بریده‌های کتاب سلوک توحیدی: راهنمای کاربردی حرکت بسوی خدا

🌿 آنچه مهم است به جا آوردن عبادات با عشق و نشاط است و کمیت در اولویت دوم قرار دارد

یکی درد و یکی درمان پسندد/یکی وصل و یکی هجران پسندد من از درمان و درد و وصل و هجران/پسندم آنچه را جانان پسندد

مسیر تحصیل آرامش، حرکت از کثرت به وحدت است؛

خصوص کار فرهنگی تاثیرگذاری در جان و دل انسان‌هاست اثرگذاری در قلب‌ها با تلاش و کوشش ظاهری نیست سخنرانی‌ها نوشته‌ها فیلم‌ها ها و غیره فقط مطلبی را در ذهن و خیال انسان ایجاد می‌کنند و اگر کسی از قبل زمینه‌ای داشته باشد ابزارهای رسانه‌ای استعداد درونی او را شکوفا می‌کنند و الا قدرت تاثیر در درون انسان‌ها را ندارند آنچه در دل‌ها اثر می‌کند دل و جان گوینده و نویسنده است

ما چیزی نیستیم که بخواهیم چیزی شویم!

توحید یعنی انسان بفهمد که صاحب همه‌ی کمالات فقط و فقط یک نفر است و غیر از او، هیچ موجودی هیچ کمال جداگانه‌ای ندارد.

اگر در منزل تابلو هایی باشد که آیات و احادیث و اشعار معنوی و توحیدی در آن درج شده باشد مفید است چراکه هرگاه سالک این تابلو ها را ببیند یاد خدا در قلبش زنده می شود؛مانند این شعر که مرحوم قاضی رضوان‌الله علیه آن را برای شاگردان خود زیاد می خواندند: سررشته دولت ای برادر به کف آر این عمر گرامی به خسارت نسپار یعنی با همه کس با همه حال پیدا و نهفته روی دل جانب یار

در نزد من هیچ چیز شگفت انگیز تر از حال مومن نیست ، که اگر در این دنیا تمام بدنش را با قیچی قطعه قطعه کنند به خیر اوست، و اگر هم شرق و غرب زمین را مالک شود بازهم به خیر اوست. و هر چیزی که خداوند برای او قرار داده باشد، خیر او در همان است.

گاهی می گوییم ((این مصیبت و بلا خیلی بزرگ است و من دیگر تحمل این را ندارم.)) که خدای متعال می فرماید:((مگر مصیبت های قبلی را خودت تحمل میکردی که می‌گویی این یکی را نمی توانم تحمل کنم ؟! در حقیقت در هر جایی صبر و تحملی بوده ، عنایت من بوده و اول و آخر من بوده ام که از تو دستگیری کردم. این بارهم اگر خودت را در دامن من بیندازی دستت را می‌گیرم.))

کسی که در بند بی نهایت است در حقیقت بند و محدودیتی ندارد.

ای دوست قبولم کن و جانم بستان مستم کن و از هر دو جهانم بستان با هرچه دلم قرار گیرد بی تو آتش به من اندر زن و آنم بستان

وقتی انسان کسی را دوست دارد حرف او را هم دوست دارد و وقتی عاشق کسی است به حرف او دل می سپارد و عمل می کند؛پس اگر قراراست مومنی عاشق امامش باشد حتما باید تا می تواند سخنان او را به جان و دل بسپارد و بر طبق آن عمل کند..

قرآن کریم فرموده است که باید با ایشان به احسان رفتار نمود (و بالوالدين إحساناً) و اهل بیت علیهم السلام فرموده اند: «احسان این است که با ایشان به نیکی رفتار کنی و همیشه حاجات ایشان را قبل از اینکه بگویند برآورده نمائی، نه اینکه به تو رو بیندازند و امر و نهی کنند و بعد از آن کاری کنی»

مَن عَمِلَ بِمَا يَعْلَمُ، عَلَّمَهُ اللهُ عِلمَ ما لَم يَعلَم» «هر کس به آنچه می داند عمل کند خداوند آنچه را نمی داند، به او می آموزد.

عالم توحید حلاوت محض است؛ ... اما اگر کسی خودش را برای عالم توحید آماده نکرده باشد، مثل کودکی است که به او غذای سنگینی بخورانند و او چون از عهده هضم این طعام بر نمی‌آید، فقط آه و ناله می‌کند و غذا برایش درد و رنج و سختی میشود.

راه خدا را بالاخره باید رفت پس هر چه زودتر حرکت کنیم نفع و بهره بیشتری به ما میرسد چون مسیر حرکت به سوی خداوند متعال مسیری است که همگان در آن در حرکت اند. ما بخواهیم یا نخواهیم بالاخره باید به عالم توحید وارد شویم و بالاخره از ما به عبودیت و بندگی اعتراف میگیرند. به تعبیر قرآن کریم: يَا أَيُّهَا الْإِنْسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ كَدْحًا فَمُلَاقِيهِ ) (ای انسان تو به سوی پروردگارت با سختی و فشار در حرکت هستی و حتما روزی به دیدار و لقاء او نائل میشوی پس این مسیر را باید رفت؛ اگر با پای خود نرویم با اضطرار ما را می برند و به عالم توحید وارد میکنند اگر انسان با اختیار در این مسیر پای بگذارد این مسیر را با شیرینی و آرامش و طمأنینه طی میکند.

توحید یعنی انسان بفهمد که صاحب همۀ کمالات فقط و فقط یک نفر است و غیر از او، هیچ موجودی هیچ کمال جداگانه ای ندارد. هرچه هست و نیست از او و متعلق به اوست. باید همه چیز را فقط آینه دیگری دید و باور داشت که تنها کسی که حقیقتاً صاحب کمال و جمال است خداوند متعال است.