد در آن جشن تولد گرفت.

گفت «عشق توی این مملکت عاقبت نداره. همیشه تهش خونه، خون.» گفتم «تو ایران هم همینه. فکر کنم بقیه‌ی دنیا هم همین باشه.» دختر نگاهم کرد. نگاهش می‌گفت تو نمی‌فهمی، تو هیچ‌چیز از زندگی ما نمی‌فهمی. گفتم «من هم خاورمیانه‌‌ای‌ام. همین جا بزرگ شده‌م.»

ازش پرسیدم:«خب چرا نمیری به مادرت بگی میخوای موزیسین شی؟» گفت:«چون دلم نمیخواد موزیسین شم. تو می‌ری دانشگاه که کارگردان شی؟» سرم را تکان دادم، یعنی نه. من می‌رفتم دانشگاه، چون این تنها چیزی بود که می‌توانست در تهران نگهم دارد: ماندن در تهران با اعمال شاقه.

قلمرو من در تهران کوچه‌هایی است که می‌شد به دری از درهای‌شان کلید بیندازم و باز کنم، درخت‌هایی که در کوچه بودند، آن قدم‌های سرگردان در خیابان‌ها که آخرش باید به خانه می‌رسیدند.

من می‌رفتم دانشگاه، چون این تنها چیزی بود که می‌توانست در تهران نگهم دارد: ماندن در تهران با اعمال شاقه.

برای من استانبول نشستن در ساحل أسکودار است و هیچ کاری نکردن، نوشیدن چای و نگاه کردن به آدمهایی که شیردارچین میخورند و تخته بازی میکنند قره غازها که نزدیک آب پرواز میکنند و کشتیها که برای سلام یا خداحافظی بوق میزنند. هیچ کاری نکردن برای من استانبول است

آن‌جا که آشپزی کرده باشم مال من است: کسی که جایی آشپزی می‌کند، باید رفته باشد بازار مصالح خریده باشد ، با زنهای محل احوال‌پرسی کرده باشد، سر قیمت چیزها چانه زده باشد. این چیزها انگار به آدم اهلیت می‌دهد، شهر را در ید آدم در می‌آورد.

چقدر شعر آن وقت‌ها جسم بود و در جانِ همه بود. چرا باز وقتی دارم به یاد می‌آورمش رقیق می‌شوم؟ چرا دلم می‌خواهد به همه زبان‌های زنده و مُرده شعر بخوانم؟