بریده‌های کتاب ال.ام. مونتگری: یادداشت های شخصی 1889 - 1910

عاشق کتابم ! نه فقط برای یک بار خواندن ، بلکه برای دوباره و دوباره خوندنشان . وقتی کتابی را برای بار دهم می خوانم به اندازه دفعه اول لذت می برم . کتاب ها دنیای سرگرم کننده ای دارند . شخصیت هایشان به نظرم واقعی می آیند ، همان قدر که دوستانم در زندگی حقیقی ملموس اند .

دلم برایش خیلی تنگ می شود ، اما خیلی سریع دارم یاد می گیرم چطور با این جدایی ها کنار بیایم ، درست مثل کنار آمدن با بسیاری از دشواری های اجتناب ناپذیر زندگی بشر .هیچ وقت از آنها بی نصیب نمی مانی پس بی فایده و احمقانه است که به خاطرش فرسوده شوی . "عشق سابق می رود و عشق تازه می آید " را باید آویزه گوش کرد- البته اگر بشود عملی اش کرد . اما گاهی نمی شود عملی اش کرد ، در چنین مواقعی باید در عزای آنچه از دست رفته است به سوگ نشست . در همین حین ، زمان به حرکتش ادامه می دهد و ما به ناچار باید همراهش برویم و لحظه به لحظه از آنچه بر جا گذاشته ایم دور شویم . و همین پیشروی بالاخره برایمان آسایش به ارمغان خواهد آورد- یا حداقل آن قدر ما را جلو می برد تا خستگی و دردمان را فراموش کنیم و برای چشم باز کردن به روی زندگی جدیدی که انتظارمان را می کشد آماده شویم- شاید که در آن ، به آنچه از دست داده ایم دست پیدا کنیم .

... آدم وقتی زخم عمیق برداشته باشد ، به سوزش یک سوزن اهمیت نمی دهد .

مثل اینکه همیشه بابت هر خوشی ای باید مکافات پس داد . برای من که همیشه این طور بوده- حتی گاهی مکافاتش بیشتر بوده .

با این حال دائم به خودم یاد آوری می کردم که نباید انتظار داشته باشم او بی عیب و نقص باشد ؛ چون خودم هم این طور نیستم . با خودم می گفتم که شخصیت آدم ها نه به عیب های کوچکشان ، بلکه به عقل و شعورشان به طور کلی ، بستگی دارد . اما از طرفی احساس می کردم آنچه باعث می شود بتوان دیگران را سنجید نه فقط عقل و شعور ، بلکه حسی غریزی است ...

آفتابی ترین آسمان هم چند لکه ابر دارد، اما آدم نباید فراموش کند که خورشید همیشه هست.

عاشق کتابم! نه فقط برای خواندن، بلکه برای دوباره و دوباره خواندنشان. وقتی کتابی را برای بار دهم می‌خوانم به اندازه دفعه اول لذت میبرم. کتاب‌ها دنیای سرگرم کننده‌ای دارند. شخصیت‌ها بنظرم واقعی می‌آیند، همان‌قدر که دوستانم در زندگی حقیقی برایم ملموس‌اند.

خوشم نیامد. شخصیت های مثبتش موجوداتی بی مغز و اراده بودند و شخصیت های منفی اش به قدری باهوش و جذاب بودند که دلت نمیخواست سرخورده شوند.

من زن مغروری بوده و هستم . حاضرم بمیرم ولی کسی نفهمد درونم چه می گذرد که به من ترحم کند یا دستم بیندازد . می دانم هیچ کس چیزی نفهمیده . داخل خانه که مثل همیشه هستم ، شاید کمی ساکت تر و جدی تر . بیرون هم خود همیشگی ام هستم . می گویم و می خندم و در گفت و گو ها شرکت می کنم و با ردای غرورم ، آنچه من را از درون می پوساند ، پنهان می کنم .

دفتر خاطرات عزیزم، واقعاً به تو احتیاج دارم تا کمی آرامم کنی. بدجوری نیاز به آرامش دارم. راستی، چطور است اسم این دفتر را به جای خاطرات، بگذارم«دفتر غرولند»؟

کاری برای انجام دادن ندارم ، بنابراین تصمیم گرفتم دفتر  خاطراتم را سیاه کنم مبادا پلیدی ای که خداوند آن را به دست های بیکار نسبت می دهد ، بر من چیره شود .

«احتمالاً در ترکیب بدنم از اردک هم استفاده شده، چون همیشه عاشق رفتن زیر بارانم.»

نمی دانید وقتی به حماقتم فکر میکنم چقدر از خودم بدم می آید . در دریایی از حس حماقت و پشیمانی دست و پا می زنم ، و کنار اینها تمام وجودم علیه تقدیری که خودم رقم زده ام شورش کرده . حالا دیگر خوب می دانم اشتباهم از کجا شروع  شد . از آنجایی که قانون ثابتی را نادیده گرفتم که می گویند بدون عشق واقعی ، هر وصلتی تبدیل به زنجیری نفرت انگیز و آزاردهنده می شود و روح را می ساید و می خورد .

شاید من در حال یاد دادن چیزهایی به شاگرد هایم باشم، اما «آن ها» دارند درس های مهم تری به من میدهند...

«خب، همه چیز تمام شد و ترسم از این است که دیگر پیش نیاید اینطوری دور هم جمع شویم. اما هرچقدر هم که پراکنده شویم یک خاطرهٔ مشترک داریم که ما را به هم پیوند میزند_پیوندی که هرگز گسسته نخواهد شد.»

به محض اینکه با کسی آشنا می شوم و یاد می گیرم چطور دوستش داشته باشم مجبور می شوم بروم و راهم را از او جدا کنم و دیگر هرگز آن دوست را در همان شرایط نخواهم دید . از این حقیقت متنفرم که همیشه وقتی دو دوست حتی دو دوست صمیمی یا حتی خیلی صمیمی بعد از مدتی جدایی دوباره یکدیگر را می بینند تغییرات به وجود آمده ، کم یا زیاد ، رابطه شان را سرد می کند . هرگز نفر مقابل دقیقا مثل آنچه در گذشته بود ، نیست . طبیعی است .طبیعت بشر پویا و رو به رشد است و هرگز ثابت نمی ماند . اما با همه ی این فلسفه بافی ها کدام یک از ما می تواند جلوی ناامیدی و سرخوردگی اش را بگیرد زمانی که متوجه می شود دوستش دیگر آن آدم قبلی نیستت و نخواهد شد ، حتی اگر تغییراتش مثبت باشند ؟

چقدر در این اتاق کوچک و مظلوم ، خوش بودم ! نمی دانم آیا خواب و خیال های آدم در اتاقش می ماند یا نه ! وقتی کسی برای همیشه اتاقش را ترک میکند ، اتاقی که در آن خیال بافی می کرده ، اندیشیده ، خوشی کرده ، غصه خورده ، خندیده و گریسته ، آیا چیزی از او ، هر چند نامرئی و نامحسوس ، چون خاطره ای مسکوت بر جا می ماند ؟

آن ها پیش خودشان فکر میکردند دارند به ماد مونتگمری که از قبل میشناختند محبت میکنند، در حالی که من اصلاً او نبودم، موجود تازه خلق شده ای بودم که اسم و جسم او را یدک میکشید و خود را به جای او جا زده بود. آن ماد قبلی خیلی فرق داشت-دختر سبک بال و شادی بود با کلی آرزو و اعتقادی محکم بر «زودگذر» بودن همه چیز. بلند پرواز بود و انگیزه ای قوی داشت اما هدف اصلی اش «خوش بودن» بود و معمولاً به هدفش میرسید. خودش و بقیه را باور داشت، باوجدان و خوش قلب بود و زیاد خودش را بابت درگیری های زندگی ناراحت نمیکرد. اما دختر امروز-چقدر با اون فرق دارد!

مردم به این موفقیت های کوچک من حسادت می کنند و می گویند "کاش جای تو بودیم " و از اینجور حرفا وقتی این چیز ها را می شنوم لخند تلخی روی لبم می نشیند . خبر ندارند برای رسیدن به هر موفقیتی باید چند شکست را تحمل کرد . فقط پیروزی ها را می بینند و فکر می کنند همیشه همین طور بوده .