بریده‌ کتاب‌های پیامبر و دیوانه

مِهر چیزی نمی‌دهد مگر خود را، و چیزی نمی‌گیرد مگر از خود.

زنی گفت با ما از شادی و اندوه سخن بگو و او پاسخ داد: شادیِ شما همان اندوهِ بی‌نقاب شماست. چاهی که خنده‌های شما از آن بر می‌آید، چه بسیار که با اشک‌های شما پر می‌شود. و آیا جز این چه می‌تواند بود؟

آنگاه پس از هزاران سال از كوهِ مقدس بالا رفتم و باز با خدا گفتم«آفريدگارار، من آفريدة توام. تو مرا از گِل ساختي و من همه‌چيزم را از تو دارم.» اما خدا پاسخي نداد ومانندِ هزار بالِ تيز پرواز گذشت. آنگاه پس از هزاران سال از كوهِ مقدس بالا رفتم و با خدا گفتم« اي پدر، من فرزندِ توام. تو با رحمت و محبت مرا به دنيا آوردي. و من با محبت و عبادت ملكوتِ تو را به ارث مي‌برم.» اما خدا پاسخي نداد ومانند ِ مهي كه تپه‌هاي دوردست را مي‌پوشاند گذشت. آنگاه پس از هزاران سال از كوهِ مقدس بالا رفتم و با خدا گفتم« خداي من. اي آرمان و سرانجامِ من، من ديروزِ توام و تو فرداي مني. من ريشة‌توام در خاك و تو كلالة مني در آسمان، و ما با هم در برابرِ خورشيد مي‌باليم.» آنگاه خدا بر من خميد و در گوشم سخنانِ شيريني به نجوا گفت، و مانندِ دريايي كه جويباري را دربرمي‌گيرد مرا دربرگرفت. و هنگامي كه به دره‌ها و دشت‌ها فرود آمدم خدا هم آنجا بود.

اما اگر از روی ترس فقط در پی آرام مهر و لذت مهر باشید، پس آنگاه بهتر آن است که تن برهنه خود را بپوشانید و از زمین خرمن کوبی مهر دور شوید، وبه آن جهان بی فصلی بروید که در آن می خندید،اما نه خنده تمام را،ومی گریید،اما نه تمام اشک را.

همیشه چنین بوده‌است که مهر به ژرفای خود پی نمی‌برد تا آنگاه که ساعت فراق فرامی‌رسد.

انسان آنگاه سخن می گوید که با اندیشه های خود در آشتی و آرام نباشد؛ و هرگاه دیگر نتواند در تنهایی دل خود بماند،در لب های خود زندگی می کند،و صدا وسیله ی انصراف خاطر و گذراندن وقت است....

زندگی به راستی تاریکی‌ست، مگر آن که شوقی باشد، و شوق همیشه کورست، مگر آن که دانشی باشد، و دانش همیشه بیهوده‌ست، مگر آن که کاری باشد، و کار همیشه تهی‌ست، مگر آن که مهری باشد.

ای مردمان ارفالس، شما می‌توانید دهل را در پلاس بپیچید و سیم‌های ساز را باز کنید، اما کیست که بتواند چکاوک را از خواندن باز دارد؟

" سه مورچه روی بینی ِ مردی که در آفتاب به خواب رفته بود، به هم رسیدند. "

-به یک دیگر مهر بورزید، اما از مهر بند نسازید. بگذارید که مِهر دریای مواجی باشد در میانِ دو سـاحلِ روحِ شما..(:

و شما ای داوران که می‌خواهید دادگر باشید، چیست داوری شما درباره‌ی آن کس که تنش شریف است و روحش دزد؟ چیست کیفر شما از برای آن کس که تنی را می‌کشد، اما روح خود او را دیگران کشته‌اند؟ و چه‌گونه دنبال می‌کنید آن کس را که در کردار فریبکار و سمتگار است، اما بر خود او نیز فریب و ستم رفته‌است؟

همیشه چنین بوده است که مهر به ژرفای خود پی نمی‌برد، تا آنگاه که ساعتِ فراق فرا می‌رسد.