بریده‌های کتاب آتش بدون دود: واقعیت‌های پر خون

دلم می‌خواهد در نهایت برادری بدانی و بفهمی که وقتی با کسی درگیر می‌شوی که مذهب مسئله‌ی اوست، مذهب طبیعتا و منطقا مسئله‌ی تو هم خواهد شد حتی اگر تو منفردا مسئله‌ای به نام مذهب نداشته باشی.

آلنی اوجا می‌داند، می‌داند که تو بهترین شعرت را خواهی ساخت، بهترین پرده‌ی نقاشی‌ات را، بهترین پیکره‌ات، بهترین آهنگت، بهترین داستانت، بهترین بنایت را؛ و چون ساختی و خلاص شدی، خواهی دید که نساخته‌یی، و خواهی ساخت. تو بزرگترین قدمت را در راه نجات یک ملّتِ سراپا درد برخواهی داشت، و آنگاه خواهی دید که برنداشته‌یی و برخواهی داشت، و باز، و باز.

تنها عاشق قادر است به صداقت بیاندیشد، به صداقت نگاه کند، به صداقت بگویید، بخندند، بگرید؛ سخن عاشقانه گفتن جهان را لبریز از بهار می‌کند، نفس عاشقانه کشیدن، فضای عالمی را عطرآگین می‌کند، آب عاشقانه نوشیدن، جملگی رودخانه‌ها را صفای نهر‌های بهشتی می‌بخشد، و گام عاشقانه برداشتن هرگز تن زمین را به درد نمی‌آورد.

هر جا زنی هست که بخاطر عدالت می‌جنگد، آنجا عطری پیچیده است ، شیرین، شور انگیز و بهشتی.

هر پزشکی که به بیمارش وعده مرگ بدهد، خود بیماری‌ست که به طبیبی محتاج است. مرگ، در گستره‌ی اقتدار طبیعت است نه طبیب، مگر آنکه طبیب، خود جانی باشد.

بی عشق، خانه حقیر است، محله خاموش است، شهر افسرده است، فضا تنگ است، دنیا تاریک.بی‌عشق، در هیچ سنگری سربازی نیست، در هیچ نبردی، فتحی.

دوست داشتن، خوب است اماعشق، عالی‌ست. دوست داشتن آرامش است، عشق، غوغاست. دوست داشتن، دریاست، عشق، آتشفشان همیشه زنده‌ی روح. بی‌عشق، جهان قبرستانی‌ست همه قبر‌هایش خالی خالی، باغی، بوته‌هایش ، درخت‌هایش همه خشکیده و پژمرده.

جوان ، اشتباه می کند و جهان را به پیش می راند . پیر ، خطا نمی کند و دنیا را به جانب ِ توقّف می کشاند.

کورکورانه دیدن، ندیدن است؛ گوش بسته پذیرفتن، نپذیرفتن است.

در زمان ما، خنده ارزان نیست_خنده‌ی از تَهِ دل. تا بخواهی، پوزخند و زهرخند و ریشخند؛ اما یک خنده‌‌ی پاک، کاش می جُستی، قابش می کردی، و به دیوار اتاقت می کوبیدی...

درد نرسیدن به قله از آن کسانی‌ست که اهل صعودند. رنج غرق شدن از آن کسی است که دل به دریا سپرده است. مدعیان پرمدعا از آن رو می‌توانند همه‌ی مبارزان و مومنان و معتقدان را مورد تهاجم و بی‌حرمتی قرار بدهند و خود برکنار از تهاجم دیگران بمانند، که هرگز در مخاطره نبوده‌اند، اهل میدان نبوده‌اند, مرد اقدام نبوده‌اند. بزدل، هرگز متهم نخواهد شد به این که در معرکه‌ای به قدر کفایت، شجاعت بروز نداده است؛ زیرا در معرکه‌ای نبوده تا شجاعتی_به هر مقدار_ نشان داده باشد تا در معرض اتهامی قرار بگیرد.

و انسان ، اگر گهگاه ، با تمامیِ نیروی خود زار نزند ، انسان نیست سنگ است .

دردِ نرسیدن به قلّه از آنِ کسانی ست که اهل صعودند. رنجِ غرق شدن از آنِ کسی ست که دل به دریا سپرده است.

سرار کوهستانِ عشق را در نوردیدم چه دشوار است، و کیست که بتواند تحمل کند این درد را؟ اگر طوقِ عشق را بر گردنِ آسمان بیاویزند آسمان خواهد لرزید، و صبر نخواهد کرد این درد را. -مَختوم قُلی ترکمن

ما برای آنکه زندگی کنیم و دُرُست زندگی کنیم، مگر به چیزی بیش از قدری ایمان و امیدْ احتیاج داریم؟