بریده‌های کتاب پیامبر و دیوانه

همیشه چنین بوده است که مهر به ژرفای خود پی نمی‌برد، تا آنگاه که ساعت فراق فرا رسد...

زندگی به راستی تاریکی‌ست، مگر آن‌که شوقی باشد، و شوق همیشه کورست، مگر آنکه دانشی باشد، و دانش همیشه بیهوده‌ست، مگر آنکه کاری باشد، و کار همیشه تَهی‌ست، مگر آنکه مهری باشد؛

همان گونه که هسته میوه باید بشکند تا مغز آن آفتاب ببیند، شما هم باید با درد آشنا شوید. و اگر می توانستید دل خود را از اعجازهای زندگی خود در شگفت بدارید،درد شما هم کمتر از خوشی شما شگرف نمی نمود.

و شما اي داوران كه مي خواهيد دادگر باشيد، چیست داورى شما درباره آن كس كه تنش شريف است و روحش دزد؟ چیست كيفر شما از بـراى آن كس كه تني را مي كشد، اما روح خود او را ديگران كشته اند؟ وچه گونه دنبال مي كنيد آن كس راكه در كردار فريبكار و ستمكار است، اما بر خود او نيز فريب و ستم رفته است؟

" سه مورچه روی بینی ِ مردی که در آفتاب به خواب رفته بود، به هم رسیدند. "

من چهره پیری دیده ام پوشیده از خط هیچ، و چهره صافی که همه چیز بر آن حک شده بود.

کارکردن با مهر یعنی چه؟ یعنی بافتن پارچه ای که تارو پودش را از دل خود بیرون کشیده باشی چنانکه دلدارت آن پارچه را خواهد پوشید. یعنی ساختن خانه ای از روی محبت چنانکه دلدارت در آن خانه خواهد زیست. یعنی کشتن دانه از روی لطف و برداشتن حاصل از روی شادی چنانکه دلدارت میوه اش را خواهد خورد..

-به یک دیگر مهر بورزید، اما از مهر بند نسازید. بگذارید که مِهر دریای مواجی باشد در میانِ دو سـاحلِ روحِ شما..(:

و شما ای داوران که می‌خواهید دادگر باشید، چیست داوری شما درباره‌ی آن کس که تنش شریف است و روحش دزد؟ چیست کیفر شما از برای آن کس که تنی را می‌کشد، اما روح خود او را دیگران کشته‌اند؟ و چه‌گونه دنبال می‌کنید آن کس را که در کردار فریبکار و سمتگار است، اما بر خود او نیز فریب و ستم رفته‌است؟

دَهِش در برابر خواهش نیکوست، اما دَهِشِ بی خواهش و از روی دانش نیکوتر است؛

آنچه ضعیف ترین و متحیر ترین عنصر وجود شما به نظر می‌آید، قوی ترین و مصمم ترین عنصر است.

شما همراه زاده شدید و تا ابد همراه خواهید بود. اما در همراهی خود حد فاصل را نگاه دارید، و بگذارید بادهای آسمان در میان شما به رقص درآیند. به یکدیگر مهر بورزید، اما از مهر، بند مسازید: بگذارید که مهر دریای مواجی باشد در میان دو ساحل روح های شما. جام یکدیگر را پرکنید، اما از یک جام منوشید.

و او با خود گفت: آیا روز جدایی همان روز دیدار است؟

شادی و اندوه از یکدیگر جدا نیستند.این دو با هم می آیند، و هرگاه که شما با یکی از آن ها بر سر سفره می نشینید، به یادداشته باشید که آن دیگری در بستر شما خفته است.

همیشه چنین بوده است که مهر به ژرفای خود پی نمی‌برد، تا آنگاه که ساعتِ فراق فرا می‌رسد.

مهر تصرف نمی کند، و به تصرف در نمی آید؛ زیرا که مهر بر پایه مهر پایدار است.

دوست تو نیازهای برآورده توست. کشت زاری ست که در آن با مهر تخم می کاری و با سپاس از آن حاصل بر می داری. سفره نان تو و آتش اجاق توست. زیرا که گرسنه به سراغ او می روی و نزد او آرام و صفا می جویی.

شادیِ شما همان اندوهِ بی نقابِ شماست. چاهی که خنده های شما از آن بر می آید، چه بسیار که با اشک های شما پر می شود...