بریده‌های کتاب ال.ام. مونتگری: یادداشت های شخصی 1889 - 1910

به محض اینکه با کسی آشنا می شوم و یاد می گیرم چطور دوستش داشته باشم مجبور می شوم بروم و راهم را از او جدا کنم و دیگر هرگز آن دوست را در همان شرایط نخواهم دید . از این حقیقت متنفرم که همیشه وقتی دو دوست حتی دو دوست صمیمی یا حتی خیلی صمیمی بعد از مدتی جدایی دوباره یکدیگر را می بینند تغییرات به وجود آمده ، کم یا زیاد ، رابطه شان را سرد می کند . هرگز نفر مقابل دقیقا مثل آنچه در گذشته بود ، نیست . طبیعی است .طبیعت بشر پویا و رو به رشد است و هرگز ثابت نمی ماند . اما با همه ی این فلسفه بافی ها کدام یک از ما می تواند جلوی ناامیدی و سرخوردگی اش را بگیرد زمانی که متوجه می شود دوستش دیگر آن آدم قبلی نیستت و نخواهد شد ، حتی اگر تغییراتش مثبت باشند ؟

چقدر در این اتاق کوچک و مظلوم ، خوش بودم ! نمی دانم آیا خواب و خیال های آدم در اتاقش می ماند یا نه ! وقتی کسی برای همیشه اتاقش را ترک میکند ، اتاقی که در آن خیال بافی می کرده ، اندیشیده ، خوشی کرده ، غصه خورده ، خندیده و گریسته ، آیا چیزی از او ، هر چند نامرئی و نامحسوس ، چون خاطره ای مسکوت بر جا می ماند ؟

آن ها پیش خودشان فکر میکردند دارند به ماد مونتگمری که از قبل میشناختند محبت میکنند، در حالی که من اصلاً او نبودم، موجود تازه خلق شده ای بودم که اسم و جسم او را یدک میکشید و خود را به جای او جا زده بود. آن ماد قبلی خیلی فرق داشت-دختر سبک بال و شادی بود با کلی آرزو و اعتقادی محکم بر «زودگذر» بودن همه چیز. بلند پرواز بود و انگیزه ای قوی داشت اما هدف اصلی اش «خوش بودن» بود و معمولاً به هدفش میرسید. خودش و بقیه را باور داشت، باوجدان و خوش قلب بود و زیاد خودش را بابت درگیری های زندگی ناراحت نمیکرد. اما دختر امروز-چقدر با اون فرق دارد!

مردم به این موفقیت های کوچک من حسادت می کنند و می گویند "کاش جای تو بودیم " و از اینجور حرفا وقتی این چیز ها را می شنوم لخند تلخی روی لبم می نشیند . خبر ندارند برای رسیدن به هر موفقیتی باید چند شکست را تحمل کرد . فقط پیروزی ها را می بینند و فکر می کنند همیشه همین طور بوده .

سفر رفتن تا وقتی تمام نشده خیلی خوب است ، ولی بالاخره روز بازگشت هم فرا می رسد .

اتاقی که در آن می خوابی ، خیال بافی می کنی ، غصه می خوری و ذوق می کنی ، با زندگی ات گره می خورد و برای خودش صاحب شخصیت می شود .

... اما مشکلات ، انگیزه ام را از بین برده اند . "محدود و محصور و محکوم " شده ام و اصلا نمیتوانم به کار های مورد علاقه ام برسم .

زندگی با وجود غم ها و اندوه هایش ، زیباست . انگار هر روز این حقیقت برایم تازه می شود و زیبایی ها را واضح تر می بینم ِ در دنیا برای ما چیز های زیادی در نظر گرفته شده ، به شرط آنکه چشمی برای دیدن و قلبی برای عشق ورزیدن و دستی برای جمع کردن داشته باشیم- در هر و مرد و زنی هست- در هنر و ادبیات هست ، همه جا هست ، حتی در فقیر ترین و محدود ترین زندگی چیزهای زیادی برای لذت بردن و شاد شدن و شکر گزار بودن هست .

میوه درخت آگاهی ، شاید در دهان خورنده اش طعمی تلخ بر جا گذارد اما چیزی در مزه اش هست که نه می توان فراموشش کرد نه شبیهش را پیدا کرد .

یک استخر آب سرد اصلا خوشایند نیست . ولی کافی است شیرجه ی اول را بزنی ، بعد بدنت عادت می کند . این مصداق کار بعد از تعطیلات است . باید چشم هایت را ببندی و با سر به طرفش بروی . کمی بعد با سختی اش کنار آمده ای .

«اما نوعی دلتنگی وجودمان را فرا گرفته بود. انگار ما متعلق به همان روزهای گذشته ایم و هیچ تعلق خاطری به زمان حال نداریم...»

اشتیاقی شدید ذهنم را به سوی آن روز های دور و خوش سوق می داد ، روزهایی که زندگی را از میان هاله های خوش رنگی از امید و خیال می دیدم و وجودم سرشار از حسی توصیف ناپذیر بود که الان برای همیشه از بین رفته است . " آن زندگی رویایی و باشکوه حالا کجاست ؟" رفته_ همراه سایه روشن های گذشته ، محو شده است_ و دیگر باز نمی گردد . تازگی و طراوت آینده ی پیش رو در راه است ، اما هیچ چیز نمی تواند شکوه از دست رفته را باز گرداند .

میوه درخت آگاهی، شاید در دهان خورنده اش طعمی تلخ بر جا گذارد اما چیزی در مزه اش هست که نه میتوان فراموش کرد نه شبیهش را پیدا کرد.

پرانگیزه! خنده ام میگیرد! انگیزه هایم کجایند؟ اصلاً این کلمه چه معنایی دارد؟ باانگیزه بودن چجوری است؟ چطور میتوان باور داشت زندگی انتظارت را میکشد، با صفحاتی سفید و نانوشته که میتوانی نامت را بالای برگ های موفقیتش ثبت کنی؟ چطور میتوان باور داشت که میتوانی آرزو کنی و قدرت رسیدن به آرزو هایت را هم داری؟ چطور میتوان باور داشت که سال های پیش رو انتظارت را می کشند تا هرچه دارند سخاوتمندانه به پایت بریزند؟ یک زمانی تمام اینها را باور داشتم...!

هر وقت کسی خواست بفهمد چقدر تغییر کرده- خواه مثبت ، خواه منفی- باید بعد از مدتی ، از جایی که قبلا زندگی می کرده ، دیدن کند . آنجاست که در هر جاده ای ، با دیدن هر آشنایی و با یادآوری هر خاطره ای ، خود قبلی اش را می بیند . آن موقع است که ایدئال ها، دیدگاه ها ، امید ها و باور های گذشته اش را در تضادی تند با اکنون می بیند .

با طبیعت سرم را گرم می کنم تا زندگی واقعی ، دل مرده ام نکند که اگر بخواهم حرفش را بزنم واقعا نمی دانم چه بگویم و چگونه بگویم . فقط این را می دانم و می فهمم که هر روز که می گذرد از زندگی بهره ی کمتری می برم- انگار طمعم برای داشتن چیزی که مال من نیست ، بیشتر می شود .

البته دل خوشی هایی هم دارم که ربطی به طرافیانم ندارد و هیچ کس نمس تواند آنها را از من بگیرد- کتابهایم را دارم- کلید های همیشگی ورود به دنیای سحر و جادو .