بریده‌های کتاب آتش بدون دود: واقعیت‌های پر خون

دین برای من چراغ است،‌ خورشید است؛ آن‌ دورترها اما عرفان برای تو تکیه‌گاه است، سپر است و یک سفر است. عرفان تکیه‌گاه و است دین زیست‌گاه است!

انسانِ افسرده دانستن، تمام عمر از ندانستن افسرده است.

در زمان ما خنده ارزان نیست _ خنده از ته دل. تا بخواهی، پوزخند و زهرخند و ریشخند؛ اما یک خنده پاک. کاش می‌جستی، قابش میکردی و به دیوار اتاقت می‌کوبیدی...

خدای مسلمانان اینقدر رفعت دارد که کسی نتواند او را انتخاب کند!بلکه این خود خداست که کسانی را برای بندگی و مسلمانی انتخاب می‌کند.

دردِ روح تو را تنها عرفان شفا می بخشد . یعنی ، نه آن که از میان ببرد ، نه آن که کم کند ، نه آن که تسکین بدهد . نه ... عرفان ، جایی است که درد روح تو آنجا باقی می شود ، می ماند ، رشد می کند _بی آنکه تو را لِه کند و از میان ببرد .شفا برای عارف ، در دوامِ درد است نه محو درد .

و انسان، اگر گهگاه، با تمامیِ نیروی خود زار نزند، انسان نیست، سنگ است.

یاشا یادت باشد فقط خُرد شدنی ها خرد می شوند و شکستی ها میشکنند کاری کن که از جنس شکستنی ها و خرد شدنی ها نباشی پولاد آب دیده باشی یاشا پولاد آب دیده... آنوقت هر کس که بزند، دست خودش میشکند و استخوانهای خودش خُرد میشود.

کلمات تا چه حد ممکن است به انسان خیانت کنند، و تا چه حد ممکن است عاجز باشند از اینکه نیت ما را منتقل کنند.

از عشق سخن باید گفت. همیشه از عشق سخن باید گفت. می گوید: عشق، ترجیع بندی‌ست که هیچ رجعتی در آن نیست. می گوید: تکرار نامکرّر است. بی‌عشق، خانه حقیر است، محله خاموش است، شهر افسرده است، فضا تنگ است، دنیا تاریک. بی‌عشق، در هیچ سنگری سربازی نیست، در هیچ نبردی، فتحی. دوست داشتن خوب است، عشق، اما، عالی‌ست. دوست داشتن آرامش است، عشق غوغاست. دوست داشتن دریاست. عشق، آتشفشانِ همیشه زنده‌ی روح. بی‌عشق، جهان قبرستانی‌ست همه قبرهایش خالی خالی؛ باغی بوته‌هایش درخت‌هایش همه خشکیده و پژمرده. بی‌عشق، چشمه بی‌آب است. قلب، بدون راز.

شاگردی که کمتر از معلمش بداند، دنیا را به عقب می‌راند؛ شاگردی که به قدر معلمش بداند، جهان را متوقف می‌کند.

هر پزشکی که به بیمارش وعده ی مرگ بدهد، خودْ بیماری ست که به طبیبی محتاج است. مرگ، در گُستره ی اقتدارِ طبیعت است نه طبیب؛ مگر آنکه طبیب، جانی هم باشد. از مرگْ سخن گفتن، اصولاً جُزو تعهّدات و مسئولیّت های پزشکان نیست. بی قیدی و بی عاطفگی ست که برخی از طبیبان را وامی دارد پا از محدوده ی وظائفِ خود بیرون بگذارند و خود را خلاص کنند. به پزشکْ چه مربوط است که کسی، عاقبت، به دلیلی، میمیرد یا نمیمیرد، زود میمیرد یا دیر. طبيب، وظیفه اش ،کارش، مسئولیّتش، خدمت به دردمندان است و شفادادنِ ایشان نه موعدِ مرگ را مقرّر کردن و بخشی از وظائفِ عزراییل را برعهده گرفتن.